De keer dat de McLaren F1 een snelheid van 391 km/u haalde

Ik racete met de door warenhuis Harrods gesponsorde McLaren F1 GTR in 1995 op Le Mans, voor David Price Racing, met Derek en Justin Bell. We lagen op koers voor de overwinning toen we transmissieproblemen kregen, waardoor we in de laatste uren alleen de vijfde en zesde versnellingen konden gebruiken. Toch eindigden we nog op het podium.

Dus ik kende de auto goed. Ik had ook een aantal McLaren F1’s aan klanten overgedragen en was betrokken bij de ontwikkeling van de LM. Toen vroeg McLaren me of ik eens echt hard wilde rijden in een F1. We gingen voor het wereldrecord op Ehra-Lessien, Volkswagens testbaan in Noord-Duitsland, en we gebruikten het vijfde F1-prototype. Je komt daar met 250 km/u een kombocht uit en duikt dan meteen een recht eind op van dik 8,5 kilometer lang. De jongens van McLaren waren er, Gordon Murray natuurlijk, Michelin, BMW… Ik reed een paar verkenningsronden en ontdekte dat er een bocht zat die op de weg terug niet echt ideaal liep. Om het record te vestigen, moet je het parcours in beide richtingen rijden en dan het gemiddelde nemen. In de zesde versnelling knalde ik steeds hard in de toerenbegrenzer, waarop de gasten van BMW die van 7.000 naar 8.000 tpm verhoogden. De motor ging kennelijk 150.000 kilometer mee bij de lagere toerenlimiet, en maar 15.000 kilometer bij de hogere limiet.

‘Er was een hoop papierwerk geweest als het mis was gegaan.’

De auto was stabiel tot 300 km/u, maar begon een beetje te zwalken bij 365 km/u. Ik was nog jong en niet zo slim, dus hield ik mijn voet op het gas tot ie weer stabiel werd. Ik zou graag zeggen dat ik dit allemaal in slow motion meemaakte, zoals veel coureurs altijd beweren, maar ik wilde eigenlijk alleen maar weten hoe hard ie ging. Bij een snelheid van 391 km/u stuitten we op een muur van luchtweerstand, en dat was dat. Ik had gedaan wat ik moest doen. Als ik er nu op terugkijk, had ik m’n voet waarschijnlijk even van het gas moeten halen. Er was een hoop papierwerk geweest als het mis was gegaan.

Tegenwoordig doe ik de overdrachten van de Bugatti Chiron. Die heeft veel meer vermogen, de aerodynamica is enorm verbeterd, en hij accelereert nog steeds als een gek bij 380 km/u. Als er zoiets bestaat als een bruikbare auto met 1.500 pk die 420 km/u haalt, dan is het deze. De Chiron blaast alles opzij waarin ik ooit heb gereden, en zelfs elke auto waarin ik ooit heb geracet.