Rolls-Royce Wraith vs Mercedes S-klasse

Kun je in ongekende luxe een circuit aanvallen? Absoluut. Met deze twee bijvoorbeeld.

Luxe is een ervaring. Rustig maar, dit is geen parfumadvertentie (bovendien, is eigenlijk niet alles een ervaring?), maar het punt dat ik probeer te maken is dat dit geen auto’s zijn die je zomaar even rijdt. De Rolls-Royce Wraith en de Mercedes-Benz S-klasse zijn niet uit hetzelfde hout gesneden. Ze spelen ieder hun rol voor verschillende soorten mensen, maar ze zijn aan elkaar overgeleverd door een gemeenschappelijk thema. Dat laat zich echter niet beschrijven of ervaren door de wereldse handeling die autorijden is. Rijden is dan misschien wel de methode, maar niet het resultaat. Het resultaat is veel, veel rijker en verleidelijker.

Deze twee dienen dus niet om je van a naar b te transporteren, om je dagelijkse vervoersbehoefte te vervullen. Nee, dat klopt niet – een van deze twee is zelfs de ultieme dienstverlener. Hem kun je het beste helemaal niet zelf rijden. De ander? Het toppunt van vakmanschap en elegantie. Je weet precies welke we bedoelen.

De Wraith is echt nogal fantastisch. Dat is de beste manier om het te beschrijven. Om een bekende uitspraak te herkauwen: hierin reizen, verbreedt je geest. Dan bedoelen we bepaald geen korte ritjes. Dit is een auto om grote afstanden in af te leggen. Een paar maanden geleden heb ik een exemplaar naar Wenen gestuurd, bijna 1.600 kilometer in één zondagse rit. Ik was op tijd in de Oostenrijks artistieke hoofdstad voor het diner. De rit was perfect: een ideale reis met precies de juiste auto.

De hele weg heb ik de Rolls slechts met mijn vingertoppen bediend, de ellebogen ontspannen leunend en mijn voeten diep weggezonken in het hoogpolige tapijt. Letterlijk. Het klinkt misschien irrelevant, maar dat laatste maakte de hele reis. Waarom zou je je harde, gevoelloze hakken van je zondagse schoeisel in een dikke laag lamswol drukken, terwijl je het gevoel en de ontspannen warmte daarvan ook met je blote voeten kunt ervaren? Het was goddelijk. Het leek alsof ik halverwege een Alp voor een houtvuur op een berenvel zat. Dit had weinig meer met autorijden te maken.

Op het moment dat ik in ongekende luxe Duitsland in zuidoostelijke richting doorkruiste, reed – geheel toevallig – een collega dezelfde kant op. Hij ging echter niet zo ver, slechts tot de autoshow van Frankfurt. Omdat hij werkruimte nodig had, heeft hij het hele stuk afgelegd op de achterbank van een Mercedes S-klasse. Allebei dachten we dat we de ideale auto voor de taak hadden. Allebei hadden we een punt.

De grootste luxe zit hem voor de meeste mensen niet in de dikte van de leren bekleding, maar in wie er op saaie wegen achter het stuur zit. Zorg ervoor dat iemand anders dan rijdt en bouw de achterruimte om tot rijdend kantoor, zoals mijn collega deed. Dan verkeer je in een wereld op zich. Een wereld die is voorzien van ieder gemak dat in auto’s denkbaar is en de meeste van die voorzieningen nog bedienbaar vanaf de achterbank ook. Wil je weten hoeveel er op een bepaald moment verbruikt wordt, inzicht hebben in de instructies van het navigatiesysteem, een dvd bekijken, je laptop aansluiten of een telefoontje plegen? Het kan allemaal.

Er zijn zonneschermen, de sterkte van de interieurverlichting is instelbaar en de passagiersstoel kan ondanks zijn formaat bijna compleet naar voren worden geschoven. Daar kun je overigens zelf voor zorgen. Daarna klap je de steun voor je benen uit, zet de rugleuning onder een grotere hoek, kiest een massage en geef je de goede man voorin opdracht om de auto aan te zwengelen.

