Meerijden op de twee bijrijdersstoelen van de GMA T.50

Het is half negen ’s ochtends in Shalford, waar het hoofdkwartier van Gordon Murray Automotive is gevestigd. De afgelopen dagen zijn we aan het aftellen geweest, alsof het de dagen voor kerst betrof. ‘Nog vier nachtjes slapen, nog drie…’

Ollie Marriage: Vandaag mogen TG-collega Jack en ik shotgun (dubbelloops nog wel) meerijden in de opmerkelijke GMA T.50 – een hypercar zo groot als een Porsche Boxster, met drie stoelen en een 3,9-liter V12 zonder turbo die 12.000 toeren per minuut kan draaien. Gordon weet niet wat de 0-naar-100-tijd of de topsnelheid is, en het kan hem ook niet schelen.

Bij deze auto draait het om gewichtsbesparing en sensatie, om het rechtzetten van de fouten die er kennelijk in zijn McLaren F1 zaten. Onze bestuurder is IndyCar-legende en GMA-testrijder Dario Franchitti. De auto staat buiten voor de deur en ziet er gespierd en petite uit. De deuren zwaaien naar boven open.

Operatie ‘Laten we kijken of we Dario in het toilet kunnen opsluiten en de sleutels kunnen gappen’ verliep niet volgens plan

Terwijl Dario zich in de centrale stoel nestelt, kijk ik over het dak even naar Jack. Weet je hoe je als professional soms die stupide grijns van je gezicht wilt halen, maar hij zich er toch steeds weer tussendoor weet te wringen? Dat is het gezicht dat mijn collega nu trekt.

De cabine van de GMA T.50 is ruimer dan verwacht

Jack Rix: Het loont hier de moeite om er even op te wijzen dat ook Ollie, de onkreukbare vakman, grijnst als een aap met zeven, eh… Goed, ik zit aan Dario’s linkerkant – ik heb eigenlijk geen idee of ik hier het kortste strootje heb getrokken, en of dat er überhaupt is. Want serieus: op een passagiersstoel gaan zitten heeft nog nooit zó als een belevenis gevoeld.

Het is hier fantastisch. Het oranje markeert de stoel waar je écht wilt zitten

Het is knus in de breedte, gelukkig houd ik mijn zwembandjes altijd in topvorm. Maar been-, hoofd-, schouder- en elleboogruimte, daar is meer dan genoeg van. Ik reik omhoog en trek de deur naar beneden. Je hoeft hem niet dicht te rammen; stel de deur en de dorpel netjes aan elkaar voor en ze sluiten vanzelf, zachtjes.

OM: De motor komt tot leven. Ik verwacht vuurwerk en glorie, maar de wereldschokkende, pure openbaring blijft een beetje uit. De V12 klinkt doelmatig, met scherpe randjes, maar niet overdadig flamboyant. Na een paar korte checks van de cockpit zet Dario hem in z’n één en daar gaan we, recht op de eerste obstakels af. Een paar enorme verkeersdrempels. Ik ben hier in mijn Elise naartoe komen rijden en schraapte diens onderkant over beide ondingen.

Dario zegt dat hij hier om dezelfde reden niet naartoe kan komen met zijn Carrera GT. Je kunt de neus van de GMA T.50 niet een stukje omhoog brengen (zoals bij sommige andere lage sportauto’s), maar hij rijdt er zonder problemen overheen. Gordon was eerder bereid concessies te doen aan de rijhoogte dan aan het gewicht van de auto, blijkbaar.

Zelfs op de tweede rang is het zicht naar buiten uitstekend

JR: We rijden de weg op en het uitzicht vanuit de auto is geweldig. De boog van de glazen panelen in het dak (je kunt ook lichtere panelen van koolstofvezel krijgen, maar zelfs Gordon zelf heeft zijn persoonlijke GMA T.50 uitgerust met glas, vanwege de ‘lichtheid’ in het interieur) richt je blik over de centrale as van de auto, waarbij je over de schouder van de bestuurder de prachtige analoge instrumenten kunt zien. Het is niet precies dezelfde ervaring als die van de in het midden zittende chauffeur, maar je krijgt er zeker wat van mee.

