Hoe zullen we over 60 jaar terugkijken op de elektrische Volkswagen ID.3?

Door even met zijn ogen te knipperen, om de retinascan van het beveiligingssysteem te activeren, opent Simon Coggle zijn garage. De deur glijdt open en laat twaalf glimmende auto’s zien, van diverse vormen en leeftijden.

En daar, helemaal vooraan, staat ie, de auto waarvoor we zijn gekomen. Zijn Makena Turquoise-lak is misschien een beetje verbleekt, maar voor de rest verkeert hij nog in zo goed als dezelfde staat waarin hij 60 jaar geleden van de band rolde. Een VW ID.3.

De Volkswagen ID.3 is zó jaren twintig

‘Daar staat ie’, glundert hij. ‘Ik weet het: ik heb snellere auto’s, duurdere ook’, zegt hij terwijl zijn blik even afglijdt naar de Lamborghini Pantaloni Marroni uit 2041, die naast hem gemeen naar de ID.3 lijkt te loeren. ‘Maar ik kom altijd weer bij deze uit. Dit is zo op en top “jaren twintig”!’

Hij bliept met de sleutel – wow, zo ging dat toen! – en kruipt op de bestuurdersstoel van de ID.3. Alles is helemaal period correct, tot het vreemde kleurtje, gebroken wit, van het stuur aan toe. Hij drukt op de startknop en de ID.3 komt tot leven. Coggle klapt in zijn handen van vreugde.

Het scherm is nog altijd sloom

‘Daar komt ie!’ gniffelt hij. Op het centrale scherm wordt het infotainmentsysteem wakker, nog net zo sloom en niet-intuïtief als zes decennia geleden. Met tegenzin laat het systeem het navigatiescherm zien, een bizar spinnenweb van lijnen en vierkanten, volgekalkt met rijen GPS-coördinaten. ‘Moet je nou eens zien’, glundert Coggle. ‘Is het niet compleet… verbijsterend?’

Zijn exemplaar is niet de enige nog rijdende ID.3, maar het is waarschijnlijk wel de meest authentieke. Andere ID.3’s zijn allemaal gerestomod, waarbij hun krakende infotainmentsoftware is vervangen door een modern quantumsysteem; een upgrade die een ID.3 nog altijd een bruikbaar apparaat voor alledag maakt, zelfs in de laat-21e-eeuwse maatschappij van vandaag.

Zijn Volkswagen ID.3 is nog helemaal in originele staat

Coggle is niet zo van die nieuw-in-oud-aanpak en laat zijn ID.3 liever in originele staat. ‘Kijk nou toch eens’, hikt hij van opwinding, terwijl hij zijn hand over de onderkant van het scherm laat gaan. ‘Die temperatuurveegknopjes! Hoe moet je die gebruiken? Nee, geen retorische vraag: ik heb oprecht geen idéé hoe je ze zou moeten bedienen…’

Maar, vraag ik, is dat niet ontzettend onhandig? ‘Ach, het oude beestje heeft z’n kuren,’ zegt hij, ‘maar als het mij ging om een rustig, makkelijk leventje, dan had ik wel een nieuwe Tesla Model 68. Sterker nog: ik héb een Tesla Model 68.’

Hij wurmt zich met veel hoofdbrekens een weg door de submenu’s van de ID.3, zich telkens weer vrolijk makend over het totale gebrek aan logica – Coggles enthousiasme voor de oude EV (en het team dat hem gemaakt heeft) is bijna tastbaar.

Volkswagen deed in de jaren twintig ook maar wat

Onder het uitslaken van ‘Wat dachten ze nou eigenlijk?’ vindt hij eindelijk wat hij zoekt: het scherm met het percentage van de batterij. ‘Ach, het waren simpeler tijden, nietwaar. Wat je niet moet vergeten over Volkswagen in die tijd, was dat het eigenlijk een handvol dromers in een schuur waren, die dingen gaandeweg ontdekten en uitvoerden.’

Niet dat Coggle ook maar iets zou veranderen. ‘Voor mij zijn de onvolkomenheden juist de charme’, zegt hij. ‘Als je het infotainmentsysteem zou verwijderen, verwijder je zijn ziel.’ Hij zwijgt even – je kunt aan zijn ogen zien dat hij kortstondig wegdroomt, denkend aan de schoonheid van die vervlogen tijden.

‘Maar serieus, help me even uit te vinden hoe die verwarming werkt’, schatert hij. ‘Het kreng is nu bezig mijn armen van mijn romp te schroeien!’