Chris Harris: de e-Golf is leuk, tot je moet opladen

De e-Golf kwam te laat omdat de aardige vent die ’m kwam brengen gedwongen was enorm om te rijden, omdat hij geen snellader aan de snelste route kon vinden. En toen ie er eenmaal een vond, was die bezet. Dus moest hij wachten. Dat vond ik niet per se een probleem. De zon scheen en de temperatuur was bezig een record te breken voor medio februari, met 20 graden, wat dan weer zou worden veroorzaakt door al die egoïsten die niet in elektrische Golfjes rijden. Ik had geen haast.

Geen hekel aan elektrische auto’s

Ik ben er met regelmaat van beticht dat ik een elektrische-autohater ben, maar dat is niet zo. Als ik er een rijd die beter presteert dan z’n equivalent met een verbrandingsmotor, dan juich ik zo’n auto met plezier toe. Maar de meeste mensen rijden maar om één reden in een auto: voor het gemak.

Ik behoor tot een minderheid die een tweede reden heeft om te rijden: de lol van het sturen. Op dit moment is het nog zo dat beide groeperingen beter af zijn met een conventionele, fossiele brandstof verbruikende auto. Maar is dat zo omdat elektrische auto’s zelf niet goed zijn, of omdat de infrastructuur waarop ze moeten kunnen vertrouwen niet substantieel genoeg is?

Ik wist natuurlijk allang wat het antwoord op deze retorische vraag was, maar liet me daardoor niet weerhouden om op onderzoek uit te gaan en te zien hoe beroerd de huidige snellaad-infrastructuur in het VK eigenlijk is. Mijn hemel, wat is die slecht.

Ik laadde de Golf ’s nachts, om overdag de volle actieradius van 300 kilometer met ’m te kunnen rijden. Dat laden duurde dertien uur, maar dat was geen probleem omdat ik ’m gedurende die tijd niet nodig had. Binnenkort heb ik thuis een snellader en ben ik in de helft van de tijd klaar, al hoor ik van veel mensen dat ze problemen hebben met die apparaten.

Je rijdt de e-Golf niet als een normale auto

Op de weg is de Golf een beetje een slaapmiddel – hij is zo stil en ontspannend dat je wel een heel grote sedan moet rijden om dat te evenaren. En dan bedoel ik een Bentley of een Rolls. Hij is snel genoeg om mee te kunnen komen in het normale verkeer, maar dan volgt de eerste verrassing van de e-Golf – je rijdt ’m niet als een normale auto. Je rijdt ’m naar gelang je actieradiusangst.

In mijn geval betekent dat dat je vanaf het moment dat je je huis verlaat naar ongeveer niets anders kunt kijken dan naar de actieradiusmeter op het dashboard en alles doet wat je kunt – je laat je nog net niet duwen door de auto achter je – OM DAT ACTIERADIUSCIJFER ZO HOOG MOGELIJK TE HOUDEN. Dat cijfer moet HOOG zijn.

Al het andere is daaraan ondergeschikt. De actieradius domineert alles. De radio? Die kan uit, want een radio verbruikt elektriciteit en dat is slecht voor je actieradius. Al die heerlijke zonneschijn die is veroorzaakt door nare mensen in hun benzine verbruikende machines, die het milieu offeren om naar de radio te luisteren, warmt de cabine nogal op.

Maar airco is een gulzige minnares, dus die bleef ook uit – ik deed de raampjes open. Ik reed de auto in de Eco-modus, wat wil zeggen dat hij regeneratief remde. Ga je bijtijds van het rechterpedaal, dan heb je op snelheid doorgaans precies genoeg frictie om ’m als éénpedaals-auto te rijden.

Genieten van de uitdaging

En toen, midden in die actieradiusangst en de stilte en de frisse lucht die door de open raampjes naar binnen kwam, besefte ik ineens dat ik behoorlijk genoot van het rijden in die auto. Ik had het druk en kreeg er echt plezier in mijn eco-talenten te testen – ik moest dat cijfer immers zo hoog mogelijk zien te houden.

En toen besloot ik te stoppen om ’m bij te vullen. Een slecht idee.Ik kon het laadpunt van Ecotricity niet gebruiken omdat ik een binnenlandse klant ben, al zou ik niet weten wat daar de reden achter is. De kabels zagen er versleten en smerig uit, maar dat deed er dus niet toe.

De website van een andere energieboer liet zien dat de dichtstbijzijnde snellader zich 70 kilometer verderop bevond.Dat hielp dus ook niet. Op het moment dat ik afhankelijk werd van de elektrische infrastructuur was de lol van het rijden in de e-Golf voorbij en werd alles ingewikkeld en moeilijk.

De conclusie van Chris Harris

Maar ik genoot van het feit dat het een Golf was. De auto was het perfecte toonbeeld van de kunst van het functioneel en verstandig toepassen van Duitse techniek: prachtig gemaakt en uiterst stil. De grote verrassing was hoezeer ik genoot van de rijervaring, de kleine verrassing was hoe zielig en krakkemikkig het Britse laadnetwerk is.

Mijn conclusie is dat iedereen die thuis kan laden en dagelijks niet meer dan 200 kilometer hoeft te rijden, er een zou moeten proberen. Al wordt het op termijn dan wel minder zonnig.