OM: Helemaal eens wat dat zicht betreft. Het is veel compacter en geconcentreerder dan in een normale auto. Je hoeft je hoofd niet te draaien om de bestuurder te zien, het uitzicht, de A-stijl en het landschap dat langs raast – het gevoel van drama en opwinding is nergens mee te vergelijken. En áls ik mijn hoofd draai, zie ik jou zitten. Het is wonderbaarlijk eenvoudig om als passagiers met elkaar te praten.

Communiceren met de chauffeur gaat wat lastiger

JR: Het is wel wat lastiger om met Dario te praten, nietwaar? Je realiseert je al snel dat je eigenlijk in zijn oor aan het schreeuwen bent, terwijl hij naar voren praat en dus harder moet spreken. Maar je kunt hier wel degelijk rustig keuvelen, zolang Dario het gaspedaal maar met een fluwelen voetje beroert. Hoe is zijn schakelen eigenlijk? Dat kan ik van hieruit niet zien.

OM: Volgens mij laat Dario het er makkelijker uitzien dan het is; het oogt gevoelig en abrupt. Ik denk niet dat Gordons eis van een licht vliegwieleffect een vergevingsgezind koppelingspedaal heeft opgeleverd. Even terzijde trouwens: de tunnel van de pook zorgt ervoor dat ik minder beenruimte heb dan jij, maar daar heb ik iets op gevonden. Ik doe mijn linkerbeen zo ver mogelijk naar rechts en buig mijn rechterbeen onder mijn ­linker. Dat geeft de bestuurder wat meer ruimte.

JR: Ah, dit had ik niet verwacht: Gordons allergie voor schermen is niet onwrikbaar. Er zit er eentje tussen de meters en dat laat tot nu vlekkeloos de kaarten van Dario’s telefoon zien. Zo goed dat we nu zelfs voorliggen op schema – we stoppen bij zo’n typisch Britse dorpspub, die gesloten is, dus pakken we iets warms en vloeibaars bij zo’n typisch Britse dorpswinkel en lopen eens kritisch om de auto heen. Hoogtepunten, Ollie?

De details van de GMA T.50

OM: Als je de achterklep opent, krijg niet alleen toegang tot de bagagekluisjes, maar ook een prima blik op de motor. Het ziet er allemaal bijzonder delicaat en prachtig uit. En kijk eens naar die achteruitrijcamera die in het midden van een van de ventilatoren zit. Leuk gevonden.

JR: En die geribbelde randen van de ventilatorbladen zien eruit als iets uit Saw 4. Die komen naar het schijnt voort uit een tip de helikopterindustrie; het zou minder herrie maken zonder het verbruik te beïnvloeden. Wat vind je van het uiterlijk? Hij ziet er hier een stuk beter uit dan in de studio, vind ik, maar het is niet één en al dramatiek, toch? Meer ‘de keus van de kenner’ in plaats van een opschepperig ding… Hoewel een blik lichtgevende verf dat prima zou kunnen veranderen.

OM: Eens, maar het is grappig als Dario het heeft over het brandstofverbruik en de Michelin-banden die ‘best goedkoop’ zijn; omdat ze niet overdreven groot zijn, gewoon uit de Franse magazijnen komen en niet gehomologeerd hoeven te worden voor 480 km/u. Het gaat om een auto van 2,5 miljoen pond. Hoe dan ook, ik ben ervan onder de indruk dat het verbruikscijfer van 8,8 l/100 km op de boordcomputer behoorlijk accuraat lijkt te zijn. We moeten door, Dario heeft ons een ritje naar Goodwood en terug beloofd. Kom, we wisselen van kant.

Weer onderweg

JR: We zijn weer op weg en Dario’s koffie doet zijn werk. Hij gaat voor de efficiëntste inhaalactie ter wereld, ooit. Het lijkt alsof we geteleporteerd worden. Hij doet alsof hij het gegiechel van zijn passagiers niet hoort.

