Ferrari 458 Spider

De zon is nog maar een vage contour aan de horizon in een langzaam oplichtende hemel als me wordt verteld dat ik lelijk ben. ‘We nemen een model mee’, zegt onze hoofdredacteur met de sonore en geduldige toon van iemand die met olifantspoten de porseleinkast van mijn ego betreedt. ‘Het is een prachtige Ferrari 458 Spider, die je gaat rijden op de beste wegen rondom Perugia. Het moet een beetje een fantasie worden, een droom. En als we eerlijk zijn, bestaat zo’n droom voor een groot deel uit beeld en als we jou erin fotograferen, dan wordt het Photoshoppen. Jouw hoofd weg Photoshoppen, bedoel ik. Maar ik bedoel het niet beledigend.’

‘Welnee’, zeg ik luchtigjes, en zwaar beledigd. ‘We zien elkaar zo wel. Ik ga even mijn integraalhelm zoeken en dan kom ik eraan.’

Glimmende Italiaan

Wat de zaak erger maakt, is dat hij natuurlijk groot gelijk heeft. De nieuwe Ferrari 458 Spider is er klaar voor. Hij staat te glimmen op drie meter afstand – hij is alles wat je je wensen kunt. Schoon. Licht. Doelgericht. En rood. Helder, Ferrari-rood. Het soort poster dat ik op mijn slaapkamertje had hangen. Voordat mijn wereld ineens en volledig in beslag werd genomen door borsten, gedurende een jaar of tien.

Het directe plezier dat de onthoofde Ferrari 458 Spider je biedt, bestaat uit de opvallende kunstigheid waarmee de esthetiek is gewaarborgd: hoewel dit de eerste keer is dat Ferrari een opvouwbare hardtop op een auto met een middenmotor heeft geplaatst – de dakloze California met de motor voorin is al een poosje geleden op de markt gekomen – zie je meteen dat het een succes is geworden. De Spider ziet er even interessant en gespierd uit als de coupé. Geen enorme dakverzwelgende kont, en een prettig gebrek aan visuele overlast van scharnierende delen in de (echte) achterbak. De motor, die zichtbaar was door een transparant paneel, mag dan zijn verdwenen onder een kap. Een paar extra luchtinlaten verraden een soort compromis, maar, met het dak omhoog of naar beneden, dit is een knappe auto. En dat is ie in vrijwel elke kleur, en dat is altijd een goede graadmeter voor een geslaagd ontwerp.

Binnenin is ie goeddeels hetzelfde als de coupé, met genoeg hoofdruimte voor langere bestuurders. Een heel behoorlijke zitpositie, de belangrijkste instrumenten en knop op het stuur, met boterzacht leer ruimhartig uitgesmeerd over alle delen die niet van koolstofvezel zijn. Hij is erg sport-de-luxe, en hoewel her en der wat dik aangezet – de uitpuilende luchtopeningen in het dashboard zijn wel erg prominent in beeld – heeft ie geen concurrenten. En dan is er nog die extra knop. De knop voor het dak.

‘Er is een modus die ESC Off heet – die zou ook bekend mogen staan als de Dank u, en welterusten-modus’

Hoe werkt het dak van de Ferrari 458 Spider dan?

Zoals het exterieur een prettige verrassing is, is dit zelfs een heel elegante verrassing. Trek aan een knopje in de middenconsole en de achterkap richt zich op en naar achteren. Het paneel boven je hoofd splijt zich in tweeën op twee-derde van z’n weg naar beneden, het dak zelf roteert naar achteren. Om dan opgeslokt te worden door de kont van de Ferrari 458 Spider. Het duurt 14 seconden om de zaak te openen (of te sluiten, en alleen in stilstand), en het gaat zonder de krampachtigheid die je vaak voelt als een auto een fors dak in een klein hol moet wurmen, de Ferrari lijkt het met plezier te doen. Het helpt dat de dakpanelen daarbij de vrij rudimentaire achterruit op z’n plaats laat – die wordt dan ineens een windstopper – evenals grote en imponerende achterstijlen, maar het werkt, en het werkt goed. Het maakt ‘m een soort super-targa.

Dan draai je de sleutel om en drukt op de grote, rode startknop aan de linkerkant van het stuur, en weet je weer waarom God het juist heeft geacht de mensheid te zegenen met de Ferrari V8. Zonder een dak tussen je oren en de motor, en met een herzien uitlaatsysteem om het gebrek aan dak tussen je oren en de uitlaat te compenseren, lijkt de Ferrari 458 Spider te klinken als een Formule 1-auto met liefdesverdriet.

