Waarom de Subaru Prodrive P25 geen gouden velgen heeft (plus alles wat je moet weten)

We komen om half zes ’s avonds aan om de Subaru Prodrive P25 te fotograferen. Maar de parkeerplaats is nog vol en de draaideur naar de receptie staat stil. Niemand gaat naar huis. Het is alle hens aan dek, zwoegen op de laatste details zodat de nieuwste fantasie-restomod van 2022 er piekfijn bij staat. Terwijl de zwetende technici de rijhoogte aanpassen, de motorruimte fatsoeneren en de cruciale ‘P25 PROTOTYPE’-stickers op de deuren aanbrengen, maken we een wandeling door het verleden.

Prodrive is een beetje de Bernie Taupin van de autosport. Voor de lezers onder de 60 jaar moeten we dit misschien even herhalen en moderniseren: Prodrive is dus gewoon zeg maar letterlijk de Calvin Harris van de autosport, maar echt. Ze treden zelden op de voorgrond – ze laten anderen de spotlight vangen. Maar al bijna 40 jaar zijn ze erbij, in de coulissen, als drijvende kracht achter het succes.

Vanuit Prodrive’s hoofdkwartier, vlak bij de snelweg M40 bij Banbury in Oxfordshire, VK, hebben ze raceauto’s ontworpen en gebouwd voor Aston Martins GT- en prototype-activiteiten op Le Mans, de elektrische Extreme E-buggy’s ontwikkeld en een hele hall of fame aan rallymachines opgezet, waaronder alle drie de Subaru’s die ooit het World Rally Championship wonnen.

Nog meer legendarisch rallyspul

Daarom zie je, als je je omdraait vanaf de tablet waarop je bij de receptie kunt intekenen, een Metro 6R4 en twee WRC Impreza’s staan. Ze zijn prachtig bewaard gebleven en staan er gewoon ter decoratie. Achter beveiligde deuren lonkt de werkplaats. Hier ligt de historie voor het oprapen.

Zo staat hier dezelfde 555 Impreza die wijlen Colin McRae in 1996 naar de winst van de Rally de España smeet, ondanks verwoede pogingen van zijn eigen team om hem te laten afremmen, naar het schijnt om te voldoen aan een herenakkoord dat stelde dat hij achter team­genoot Carlos Sainz Sr. zou blijven.

Tussen verschillende Aston Vantage GTE’s en een monsterlijke, 600 pk sterke Hunter rallyraid-hypercar staat de WRX STI die Bond-stuntrijder en af-en-toe-rallycoureur Mark Higgins rond het TT-circuit op het eiland Man slingerde – met een recordbrekende gemiddelde snelheid van 207,13 km/u.

En daar, in de hoek: de Impreza waarin wijlen Richard Burns reed tijdens de Rally van Groot-Brittannië in 2000. Hij is volledig origineel, tot en met de waterfles voor de bestuurder en de ingebouwde Nokia-autotelefoon in z’n oorspronkelijke houder. Door dit soort machines werden blauwe Subaru’s met gouden wielen legendarisch, waarna een generatie van steeds verder evoluerende productie-equivalenten volgde – goed voor een rijke ­performance-historie die het moderne Subaru kennelijk graag stilletjes wil begraven.

Alleen met de Subaru Prodrive P25

Gelukkig heeft Prodrive er geen probleem mee om die gloriedagen terug te halen. Wanneer de moegestreden entourage eindelijk een stap achteruit doet, het voorhoofd afveegt en
huiswaarts gaat, blijven we in de bedrijfskluis alleen achter met deze liefdesbrief aan rally-Subaru’s.

Voor wie op een of andere manier niets gaf om de jaren-’60 focus van de restomod-cultuur, aangewakkerd door auto’s als de 911 Reimagined by Singer, Eagle’s glorieuze E-types en de fantastische Alfaholics GTA-R: kan een kind van de jaren ’90 je misschien meer bekoren?

De Subaru Prodrive P25 is bedoeld om te vieren dat een blauwe tweedeurs widebody-Impreza een kwarteeuw geleden het WRC wist te winnen. En hij beantwoordt in feite meteen de vraag: ‘Hoe zou de perfecte asfaltrallyauto eruitzien, en hoe zou hij in elkaar steken?’

Dit is geen auto die vanaf de banden tot aan z’n dak geheel nieuw is opgezet: de basis komt van een bepaalde eenhoorn. De Impreza 22B, die zelf ook een onwaarschijnlijke ontstaansgeschiedenis kende. In 1998, toen ze hun recente rallysuccessen vierden en zichzelf een schouderklopje wilden geven na 40 jaar in de auto-­business, kwam Subaru met zijn eigen extreme straatlegale Impreza.

Aanpassingen aan de Subaru

De viercilinder turbo-boxermotor werd opgeboord tot 2,2 liter, en hoewel de fabriek beweerde dat ze voldeden aan het vreemde Japanse pact om geen auto’s te bouwen met meer dan 280 pk, leverde de 22B met een knipoog en het grootste gemak meer dan 300 pk. Hij was er alleen in blauw metallic, als tweedeurs en met een widebody-carrosserie – en hij was binnen 24 uur uitverkocht.

Eerst waren alle 400 auto’s exclusief bestemd voor Japan, maar de internationale rallyfans voerden de druk op en Subaru bouwde er nog 24 extra: drie voor WRC-teamleden, vijf voor Australië en zestien voor Groot-Brittannië. De waarde op veilingen overstijgt tegenwoordig met gemak de 300.000 euro. Niet zomaar een donorauto, dus.

