Lamborghini Huracán Performante vs McLaren 570S Spider vs Honda NSX

Hard rijden is een beestachtige bezigheid. Die overdosis serotonine, je opspelende bijnieren, dat pompende hart en die kloppende aderen. Je zenuwen kraken, je ogen worden waterig omdat je niet met ze kunt knipperen. Angst. Triomf. Agressie. Plezier. Een piña colada aan opwinding, afgetapt door je eigen hormonen. De adrenaline stroomt met een moorddadige noodvaart door je organen. Je biologische systemen draaien op te veel toeren. Ook lijkt je levensverwachting bij het ingaan van elke bocht automatisch met een paar dagen te dalen.

Geen asfalt maar een ijsbaan voor onze jongens

Zo gaat het althans op de weg of op een circuit. Maar verplaatsen we ons naar een ijsmeer, dan wordt het – terwijl de temperaturen dalen en de grip verdwijnt – allemaal enigszins meer sereen. Stiller, ook. Vooral omdat het geen zin meer heeft om al het vermogen en koppel aan te willen spreken. Je rechtervoet doseert zorgvuldiger, het rempedaal tik je meer aan dan dat je het indrukt, de snelheden liggen lager.

Niet dat je er minder behendigheid voor nodig hebt. Eerder is het omgekeerde het geval. Maar het dwingt je om tot je door te laten dringen wat een auto daadwerkelijk doet. In plaats van – bijvoorbeeld – er gewoon maar in te rijden. Je begint te voelen waar en wanneer een auto het koppel verplaatst. Wat ie met z’n voorkant doet. Wat met z’n achterkant. Je voelt welke auto’s volledig afgaan op de elektronica, en welke auto’s zich er alleen op verlaten in geval van nood.

Hoe minder grip je hebt, hoe gevoeliger je wordt voor de gedragingen van een auto – en des te minder heeft een auto om zich achter te verschuilen, zo bedenken we terwijl we een fraaie pirouette draaien in een McLaren 570S Spider met 60 km/u.

Het duurde even…

Een rondje van 360 graden om de eigen as, en dan volgas en net doen alsof we het zo hebben bedoeld. Het is niet de eerste keer dat we zoiets uithalen. Iedereen hier weet dat het niet de eerste keer is dat we zoiets uithalen, want hoewel de temperatuur ongeveer -20 graden Celsius is, rijden we met het dak naar beneden. Want het is een Spider. En een supercar op een ijsmeer wil nu eenmaal open worden gereden.

Het heeft ons even wat tijd gekost om het rijden met de Mclaren 570S Spider onder de knie te krijgen. Je zou je kunnen afvragen waarom we een achterwielaangedreven auto het in dit soort omstandigheden op laten nemen tegen vierwielaangedreven auto’s. Het antwoord is eenvoudig: McLarens hebben in het verleden bewezen dat hun elektronische systemen hen in staat stellen vierwielaangedreven auto’s er op droog asfalt uit te rijden, en we wilden aan de weet komen of dat ook het geval zou zijn als er heel weinig grip is.

We kozen voor de 570S omdat hij wat vriendelijker is dan de 720S, en omdat diens extra 150 pk hier niet echt een verschil zou maken. Dat blijkt te kloppen.

En ja, het is vrijwel onmogelijk om niet van de Mclaren 570S Spider te genieten als je de ESC en de tractiecontrole in hun minst alerte stand zet. De auto drift netjes, de besturing is transparant en excellent en wordt niet gehinderd door vierwielaandrijving – en zo heeft hij iets puurs en opwindends in de manier waarop hij zich beweegt.

De McLaren 570S Spider rijdt fijn, maar niet altijd

Ja, de voorkant lijkt zo licht als een veertje, maar hij heeft ook iets Lotus-achtigs in de heldere wijze waarop hij met je communiceert – er is minder behoefte aan bruut vermogen, waardoor je je beter kunt concentreren op de balans van het gas en op het plezier van z’n gratie. Hij voelt licht aan, geeft continu heldere boodschappen door, en hij is precies.

Tot het moment, althans, dat je de tractiecontrole helemaal uitzet. Dan breken z’n achterwielen uit als je het gaspedaal ook maar een tiende millimeter indrukt. Prima, prima, oeps, boom, boom, achterstevoren, boom, boom, en de neus staat weer in de juiste richting. Het verschil tussen driften en in de rondte draaien is niet meer dan de dikte van je sok. Dit is een auto die, voor een groot deel althans, een symbiotische relatie heeft met z’n elektronische systemen, en ze niet gebruikt als een vangnet. De tegenpool van de Lamborghini Huracán Performante.

Nou heeft de Lamborghini Huracán Performante niet veel meer vermogen dan de McLaren 570S Spider, maar op ijs is dat niet het punt. Noch heeft het actieve aerodynamische ALA-systeem (Aerodinamica Lamborghini Attiva) hier vandaag veel invloed, want dat werkt niet bij deze snelheden en is sowieso niet aan de praat te krijgen – het systeem laat op het dashboard zien het te koud te vinden en zich daarom te hebben teruggetrokken in een winterslaap.

