Autotest: Infiniti M35h GT

Het (nog) onbekendste merk van Nederland en België komt met iets wat zijn concurrenten (nog) niet hebben: een hybride.

Nederland en België worden nog niet bepaald overspoeld door Infiniti’s, maar dat weerhoudt het luxemerk van Nissan er niet van de druk op de ketel te houden. Met de FX, EX, G en M begint er een aardig compleet gamma te ontstaan, dat stukje bij beetje enige bekendheid voor het merk begint te vergaren. Het blijft natuurlijk een hell of a job om uitgerekend middenin een economische crisis de poten onder de stoelen van BMW, Mercedes en Audi weg te gaan knagen. Maar nu heeft Infiniti juist voor de zakenbobo’s een troefkaart in handen: de M35h.

Die h staat uiteraard voor hybride en daarvan zijn er in deze regionen niet al te veel; de Lexus GS450h is de enige die zo snel bij ons opkomt. Er zit wel het een en ander aan te komen (een hybride Audi A6 bijvoorbeeld) en de anderen hebben wel versies die qua milieuliefheid vergelijkbare cijfers scoren, maar toch: vooralsnog hebben de Japanners het rijk alleen.

De Infiniti M35h doet zijn hybrideding met een 3,5-liter V6 die 306 pk levert en een elektromotor die er nog eens 68 pk bij doet. Twee koppelingen (een droge tussen de benzine- en de elektromotor en een natte achter de versnellingsbak) en een zeventraps automaat zorgen ervoor dat alle kracht bij de achterwielen wordt afgeleverd. Het aardige is dat de elektromotor zijn kracht natuurlijk vooral bij lage toeren levert, wat bijvoorbeeld resulteert in een spetterende acceleratietijd: van 0 naar 100 km/u in 5,5 seconden, dat associeer je normaal gesproken niet met een auto met een B-labeltje.

Maar dat is niet het enige waarin de M35h verrast. Het ding is over de hele linie aanmerkelijk sportiever dan je denkt. Hij produceert een fraai snerpend V6-geluid als je hem op z’n staart trapt, is vrij straf geveerd, stuurt scherp en remt op het bruuske af. Dat laatste is bij filerijden nog wel eens irritant en zal te maken hebben met het feit dat hybrides meestal niet (of zo min mogelijk) remmen op de schijfremmen, maar op de elektra – dan kan die energie tenminste weer worden hergebruikt. Een andere irritatiefactor is de ’hou je baan’-assistent die continu piept dat je dreigt over een streep te rijden, en waarvan het enige goede nieuws is dat je hem ook uit kunt zetten. En we blijven ons verbazen hoe je echt hout net zo lang kunt bewerken tot het er écht nep uitziet, en daar nog trots op kunt zijn ook, maar goed.

Voor de rest is de M35h een heerlijke auto, wat ons betreft het bewijs dat hybriderijden niet stomvervelend hoeft te zijn. Daarbij is het verbazend hoe lang en bij welke gelegenheden je puur op elektra rijdt. Bij een tijdje constant 80 km/u zie je opeens de toerenteller inactief worden en de letters EV in het display oplichten – als je niet al te woest met het gaspedaal aan de gang gaat doet hij dat kilometers later (totdat de computer bedacht heeft dat de accu’s maar weer eens rust moesten krijgen) nog steeds. Je moet het nog bewust in de gaten houden ook, want merken doe je er niets van; fluisterstil is de M35h ook als hij op benzine rijdt en van de overgang naar elektrisch (en vice versa) is niets te voelen.

Goed, hij is niet goedkoop, maar hij is dan ook zo volgestampt dat de optielijst maar twee (2!) items kent; de rest is standaard. En ook daarvoor hoef je bij de Duitse concurrentie niet aan te kloppen.