De stokoude Dodge Challenger Black Ghost neemt het op tegen de Ford Mustang Dark Horse

De musclecar dood? Nou, voordat ie in vrede kan rusten, moet er nog heel wat gebeuren. De bestorming van het Capitool is hier niks bij. De Grondwet moet worden aangepast! En jullie kunnen proberen die V8 uit mijn koude, dode vingers te wrikken. Succes ermee.

Allesbehalve dood, zul je bedoelen. Buiten het bereik van de strenge uitlaatgaswetten in Californië is Amerika nog altijd gek op deze apparaten. De verkopen zijn stabiel en er is een grote gemeenschap van liefhebbers die generaties omspant. De reacties op onze Challenger waren zonder uitzondering chauvinistisch.

Onmiddellijk, zonder enige aanmoediging, komt het verhaal van de politieagent uit Detroit op tafel. En omdat Amerikanen van kinds af aan modeljaren uit elkaar houden en de codenamen van motoren uit hun hoofd leren, wist iedereen die stopte voor een praatje dat de Mustang, die we hadden meegenomen om het begrafenisfeestje van de Challenger te verzieken, ook een tikje bijzonder was. Zie hem als een soort M3 CS: scherper, spannender en gehuld in opties.

Ford vs Dodge in de straten van San Francisco

Black Ghost versus Dark Horse: het is strikt genomen niet echt een eerlijke wedstrijd. De Dodge is zo oud dat ie in Mount Rushmore uitgehouwen had kunnen zijn, terwijl de recentste Mustang niet alleen 40.000 dollar goedkoper is, maar ook 300 pk minder sterk. Daarbij zijn we in Californië, waar de slappe cafeïnevrije koffie wordt geserveerd in een gerecycled kartonnen bekertje. Waar elke tweede auto die vormeloze blob, die computermuis op wielen is die je kent als Tesla Model Y.

Er zijn betere plekken om 1.325 pk aan heavy metal te rijden. Aan de andere kant: kijk eens waar we precies zijn. Hartje San Francisco. Met een iconische achtervolgingsscène door precies deze straten, die bol stond van de continuïteitsfouten maar een aaneenrijging was van heroïsche stunts en niet werd bezoedeld door muziek, zette deze eigenzinnige, buitengewoon heuvelachtige stad het gevecht ‘Ford tegen Dodge’ op de automobiele kaart (zij het met een Charger, geen Challenger).

De enige vijandigheid die we deze dag tegenkomen, is een parkeerboete. Ironisch gezien was het waarschijnlijk de hotelmedewerker van de valet parking die er met de titel Blijste Ei van de Week vandoor ging.

Zijn dit de laatste Challenger en Mustang met een V8?

Wat heeft de toekomst in petto? Wel, de elektrische Dodge Charger Daytona conceptcar is uitgemond in de aankondiging van een productiemodel met vierwielaandrijving, in z’n sterkste uitvoering dik 700 pk en een kunstmatig ‘motorgeluid’ van 126 decibel. Er komt ook een benzineversie, zij het met een 3,0-liter zes-in-lijn uit een Jeep. Geen achtcilinders meer, zegt Dodge er voor de duidelijkheid bij.

Ford heeft al even voorzichtig een teen in het ijskoude EV-water gestoken met de elektrische Mustang Mach-E. Die zal zeker de laatste niet zijn, al heeft grote baas Jim Farley gezegd dat hij het voorbeeld volgt van Porsche, waar de 911 sowieso een benzine-icoon zal blijven.

En dus zal de traditionele Mustang wel het laatste model zijn om de overstap naar elektriciteit te maken. In de tussentijd lonkt de hybridisering. Zo zou dit nog weleens de laatste keer kunnen zijn dat de basrijke ronk van kakelverse V8-motoren tegen de huizen langs de straten van San Francisco galmt.

Hoe klinken de V8-motoren van de Mustang en de Challenger

De Ford klinkt geweldig. Zijn toch al levendige uitlaat gooit er nog wat exotisch geknetter doorheen. Als hij later dit jaar naar Nederland komt, zal hij minder luid zijn en ook iets afgeknepen – van 507 naar 453 pk, vanwege onze strengere emissie-eisen. Maar hier brengt ie, zoals God het bedoeld heeft, een volle, rijke bariton ten gehoor.

De gasrespons is ook heerlijk fel, als je tenminste hebt bedacht dat je daarvoor wel een versnelling of vier moet terugschakelen. Deze heeft de optionele tientraps automaat – wij zouden toch liever de handbak hebben, bekend uit de Shelby.