Interessant: onze billen zitten verder naar achteren dan gebruikelijk is in een auto met middenmotor. Je hebt het gevoel dat je op de achteras zit, zoals in een Caterham, terwijl de auto alleen vóór je aan het bewegen is. Ik voel de banden even zoeken naar grip voordat ze die vinden en we gelanceerd worden als een wrijvingsloos molecuul.

Opeens is die extra 20 piek voor de verzekering van de voorruit een heel goed idee

OM: En die herrie! Het is episch en ik geloof dat we nog niet eens voorbij de 7.000 tpm zijn geweest. Het weggedrag bevalt me ook heel goed, al is dit geen auto met de bandbreedte van een 911. De vering en demping zijn levendig, misschien iets minder soepel dan ik had verwacht. Ik heb het idee dat ie iets directer en wellicht wat onvergeeflijker is, maar de controle over de carrosserie is onberispelijk.

‘De GMA T.50 laat zien hoeveel diepte er kan zitten in acceleratie’

Je kunt merken dat er weinig onafgeveerde massa is, omdat er geen tweede beweging van de wielen komt na een gat in de weg – en deze wegen zijn vermorzeld door een lange winter. Ik vind het geweldig hoe klein hij aanvoelt op de weg, hoe eenvoudig hij te plaatsen is in je rijbaan, het uitzicht, het licht dat binnenkomt – het is allemaal fantastisch. Mooi dat 85 van de 106 kopers hebben gekozen voor een langere zesde versnelling, als overdrive. Dat betekent dat ze van plan zijn er langere afstanden in te gaan afleggen.

Hoe rijdt de T.50 op een dragstrip?

JR: Vergeet niet wat Gordon zei: hij wil elk jaar prijzen uitreiken aan de T.50 met de hoogste kilometerstand. Geen geintje. Maar wacht, het is nu tijd voor wat vlotters: de landingsbaan van Dunsfold. We zullen hem vandaag niet door bochten jakkeren, Gordon zegt dat het geen circuitauto is – daarvoor komt die speciale GMA T.50 S – maar de mogelijkheid om de volle furie in een rechte lijn mee te maken, laten we natuurlijk niet aan ons voorbijgaan.

Dario ontziet de koppeling nog bij het wegrijden, geeft dan in z’n twee al iets meer en gaat pedal to the metal in z’n drie. De enorme crescendo van álles – lawaai, toeren, drama, intensiteit, de spieren in mijn gezicht – het is nergens mee te vergelijken. Elke beschrijving schiet hopeloos tekort. Dit is iets wat je moet horen, moet voelen en moet ondergaan.

OM: Mijn hemel, ik weet dat Dario rustig startte en alles geleidelijk opvoerde door de eerste versnellingen, maar wat er in de derde versnelling gebeurde, was ronduit schokkend. De V12 is zo overweldigend, zo intens, zo direct, heeft zoveel geweld en precisie. Ik weet dat 673 pk veel is, maar voor een hypercar is het ook weer niet overdreven.

Welke auto is sneller? De GMA T.50 of de Aston Martin Valkyrie?

Ik denk niet dat de T.50 je zo in je stoel drukt als een Valkyrie, maar hij laat wel zien hoeveel diepte en voldoening er kan zitten in acceleratie. De manier waarop de motor oppakt, die snerpende inlaat boven je hoofd, de naald van de toerenteller die steeds een dreun krijgt, die hele soundtrack die pure F1 uit de jaren ’90 is… Weet je wat – ik heb zin om eens te horen hoe dat buiten klinkt. Laten we uitstappen en Dario nog eens zijn gang laten gaan.

JR: We zullen niet de enigen zijn. Kijk, daar staat Gordon alles op te nemen met zijn telefoon, alsof hij niet zelf degene was die deze auto hoogstpersoonlijk tot leven heeft gewekt, schroef voor ultralichtgewicht schroef, van brein tot tekentafel tot werkelijkheid. Zijn TikTok zal uit elkaar ploffen.

OM: Tof om te zien, nietwaar, dat het nog zo belangrijk is voor hem. En nu we ons eerste voorproefje hebben gehad, begrijp ik ook waarom…