Hij snort zich op gang met een fluwelen rommel die de schijnt wekt dat ie stationair redelijk wat toeren maakt – geen gepuf – en een paar snelle bewegingen later zie je de toerenteller tot rust komen met een snelheid die alleen weggelegd is voor natuurlijk ademende motoren. Je gebruikt de peddel aan je rechterhand om ‘m in de eerste versnelling van de zeventraps bak te zetten en glijdt weg, waarbij opvalt dat ie niet de trekkerigheid vertoont of de klappen voortbrengt die we kennen van de oude, Ferrari F1-gerobotiseerde, sequentiële bakken. Bij 50 km/u zitten we al in z’n vijf, waarbij de bak de langste ratio zoekt die hij heeft (in de automatische stand), waarbij hij rekening houdt met de CO2-uitstoot. Je zou kunnen denken dat dat een beetje raar is, maar de bak is zo soepel dat het niets uitmaakt – en dat betekent dat de Spider uitzonderlijk stil en kalm is als je voort zweeft in de automatische stand.

Dat duurt niet lang

In feite duurt dat precies zo lang als we nodig hebben om de oprit naar de autostrada te bereiken, waar ik de op vijf manieren in te stellen rijeigenschappenknop-op-het-stuur, die ze bij Ferrari Manettino noemen, op ‘CST Off’ zet, vijf versnellingen terugschakel en het gaspedaal zo hard mogelijk intrap. Bij deze auto leidt de Manettino de tractiecontrole en het differentieel door standen die de volgende namen hebben: Wet, Sport, Race, CST Off en een laatste modus die dus ESC Off heet – maar ook bekend zou mogen staan als de Dank u, en welterusten-modus.

Race geeft snelle schakelmomenten, een agressief F1-Trac-differentieel en minder tractiecontrole, CST Off doet daar nog een schepje bovenop. Ik had ‘m beter in Race kunnen laten staan. De motor vliegt voorbij de 7.500 tpm op weg naar de spookachtige 9.000 toeren, en flirt even met de toerenbegrenzer voordat ik verder opschakel en alle ruim 570 pk’s de hand mag schudden. Goeiendag. Nee, een softie is de cabrio niet geworden.

De Ferrari 458 Spider is bijna – zo bijna dat het eigenlijk geen bijna mag heten – even snel als de coupé. Hij mag er een tiende van een seconde langer over doen om op 100 km/u te komen en een top hebben die 6 km/u lager is – 319 km/u versus de 325 km/u van de coupé – maar dat kan je niets schelen. Ook omdat het geluid je niet zozeer bereikt via je oren, maar als een bom midden in je hoofd explodeert, waar het withete, sonische scherven afvuurt op de achterkant van je ogen. Het is zo luid en alles doordringend dat het steekt. Het landschap in de spiegels verdwijnt met een snelheid die ooit alleen was weggelegd voor de Space Shuttle.

Twee uur later

Op de snelweg cruisen we even een stukje, hoewel de Ferrari 458 Spider af en toe ineens een boze brom geeft, een brom waarvan ik eerlijk gezegd een beetje schrik. Het is alsof ie een klein graatje in z’n keel heeft, en kucht om het uit te kunnen spugen waardoor ik me niet helemaal zeker van mijn zaak voel. Ik had gedacht dat ie een beetje, tja, hoe zeg ik dat, toch een beetje minder bijterig zou zijn.

De Ferrari 458 Spider is wat gelijkmoediger, dan is de auto rustig en verfijnd gezelschap, ook op de snelweg, zelfs met het dak naar beneden en bij hoge snelheden. Italië wuift waarderend en steekt duimen naar ons op – een man gaat zelfs zo ver dat hij applaudisseert als we hem passeren. En dat was niet ironisch bedoeld. We gaan op zoek naar bochtiger wegen en weggetjes. En naar het fotomodel. Wat dacht jij dan? Op naar het model.

Het model ontmoeten is het moeilijkst van deze dag

We zullen elkaar ontmoeten op een weinig opwindende parkeerplaats aan de voet van een leuke bergpas. Waar we wachten. En wachten. Uiteindelijk verschijnt er een auto van waaruit een blonde vrouw zich ontvouwt. Dat bedoel ik letterlijk: ontvouwt. Ze is verpletterend op dezelfde manier als het verpletterend is om een blok beton op je hoofd te krijgen. Ze is een vrouw die op aarde lijkt te zijn gekomen zonder last te hebben van de zwaartekracht, waardoor haar benen en armen extra lang zijn geworden en waardoor ze tot 1,80 meter lengte is gegroeid.

Zonder haar hakken. Als we in de Ferrari 458 Spider zitten en op weg gaan om de foto’s te maken, heb ik meer aandacht voor de weg dan ik ooit eerder in mijn leven heb gehad, en daarop wil ik zweren.

Voor de lezer zou het handig kunnen zijn om te weten dat ik, als ik zenuwachtig ben, veel begin te praten. En als ik nerveus ben vanwege de aanwezigheid van een mooie vrouw, begin ik niet alleen veel, maar ook tamelijk onzinnig te praten. Ik heb geen idee waarom dat zo is. Nu ik voor de taak sta een behoorlijk lange rit met Cristina te maken, ons absurd mooie model, ben ik blij dat ze niet al te veel woorden over de grens spreekt, want ik schaam me dood voor de onafgebroken stroom baarlijke nonsens die uit mijn mond blijft komen. En hoewel ik redelijk zeker weet dat ze eigenlijk geen idee heeft wat ik allemaal babbel, lacht ze steeds op de juiste momenten en lacht me zo vaak toe dat mijn hart ervan zou kunnen breken. Op een of andere manier voel ik me daardoor nog belachelijker.