En er is meer

Prodrive hergebruikt de lege carrosserie, de deuren en het glas, maar elk ander paneel – waaronder de typische achtervleugel en de schattige-maar-nutteloze aero-spiegels – is nu van koolstofvezel. De ontwikkeling van de bodykit werd geleid door McLaren F1- en Jaguar XKR-15-designgenie Peter Stevens, die ook de 22B tekende.

Lichte panelen plus moderne technologie als een lithium-ion accu resulteren samen in een gewicht van 1.208 kilo. Deze auto is een hele TG-redacteur lichter dan een Toyota GR86, maar heeft twee keer zoveel aangedreven wielen en bijna het dubbele vermogen. Want ja, als raceautospecialist is Prodrive nogal losgegaan op de motor.

Die is nu 2,5 liter groot, heeft nieuwe drijfstangen en zuigers, een nieuwe kleppentrein, een Garrett-turbo volgens rallyspecificaties en verbeterde koeling, samen goed voor een vermogen van ‘meer dan 400 pk’. Ze zijn nog altijd aan het uitzoeken hoeveel paardjes er precies uit de boxer kunnen worden geperst. Het koppel: een belachelijke 600 Nm. Het ding is zo krachtig dat ze de topsnelheid op 240 km/u moesten begrenzen.

Subaru Prodrive P25 is van alle gemakken voorzien

Maar de weg daarnaartoe is hilarisch. Tussen de stoelen vind je geen handgeschakelde pook. Raceteam, weet je nog? Minder analoge nostalgie, meer snelheid. Nee, wat je daar aantreft, is een paneeltje met de knoppen Boost, Anti-Lag en Launch. Deze leiden je naar menu’s op het centrale scherm (met Apple CarPlay, geloof het of niet) om de mapping van de motor en het wap-pap-pa-pap-pap gaspedaalgeweld bij te stellen.

Die laatste knop activeert een launchcontrolsysteem dat de eerste twee opschakelmomenten van de zestraps sequentiële transmissie van je overneemt. Waarom? Omdat Prodrive na decennialang rallyrijden heeft geleerd dat de auto al 0,8 seconde nadat de bestuurder de rem heeft losgelaten naar z’n tweede versnelling moet grijpen.

Vaak wordt dan de toerenbegrenzer aangetikt. Deze functie schakelt zelf naar twee en drie, à 80 milliseconden per gangwissel, om tijd te besparen. Je hoeft de koppeling niet eens te gebruiken bij het op- of terugschakelen. Trek gewoon aan de banaanvormige flipper om een hogere versnelling te pakken, of duw ’m van je af voor een lagere.

De Subaru Prodrive P25 blijft een rallyauto

De autosportbloedlijn is overal terug te zien. We zijn verzot op de verhoogde pedaalbox met op de vloer scharnierende pedalen, en op de zitpositie met je voeten omhoog. Je kunt de achterbank laten verwijderen in ruil voor een rolkooi en vijfpuntsgordels, wat zo’n 10 kilo bespaart.

De hydraulische handrem onderbreekt de aandrijving bij het centrale differentieel wanneer je eraan trekt, zodat je je achterste aandrijfassen niet molt wanneer je snel wilt straatjekeren. De ophanging met veerpoten komt van Bilstein en is uiteraard geheel instelbaar, en de banden zijn speciaal ontwikkeld om met exact deze dempers te werken.

Waarom geen gouden velgen?

Ze zijn gemonteerd op 19-inch wielen die er in onze ogen iets te groot uitzien voor deze compacte carrosserie, maar ze zijn nodig omdat er enorme 380-millimeter remschijven achter huizen. De wielen zijn grijs: Prodrive wilde dat de auto zich zou onderscheiden van de alom aanwezige getunede blauw-met-gouden Scooby’s.

Het geheel schreeuwt ‘mishandel mij!’, maar zal iemand dat ooit echt doen? Alle 25 exemplaren zijn verkocht, ondanks de prijs van 500.000 euro… plus belastingen. We durven niet uit te rekenen waar het totaalbedrag op uitkomt. Dat is wat ons betreft wel een probleem.

De verkeerde doelgroep

De reden dat deze Subaru’s (en Evo’s) zulke volkshelden zijn geworden, is dat ze bereikbaar waren – betaalbare, eindeloos te tunen rallymonsters waar je over durfde te dromen, die je op een goede dag eindelijk kon aanschaffen, om vervolgens bestuurders van 911 Turbo’s of Ferrari’s een rood gezicht te bezorgen. Een WRX is een working-class hero.

Deze Subaru Prodrive P25 is heel bijzonder, maar volledig buiten bereik van zijn grootste fans. Het is alsof je ontdekt dat je trouwe, ranzige stamkroeg ineens is omgetoverd tot een besloten club waarvan jou het lidmaatschap niet wordt gegund. Zo gaat dat met moderne restomods. Prodrive heeft hier een spectaculair en beminnelijk object gemaakt.

We hopen maar dat de eigenaren ze zullen gebruiken in plaats van ze enkel te parkeren en te bewonderen. De auto’s die ons in deze werkplaats omringen, zijn niet groot geworden door hoe ze eruitzagen of hoe ze waren opgebouwd. Ze werden iconisch door hoe we ze – in de handen van enkele van de grootste coureurs ooit – op het randje zagen presteren.