Dan krijg je te maken met de relatief ouderwetse techniek: permanente vierwielaandrijving, sperdifferentiëlen en een natuurlijk ademende motor. We beseffen dat dit een Lamborghini is, en die worden verondersteld moeilijk te rijden te zijn. Ze zijn zo snel en zo krachtig dat ze tamelijk intimiderend zijn. Ze zijn ook groter, of voelen in elk geval zo aan. Want omdat je instinctief voelt dat ze moeilijk te rijden zouden moeten zijn, voelen ze breed en log aan.

Gebruik niet de Corsa-modus bij Lamborghini Huracán Performante (op het ijs)

Geloof de hype niet, want deze generatie Lamborghini’s is niet per se lastig te besturen. In werkelijkheid, echter, blijkt de Corsa-modus – die geweldig is op het circuit – een beetje onhandig op het ijs. De vermogensafgifte stottert en er is geen spoortje van de finesse van de Mclaren 570S Spider te bekennen. Maar zet die modus uit, en hij biedt je louter nog plezier. Nee, het is niet zo dat hij dan meteen een makkie is in de omgang – het zicht is relatief beperkt, bijvoorbeeld – maar de Lamborghini Huracán Performante is absoluut briljant zonder elektronisch ingrijpen. Hoe dat zo? Omdat hij zich dan heel voorspelbaar gedraagt.

Dat is op zich inherent – bijna genetisch – verbonden met deze auto. De transmissie probeert niet te bepalen op wat voor ondergrond je rijdt, of jouw handelingen te corrigeren, of een miljard berekeningen per seconde te maken: niets daarvan. Hij gedraagt zich zoals je verwacht, normaal en geeft je zodoende vertrouwen. Hij is snel, remt rechtuit, blijft stabiel, en zodoende weet je wat je er komt, en dat heb je bij de McLaren dan weer niet.

Dat wil dus niet direct zeggen dat ie het je gemakkelijk maakt, want dat doet hij niet; omdat de ondergrond na elke ronde steeds een beetje anders is, moet je je in de Performante constant blijven concentreren. En als je even in de wind slaat wat de voorkant je tracht te vertellen, dan trekt ie zichzelf recht en worden je pogingen tot dwarsgaan slordig en hakerig. De besturing is door de vierwielaandrijving minder voorspelbaar dan die van de Mclaren 570S Spider, omdat je met steeds wisselende hoeveelheden koppel werkt.

Daarmee willen we niet stellen dat hij niet goed rijdt. En met die wonderlijk mooie, sonore V10 achter je rug maakt hij van een gemiddelde bestuurder een heel behoorlijke coureur. Plus, en dat is toch echt heel belangrijk: de motor ademt geheel natuurlijk. Dat betekent dat de vermogensopbouw lang en robuust is, en dus niet relatief plots omhoog schiet en piekt, waardoor je ineens spint. Om het wat begrijpelijker te formuleren: hij biedt je een grotere foutmarge dan de McLaren en geeft je zo de kans om vrijuit te spelen, zonder je meteen af te straffen.

De ESC is hardnekkigt

De Honda NSX, anderzijds, is hier even saai om te rijden als hij op papier klinkt. De Track-modus maakt de auto simpelweg paranoïde, waardoor hij haast letterlijk wordt beperkt tot wat hulpeloos geschuifel over het ijs, met ongelovig gezucht als je ‘m in actie probeert te porren. De ESC gaat niet helemaal uit, het slimme hybridesysteem met een elektromotor op elk voorwiel zoekt furieus naar grip – maar tevergeefs.

Zo voelde hij toch echt niet aan toen we ‘m eerder op een circuit reden. En toen schoot ons iets te binnen. Hij heeft een verborgen extraatje. Houd het klikwieltje voor de rij-modus een paar seconden vast, en dan krijg je Track Plus. Dan houd je de knop met ‘ESC Off’ drie seconden ingedrukt. En hállo.

Ja, hij mag iets slimmer zijn dan goed voor ‘m is, een wijsneus met twee elektromotoren op de vooras – elk 36 pk sterk – en nog een derde om de 3,5-liter V6 in het midden te helpen, en een oneindig breed palet aan mogelijkheden om het koppel te verplaatsen. En ja, hij mag zwaar zijn en ‘slechts’ 664 Nm hebben, ondanks z’n elektro-power, maar dat zegt allemaal niets totdat je een Honda NSX op ijs volgas hebt gereden. Want de mensen die deze auto voor de extremere bestuurder hebben afgesteld, houden overduidelijk van rijden.