Ik denk dat niemand op het hoofdkantoor van Mercedes werkelijk een idee heeft van het enorme aantal elektromotoren in de gemiddelde S-klasse. Die vraag is van de dezelfde orde als een Bedoeïen vragen hoeveel zandkorrels er in de Sahara liggen. Alles is te configureren, in te stellen of aan te passen. Dit is bij Mercedes het idee van luxe. De luxe van keuze.

Een compleet andere invalshoek dan die van Rolls-Royce. De Wraith is een butler, een two-tone butler, slimmer dan jij en in staat om voor zichzelf te denken. Zeker, je kunt de mate van lichtval door het dak kiezen, maar je mag niet kiezen in welke versnelling er gereden wordt. Daarvoor zorgt een satelliet. Die heeft het overigens nooit bij het verkeerde eind. Hoe ik dat weet? Omdat ik er pas na honderden kilometers achter kwam dat ik totaal nog geen aandacht aan de versnellingsbak geschonken had. Jazeker, je merkt de kickdown als je van wat voor snelheid dan ook wilt accelereren. Maar rijd over een bochtige weg en je zult nooit tevergeefs naar een schakelflipper grijpen (die er overigens niet eens is, maar dat terzijde). Met dank aan een systeem dat de weg voor de auto analyseert en deze informatie vergelijkt met die van het gps en de rijstijl van de bestuurder.

'De Wraith heeft zelfs nog uitstraling en waardigheid als hij in de kleuren van een Teletubby door het leven glijdt'

Ergens in het elektronische brein van de Wraith, diep onder dikke lagen walnotenhout, moet het circuit van Dunsfold verscholen liggen. Hoe kan de auto anders precies de juiste versnelling hebben gekozen bij het ingaan van Hammerhead en zodoende een enorme, maar statige drift – van de apex over de hele breedte van de baan – hebben toegelaten? Alstublieft meneer, dat is 624 pk voor u. Niemand bij zijn volle verstand (iets waar ik nog nooit van beschuldigd ben) zal zijn Wraith ooit zo besturen, maar is de wereld niet een stukje beter met de wetenschap dat het kan, als je dat zou wensen? De S-klasse trok vanzelfsprekend een groter rookgordijn, maar kijk eens wie er achter het stuur zat. Een andere collega heeft toen een ronde of twee achterin gezeten en kwam erachter dat de optielijst van Mercedes iets mist dat de verder matige businessclass van de KLM wel heeft: een kotszakje.

Dus ja, deze auto’s doen al het mogelijke om de vervelende taak, die autorijden voor mensen kan zijn, te verzachten. Ze verrijken je leven en ja, je kunt er nog van genieten tijdens het rijden ook. De Wraith begrijpt het begrip ‘sportief’ niet, maar heeft wel het woord ‘momentum’ meegekregen. Alles wat hij nodig heeft, is een losjes bediende leidraad en begripvolle begeleiding. Dan betaalt hij in veelvoud terug. De S-klasse is onmerkbaar briljant. Waarmee ik bedoel dat z’n rijervaring, net zoals het schakelen in de Wraith, niets vervelends in zich heeft. Niets dat zichzelf opdringt of waaraan je je zou kunnen ergeren. Zo is de besturing bijvoorbeeld slechts het zoveelste systeem aan boord, net zoals het navigatiesysteem en het koffiezetapparaat (dat laatste is niet echt leverbaar, helaas). Daarbij is het rijden – of je in het menu nou kiest voor Magic Body Control of niet – echt subliem qua controle en comfort. Mijn belangrijkste indruk van de S-klasse was er een van een ongeëvenaarde rust, het soort rust waar alleen miljarden euro’s ontwikkelingsgeld voor kunnen zorgen. De motor? Gewoon de zoveelste motor. Kies die van jou gebaseerd op snelheid, brandstofverbruik of wat dan ook, maar niet op karakter.

