Ford GT

Waarom we het nodig vinden om een vijf jaar oude auto te testen die al meerdere keren in ons magazine en op deze website heeft gestaan? Eh, nou… Hij heeft een kleine motorupgrade gehad met iets meer pk’s (669 tegen 655) – al dateert onze testauto van voor die ingreep. Van de 1.350 GT’s die in totaal gebouwd zullen worden, start rond deze tijd de laatste productierun, en het schijnt dat er nog enkele exemplaren beschikbaar zijn. Maar de belangrijkste reden: deze Ford GT, een van de twee die Ford Europa in bezit heeft, was heel even in Nederland. En wij kregen de vraag of we ons een dagje over ’m wilden ontfermen. Wat had jij gedaan?

Je hoeft niet in de GT te rijden om door ’m te worden betoverd. Als ie op foto’s imposant oogt: wacht maar tot je ’m in het echt ziet. Je kunt eindeloos om hem heen draaien, gefascineerd door zijn constructie en bevangen door zijn lage silhouet en pure, functionele schoonheid. Je realiseert je dan dat de auto zelf eigenlijk niet breder is dan zijn passagiers- en motorcompartiment – de achterwielen hangen erbuiten, als de poten van een insect. De structuur van zijn koolstofvezel carrosserie is door zijn flinterdunne lak te zien en te voelen, net als bij de Ferrari F40. De wonderlijke wegen die hij de lucht dwingt af te leggen – via zijn deuren langs zijn flanken, onder (en door) de luchtbogen, door de motorruimte en de achterlichten – zijn bijna tastbaar en maken hem tot een ogenschijnlijk door de natuur geërodeerd kunststuk.

De Ford GT is knus

‘Een soort grote Lotus.’ Dat is wat er in ons opkomt als we instappen. Hoe een ruim geproportioneerde Amerikaan hier enigszins gracieus in en uit moet komen, is ons een raadsel. Hoofd en knieën moeten het ontzien tot we de methode ‘steek je kont naar binnen en laat je vallen’ hanteren. Onderweg naar beneden spot je de fijnzinnige aluminium ophanging van de schaardeur. Eronder in de luchtschacht de kiezels die het voorwiel heeft opgeworpen. Je landt op een flinterdun kussentje in de carbon kuipstoel, gevangen tussen dorpel en middenconsole. Je pakt het vierkantachtige stuur vol schakelaars, led’jes en gefreesde draaiknoppen beet en laat je ogen glijden over het gespleten dashboard – een alcantara surfplank op een zee van koolstofvezel. En ja hoor: geen bekerhouders.

Naar een doelmatiger auto dan deze kun je lang zoeken. Hij bestaat enkel in dienst van snelheid, lichtheid en de magische combinatie van die twee. Als een kleine fabrikant zoiets creëert, is dat razendknap. Maar eigenlijk is het net zo indrukwekkend als een industriegigant als Ford het doet. Ja, ze hebben alle kennis en mogelijkheden in huis, maar er zijn ook cententellers en marktonderzoekers en allerhande beroepsrealisten die erop uit zijn om alle iets te wilde ideeën te dwarsbomen. De makers van de Ford GT wisten ze blijkbaar te omzeilen, want ze duwden dit erdoorheen: eerst een raceauto, dan een straatauto. Le Mans voor de Lindenlaan. Allemachtig, wat houden we hiervan.

‘Maar’ een V6

Met zijn lange dak en smalle voorruit is het alsof je in een helm zit. De stoelen staan vast in de carrosserie, je beweegt het stuur en de pedalen om je rijpositie te vinden. Alles maakt geluid: zet je voet op de rem en je hoort systemen sissen en puffen, klikken en klakken om zich voor te bereiden. Een druk op de startknop laat je schrikken. De GT heeft ‘maar’ een V6, maar heeft ook ‘geen’ isolatie. Het geluid is niet per se mooi, maar wel hard en expliciet; meer een blaat dan een roffel of een gil. Het ruitje tussen jou en de motor wordt er warm van, net als de bagageruimte achterin – van 11 liter. In de vreemdste Ford Performance-traditie is ook de tank klein: de boordcomputer zegt dat we 340 kilometer ver kunnen komen. Toch ironisch voor een lange-afstandsracer. Een achteruitrijcamera vlak boven de grond biedt op het Sync-schermpje het perspectief van een tor.

We verkiezen de gewone gordels boven de vijfpunts harnassen en vertrekken. Rustig rijden met de GT is goed te doen, maar zelf zul je er niet rustiger van worden. De Pilot Sport Cup 2’s (245 voor, 325 achter) volgen elk spoor in het wegdek. Er is een dusdanige grote bak herrie – motor, banden, wind, elke zandkorrel die door de wielkasten klettert – dat we de legerhelikopter die overvliegt pas horen als we toevallig een raampje op een kier zetten. En natuurlijk is er het constante bewustzijn dat je op vochtige Veluwse weggetjes onderweg bent met iets unieks, iets onbetaalbaars, iets dat ons is toevertrouwd en waarmee we ons nu tussen gebarende dagjesfietsers door moeten wurmen.

Hard en onmiddellijk

Toch kun je er binnen een paar minuten mee lezen en schrijven. Behalve z’n breedte is er weinig intimiderends aan de Ford GT: geen agressieve respons, geen norse transmissie, heerlijk communicatieve besturing, verbazend toegeeflijke demping. Het maakt dat je al snel denkt dat je er wel een paar tandjes bij kunt schakelen. Dat is het moment dat je definitief ontdekt wat er tot nu toe in je leven ontbrak. En in ons geval: wat we voortaan dus elke dag zullen moeten missen.

Alles aan de Ford GT is onmiddellijk. In de Sport-stand komt bij hogere snelheid de achterspoiler omhoog; met een klap die doet vermoeden dat je zojuist van opzij door een edelhert bent geramd. Ga je op de rem: BAM, de spoiler springt rechtop om de luchtweerstand te vergroten. Kom je bij een drempel en druk je op de knop voor de neuslift: niks tien seconden wachten, je gaat meteen de hoogte in. Na de drempel: BAM, weer naar beneden. De klappen zijn hoorbaar en voelbaar – we zijn geen types die zomaar hoofdletters toepassen. En dan is er de beruchte Track-modus, die je echt niet op minder dan egaal asfalt wilt gebruiken: in een oogwenk zakt de hele auto 7 centimeter naar de grond. Terug naar Sport? BAM, weer omhoog.

Geef je over aan de Ford GT

Het is een voorbode op wat je te wachten staat als je de Ford GT echt de vrije loop laat. Dan braakt hij de kracht uit die in hem schuilt, in een woelige, tintelende storm van gewelddadigheid en furie. De V6 ontbrandt in mechanisch tumult vlak achter je hoofd, de dreun uit de Akrapovic-uitlaten zwelt aan en je splijt de razernij met de kille flippers in zeven versnellingen uiteen. Alsof hij en jij niets wegen, ramt de GT je naar de verte. En zelfs als het nat is en hij z’n macht plots nergens op kan botvieren, vang je hem als vanzelf op. Want dit is een auto die je niet hoeft te leren kennen – hij weet je bedoelingen.

Ons advies als je shopt in dit segment en liever sport dan luiert? Grijp nu naar je telefoon en reserveer een van die overgebleven Ford GT’s. Dat brengt je niet alleen al het bovenstaande, maar ook het kinderlijke genoegen om als iemand vraagt ‘of dat een Lamborghini is’ te kunnen zeggen: ‘Nee. Een Ford.’

Specificaties Ford GT (2021)