Op zoek naar een manier om te verbergen dat ik me doodschaam voor mijn eigen domme praatjes

Ik besluit mijn toevlucht te nemen tot het enige wat ik echt kan. Ik begin me aan te stellen. En daar komt de Ferrari 458 Spider nogal goed bij van pas. Heel goed, eigenlijk. Want tenzij je passagier al gepokt en gemazeld is door snelle en luidruchtige auto’s, zal de Spider wel een flinke indruk maken.

‘Ik lach zachtjes naar Cristina, en word alleen maar een heel klein beetje verliefd. Maar niet op haar’

In deze Ferrari zie je er goed uit, in iedere betekenis die die uitdrukking kan hebben. Je hoeft geen overdreven macho te zijn om ‘m tot grootse daden aan te zetten. Noch hoef je een coureur te zijn om ‘m lekker op stoom te houden. De besturing is snel en accuraat. Je hoeft het stuur zelfs voor haarspeldbochten maar een halve slag te draaien, de controle over de auto houd je met gemak en op een subtiele manier. Ja, je kunt het stuur en de voorruit wat aan het wiebelen krijgen als je een aantal forse hobbels neemt op grote snelheid. Zeker als je die kattenogen aan de zijkant van Italiaanse wegen seriegewijs neemt – maar over het algemeen is ie volstrekt capabel en gedraagt ie zich niet erg anders dan de coupé.

De remmen – optionele CCM-koolstof-keramische remmen in ons geval – stoppen de auto met een gemak en mooi gedoseerd zodat je je op je gemak voelt in ‘m, en de hele ervaring wordt enorm gestimuleerd door het geluid dat ie maakt. Het is de blije huil van een Ferrari V8 die doet wat ie het liefst doet.

De wind trekt aan ‘m

Z’n motor brult, en de auto zigzagt en golft over de wegen. De Spider is een aardige alchemist die van elke weg wat weet te brouwen, en vangt je in een net van plezier. In het verleden moest je veel op de koop toenemen als je een cabrio wilde rijden. Je verloor het gevoel met een auto ten faveure van decibellen en een groter gevoel van vrijheid. Dat hoeft nu niet meer.

Hij is – zonder je echt angst in te boezemen – erg, erg snel. Maar hij heeft tegelijkertijd zo’n makkelijke manier van doen, een zo geruststellend weggedrag, dat je ‘m al snel veel harder rijdt dan je in de gaten hebt. Sommige auto’s verbluffen je door hun mogelijkheid om je ergens krankzinnig snel heen te brengen; deze auto zorgt ervoor dat je geniet van de weg en de reis.

Natuurlijk: er is nog altijd genoeg gekkigheid aanwezig om je de stuipen op het lijf te jagen en je gezelschap in de gordijnen te krijgen – stel de Manettino maar in, en voor je het weet staat de bezemwagen voor zowel je passagier, als voor jezelf, als voor de Ferrari klaar. Maar dat moet je zoeken. Hij biedt je in principe een fijne, comfortabele rit. Hij is een beetje een droom.

Eventjes was ik zelfs helemaal vergeten dat er iemand naast me zat; ik raakte echt in mijn hum. Als we beneden bij de pas aankomen, kijk ik naar Cristina, die een beetje bleek om haar neus is. Ik vraag aan haar of alles oké is, en ze zegt in gelispeld Italiaans: ‘Ik heb een Smartje. Die rijdt, eh, die rijdt echt heel anders’.

Ik lach zachtjes

en word alleen maar een heel klein beetje verliefd. Maar niet op haar. Als ik in mijn spiegel kijk om weer de weg op te draaien, zie ik blauwe zwaailichten. Mijn maag draait zich om. Achter me staat een politieauto. Een politie-sportauto, om precies te zijn.

Ik begrijp meteen dat ik me nu onsterfelijk belachelijk heb gemaakt met mijn opschepperij. Mijn gesnoef helpt ook niet: ze zitten waarschijnlijk al de hele tijd achter me (het is een bergpas tenslotte). Ze hebben gezien hoe ik indruk probeerde te maken op een vrouw die nu zeker weet dat ik een gek ben. Omdat ik geen Italiaans spreek, vraag ik aan Cristina of ze het woord wil voeren. Terwijl ze gracieus naar de auto van de carabinieri stapt, en hun volle aandacht krijgt, ga ik er, min of meer, vandoor.

Niet de meest galante actie. Dat geef ik toe. Maar eerlijk is eerlijk: Cristina mag dan nog zo lief zijn. De Ferrari 458 Spider blijkt toch meer mijn soort supermodel te zijn. Ik weet zeker dat mijn vrouw het daarmee eens is.

Specificaties Ferrari 458 Spider