McLaren MP4-12C

Er was wat kritiek, McLaren luisterde, en McLaren verbeterde. De MP4-12C is bijgewerkt, en doet nu nog feller en luidruchtiger z’n best de perfectie te benaderen.

Een paar jaar geleden werd aangekondigd dat er een nieuwe supercar van wereldklasse op komst was die het grote Ferrari naar de kroon zou gaan steken. Dat soort dingen horen we dagelijks, maar deze keer ging het niet om een willekeurig ambitieus clubje met grote dromen. Het ging om McLaren, basis voor een van de meest succesvolle raceteams aller tijden en bouwer van de glorieuze F1, de hypercar avant la lettre, zo’n twintig jaar geleden. Het resultaat van hun inspanningen droeg de cryptische naam MP4-12C. Hij had een V8 met dubbele turbo, een ultralichte monocoque en zelfs een aantal technische kunstjes – zoals een remfunctie op het binnenste voorwiel om scherper de bocht in te sturen – die uit de Formule 1 verbannen werden wegens te succesvol.

Al snel was er links en rechts gemopper te horen over de wat anonieme looks, het wat tamme motorgeluid, maar vooral over een licht gebrek aan emotie. De MP4-12C was zo’n technologisch hoogstandje, zo’n pareltje van vernuft, dat de lol er haast wel een beetje af leek te zijn. Lol die je bij Ferrari’s al bijna van de deurklink kunt zien druipen.

Aan het uiterlijk van de 12C wilde McLaren niet tornen – dat was immers tot in de puntjes geboetseerd om de klappen van de lucht optimaal van zich af te laten glijden, dan wel voor extra grip te gebruiken – maar de overige kritiek werd danig ter harte genomen. Voor modeljaar 2013 hebben ze de 12C op een aantal punten aangepast, zoals de gasrespons, de transmissie, het uitlaatsysteem, én het vermogen. TopGear stuurt een paar redacteuren om deze wijzigingen op waarde te gaan schatten. Redacteuren die nog nooit in de vorige 12C gereden hebben.

Ja, we komen er meteen maar voor uit: wij, de mazzelaars die deze McLaren vandaag besturen, kunnen geen vergelijking trekken met de vorige. Behalve dan op basis van de verhalen van collega’s, die ongeveer behelsden wat we hierboven al omschreven. Wat kopen we daarvoor? Niets. Onbevooroordeeld rijden, dus.

De eerste indruk: de 12C is een kleine rakker. Op foto’s lijkt ie enorm, maar dat is optisch bedrog. In werkelijkheid is ie bijzonder laag (zo’n 1,20 meter) en voelt het interieur knusser aan dan een koolstofvezel vogelhuisje. Toch zitten we ruim en heerlijk comfortabel in de waanzinnige sportkuipjes, die met knopjes onder onze knieën elektrisch te verstellen zijn. We worden geflankeerd door de dikke pilaren van het 75 kilo wegende chassis. Het dashboard is laag, eenvoudig en bedekt met aaibaar alcantara.

We dachten de eerste momenten in het drukke centrum van Brussel, waar we de auto ophalen, doordrenkt van koud zweet door te moeten maken. De McLaren blijkt echter geen moment te intimideren, mede dankzij z’n bescheiden breedte en het feit dat we fantastisch zicht naar buiten hebben. Aan weerszijden hebben we elke fietser in de smiezen, en door de grote, ver doorgetrokken voorruit zien we de putdeksels nog net niet onder de banden verdwijnen. We voelen ze trouwens ook niet, zo ongelooflijk goed absorbeert het onderstel alles wat het compleet vernielde asfalt erop afvuurt.

Op dit moment hebben we nog niet op de grote knop gedrukt die op de middenconsole prijkt. ‘Active’, staat erop. Nu doet de 12C alles rustig zelf, zonder gekkigheid of drama; hij schakelt vroeg op, reageert nooit zenuwachtig, stuurt prettig licht. Dat kan allemaal niet de bedoeling zijn van deze rit.

Hup, klik, Active. De 12C weet wat we van plan zijn en zet z’n achtervleugel iets omhoog, als een begripvolle knipoog. Een lampje vertelt ons dat we met de flippers achter het stuur in de weer moeten. Ook lichten er twee grote schakelaars op – links voor besturing en onderstel, rechts voor motor en transmissie. Ze hebben elk drie standen: Normal, Sport en Track. Ze staan beide op de eerste, maar we zijn de stad inmiddels uit. Voor ons een snelweg met een lege linkerbaan. Zullen we?

'De 12C doet zo veel dingen zo goed, dat we moeite hebben om het te bevatten'

Zo beschaafd als de McLaren in Normal-modus is, zo onbeschoft is ie in Sport. Je voelt het aan alles: als een gespannen vechtersbaasje staat ie plots op high alert. Er gaat ergens een klep open die zo veel herrie het interieur in smijt dat je even niet meer weet hoe je het hebt. Ofwel onze collega’s stelden zich aan met hun commentaar, of ze hebben er bij McLaren echt flink werk van gemaakt: de V8 huilt het uit wanneer we het begrip ‘tussenacceleratie’ voor onszelf lachend een nieuwe invulling geven. Spreken we de keramische remmen stevig aan, dan vult de binnenspiegel zich met de spoiler, die als luchtrem optreedt en de auto volstrekt stabiel houdt tijdens de bizarre vertraging.

Kan het extremer? Welja: wanneer we de snelweg verlaten en wat bochten opzoeken, zetten we alles op de Track-stand. Nu worden we bijna letterlijk doof als we de V8 op toeren trappen, en de transmissie, die voorheen als door een wolk opereerde, is nu niet zo lief meer voor onze organen. Bij terugschakelen is er bliksemsnel tussengas, zo fel dat we schrikken. De tractiecontrole, eerst braaf en onopvallend bij de les, doet nu een stap terug. Niet dat zijn diensten vaak nodig zijn, want de grip is gigantisch, ondanks de 625 pk – 25 meer dan voorheen – die de achterbanden te verduren krijgen. Hooguit bij lage snelheden, als je gas geeft en de turbo’s er na een korte vertraging in knallen, kan de auto niet anders dan wat rubber afschudden; maar hij blijft steeds verrassend handelbaar. Dit is dus McLarens idee van een Formule 1-auto voor de openbare weg: hard, luid, strak, ontzettend rap. Tot je geen zin meer hebt, en simpelweg de knopjes weer omzet.

De 12C doet zo veel dingen zo goed, dat we even moeite hebben om het te bevatten. Na al die verhalen verwachtten we een bloedsnelle, maar wat klinische machine. Mis, dus. McLaren heeft de vinger op de zere plek gelegd, en duwt door tot je gilt. Mocht je als eigenaar van een ‘oude’ 12C nu wat beteuterd staan te kijken: ga eens langs je dealer. Hij past je auto gratis aan naar de nieuwe specificaties.

McLaren MP4-12C

18/20

Cijfers

0-100 km/u: 3,1 s

Top: 333 km/u

Verbruik: 11,7 l/100 km

Motor: 3.799 cc, V8 twinturbo benzine

Aandrijving: achter

Vermogen: 625 pk

Koppel: 600 Nm

Gewicht: 1.336 kg

CO2: 279 g/km



Prijs

NL € 267.764

BE € 212.200



Vonnis

Met een paar ogenschijnlijk simpele aanpassingen heeft McLaren iets uitzonderlijks neergezet. De 12C beroert ons in de stad, op buitenwegen, overal