Voor wat betreft hun motoren komen beide auto’s in aanmerking voor de prijs van stilste kerkmuis. Het zijn de bibliothecarissen van de autowereld. Hun impact moet je voelen, niet horen. Als je het maximale van ze vergt, hoor je misschien heel in de verte een klein beetje gerommel. Dit geluid neemt je aandacht echter niet lang in beslag. Op dat moment heb je immers belangrijker zaken aan je hoofd, gezien de snelheid waarmee de omgeving zich aan je voorbijtrekt. Mercedes wil je vanzelfsprekend graag een S-klasse AMG verkopen – een 63 of een 65 – maar ik ben er niet zo zeker van dat dat de juiste keuze is. Begrijp me niet verkeerd: niemand weet beter dan Mercedes hoe je sportiviteit en comfort kunt verenigen, maar knoeien met het hoofddoel van de S-klasse – het comfort en de ontspanning van zijn inzittenden – is niet zonder gevaar.

Het is beter om de bestuurder van zijn omgeving te laten genieten en hem niet meer excuses dan noodzakelijk te bieden om zich te laten meeslepen. In het bijzonder als jij, de eigenaar, de meeste tijd op de achterbank doorbrengt. Bovendien heeft de chauffeur toch genoeg om zich mee te vermaken, zoals bijvoorbeeld een duo 12-inch grote, configureerbare beeldschermen. De kwaliteit en de degelijkheid van het interieur zijn adembenemend.

Ondanks dit alles kun je er echter niet omheen dat de S-klasse een product is. Hij rolt van een productielijn in een grote fabriek waar robots lassen en vonken in het rond vliegen. Het mag dan ook geen verrassing heten dat de S-klasse hier de minder persoonlijke machine is. Hier kun je je smaak niet aan opleggen. Dat kan wel bij de Rolls en de Wraith is visueel zo sterk dat ie zelfs gespoten in een dubieuze kleurcombi overeind blijft. Hij heeft nog uitstraling en waardigheid zelfs als hij in de kleuren van een Teletubby door het leven glijdt. Daarbij blijft hij aan de goede kant van de ragfijne lijn tussen pronkziek en extravagantie. Gezeten in de Rolls krijg je echter wel het gevoel dat als je vol wilde ideeën over struisvogelleer en een mobiele muziekstudio voor in de kofferbak richting de fabriek in Chichester rijdt, een man in een op maat gemaakt pak je met zachte dwang zegt: ‘Erg interessant meneer. Mag ik misschien voorstellen om…?’

Ik dacht dat de traditionele limousine z’n tijd wel had gehad en daarom de neerwaartse verkoopspiraal in de klasse van de Ford Mondeo wel zou volgen. De nieuwe S-klasse trapt die gedachte echter net zo hard het lange gras in als het de Audi A8 en de BMW 7-serie tussen de benen raakt. De markt mag zich dan naar het oosten bewegen, de focus van Mercedes is er niets minder om geworden. Er is geen enkele andere auto uit de topklasse die ook maar in de buurt komt van het predicaat dat Mercedes erop heeft geplakt. Deze auto is het toppunt van technologische vooruitgang.

Wat betekent dat voor de Rolls? Die zit vanzelfsprekend heel ergens anders. De Wraith is enorm en geweldig en als je een van zijn kluisdeuren opentrekt (in tegengestelde richting) en de raamrubbers hun grip hoort verliezen, vervolgens het perfecte leer ziet en je oog op het grote stuk hout valt waarvoor de term dorpel hopeloos te kort schiet, dan realiseer je je wat deze auto is: een duizelingwekkend, betoverend en prachtig object om tijd in door te brengen. Om korter te gaan: een ervaring.