De industrieel klinkende Challenger gaat braaf in de achtervolging, maar moet al snel zijn meerdere in de Mustang erkennen, niet alleen vanwege het vettige asfalt en het feit dat het canvas al door zijn banden komt zetten. Het is veel meer een agrarische machine. Het maakt niet eens zoveel uit welke van de versnellingen je hebt geselecteerd, het is altijd één en al gejank van de supercharger, wielspin en gebok van de achteras. Op een gegeven moment verliezen we tractie als we omhoog rijden en de tramrails raken; we glijden hulpeloos naar beneden, terwijl de supercharger de Bay Area op een vioolsolo trakteert.

De Mustang is onvoorspelbaar op de weg

De Mustang mag dan vele malen moderner zijn, zonder fouten is ook hij niet. Geen van de drie instellingen voor de besturing geeft vertrouwenwekkende feedback. Hoewel zijn vering en demping bij lange na niet zo’n afstraffing zijn als die van de Challenger, had er meer gehaald kunnen worden uit de magnetorheologische dempers om iets meer veelzijdigheid te bieden. En hij is zóingewikkeld… Er zijn vijf rijmodi, duizenden schermen voor de meters, elk met zijn eigen, passende sfeerverlichting. Zelfs de handrem is opnieuw uitgevonden om hem nog irritanter te maken.

In de Dark Horse heb je het idee dat er onder alle schermen en menu’s een auto begraven zit die wacht om getemd te worden; als je nu maar eens de juiste combinaties van alle ziljarden instellingen, een gaatje in het verkeer en een droog stukje weg kon vinden. We huilen haast van het lachen als de Challenger als een dronkenman achter ons aan wiebelt bij ook maar de minste aanraking van het gaspedaal, glibberend en glijdend ongeacht of er tramrails in het spel zijn, worstelend met de enorme hoeveelheden loze ruimte in de besturing.

Remmen? Bijterig in het begin, en dan zompiger dan een hamburgerbroodje als je meer wilt. Ze beginnen al te faden als je gewoon van een van de vele heuvels naar beneden rijdt. Het differentieel is zo strak afgesteld dat je tijdens het parkeren zomaar een donut zou kunnen inzetten. En vaker dan je lief is, ruik je een doordringende, omineuze benzinelucht als ie een tijdje stationair heeft gelopen. Houdt je scherp, zullen we maar zeggen.

Hoe is het interieur van de Mustang en Challenger?

En zoiets geldt ook voor de zitpositie. De Mustang klemt je vast in zinnige, logische Recaro’s. Zitten in de Challenger heeft iets weg van plaatsnemen op een barkruk die is vastgeketend aan een hypersonische raket. Maar hé: hoe kun je nou niet verliefd worden op een auto die een ‘chiller’-functie heeft, waarmee je de airco niet in de cabine, maar in de supercharger laat blazen om maximale prestaties te garanderen?

Elk land heeft zo het soort auto’s waar het zich lekker bij voelt. Duitsland is dol op pijlsnelle sedans. Groot-Brittannië wordt blij van het noorden en het zuiden van de autowereld: maffe lichtgewichten en ultraluxe zwevers. Amerika’s sweet spot is de grote, niet-slimme musclecar. En de Challenger is groter en dommer dan de andere. Zoals die achtervolgingsscène in Bullitt: hij is niet zo perfect als ie de geschiedenis is ingegaan, maar zie dit soort erfgoed maar eens te evenaren.

Specificaties van de Dodge Challenger Black Ghost (2024)

Prijzen
niet leverbaar (NL/B)
€ 95.000 (VS)
Motor
6.2 V8 supercharged
818 pk/601 kW, 959 Nm
Aandrijving
achterwielen
8v automaat
Prestaties
0-96 km/u in 4,3 s
top 327 km/u
Verbruik/uitstoot
15,0 l/100 km (geschat)
CO2 n.b.
Gewicht
2.026 kg

Specificaties van de Ford Mustang Dark Horse (2024)

Prijzen
€ 131.900 (NL)
€ 73.260 (B)
Motor
5.0 V8
453 pk/334 kW, 540 Nm
Aandrijving
achterwielen
10v automaat
Prestaties
0-100 km/u in 4,4 s
top 250 km/u
Verbruik/uitstoot
12,4 l/100 km
282 g/km CO2
Gewicht
1.837 kg