De NSX helpt je graag

Meer vermogen achter dan voor? Yep. Zorgen de voorwielen ervoor dat je ‘m recht kunt trekken net voor je zijwaarts de baan af schuift? Jazeker. Geweldig krachtige maar toch zijdezachte vermogensafgifte bij iedere snelheid en al bij heel weinig toeren? Dat ook. Nee, klopt, dat klinkt inderdaad heel anders dan een Lamborghini Huracán Performante, en hij laat je niet zo zweten als de McLaren, maar hij zorgt er wel voor dat je er getalenteerd uitziet, en dat je je achter het stuur een held voelt.

Op een zeker moment raken we van de baan, precies voor de neus van een fotograaf. Geen excuses. Maar dan geven we nog een keer gas, en trekt de auto zichzelf recht, uit de diepe sneeuw. De snelheidsmeter geeft 233 km/u aan; we rijden misschien 50 km/u.

De Honda NSX is echt pure lol

De Honda NSX voelt rijdend veel specialer aan dan hij eruitziet (maar misschien zijn we visueel verwend geraakt door de andere twee auto’s). Het extreme oppervlak waarop we rijden, lijkt onvermoede krachten en talenten in de Honda NSX los te maken, waardoor hij een onvervalste supercar blijkt te zijn. Hij is niet langer enkel effectief, maar laat de waanzin uit zijn ziel los op het ijs. Overigens is het niet zo dat hij je behoedt voor alle ongeluk, want we gaan uiteindelijk wel met ‘m achterstevoren. De natuurkundige wetten kennen geen medelijden, en wie pokert en bluft, kan ook verliezen.

Dus welke auto wint?

Laten we eerst even het huishoudboekje doornemen. We willen dan meteen opmerken dat zelfs in deze ijskoude omstandigheden de Lamborghini Huracán Performante nooit haperde. Helemaal niet. Ja, hij besloot dat het weer niet goed genoeg was voor het actieve aerodynamisch systeem. Dat is waar, maar verder gaf ie geen krimp. Zowel de Honda NSX als de McLaren had constant last van vastgevroren voorremmen. Iets waarvoor we speciaal een vlammenwerper hadden meegenomen. De Mclaren 570S Spider had een aantal keren wat elektronische probleempjes. Waaronder – tamelijk ironisch – z’n weigering om het dak te sluiten omdat het te koud was.

Maar geen van de drie auto’s had problemen om overeind te blijven op het winterrubber, zowel op de gladde, niet-gestrooide Zweedse wegen als op het ijsmeer zelf, en geen van hen voelde ook maar een moment iets minder dan zeer capabel aan met alle veiligheidssystemen actief. En we durven te stellen: als ze dit aankunnen, dan zijn het dagelijks bruikbare supercars, voor onder alle denkbare omstandigheden.

Mclaren 570S Spider is af…

Maar de Mclaren 570S Spider valt als eerste af, wat ons betreft. Hij is indrukwekkend genoeg met alle systemen aan en hij is prima in staat om hard vooruit te blijven rijden, maar zet ze uit, en dan blijkt dat hij toch wat zwaarder op ze leunt dan we hoopten. Dat is niet zozeer kritiek als een voorkeur, maar wel de moeite van het noemen waard. De Honda NSX is eigenlijk precies tegengesteld aan de Lamborghini. Een turbo-hybride met een enorm arsenaal aan elektronische systemen, tegen een relatief eenvoudige, maar vrijwel volmaakte combinatie van motor en transmissie. In de Honda NSX moet je even graven voordat je z’n wilde kant ontdekt; in de Lamborghini raak je al snel onder de indruk van z’n onverwachte finesse – hij ziet er immers zo bescheiden uit als een oranje boksbeugel.

Wie wint het nou?

Ze kwamen naar Zweden met heel verschillende achter­gronden, maar ze gingen er weg op dezelfde manier: zijwaarts en lachend. De Lamborghini Huracán Performante wint het – nipt. Er is iets absurds, enorm doms en uiterst levenslustigs aan het zien van een woeste, van spoilers en vleugels voorziene Lamborghini die zich door de sneeuw ploegt als een speedboot, brullend en schreeuwend naar de hemel. Als je dan toch zo graag met een supercar op het ijs wilt gaan rijden? Dan wordt het niet beter dan met deze.

 

Specificaties Mclaren 570S Spider

Motor
3.799 cc
V8 biturbo
570 pk
600 Nm

Aandrijving
achterwielen
7v automaat

Prestaties
0-100 km/u in 3,2 s
top 328 km/u

Verbruik (gemiddeld): 10,7 l/100 km
249 g/km CO2  G label

Gewicht
1.359 kg

Prijs
€ 272.150 (NL) / € 212.000 (B)

Specificaties Lamborghini Huracán Performante

Motor
5.204 cc
V10
640 pk
600 Nm

Aandrijving
vier wielen
7v automaat

Prestaties
0-100 km/u in 2,9 s,
top 325 km/u

Verbruik (gemiddeld)
13,7 l/100 km,
314 g/km CO2  G Label

Gewicht
1.382 kg

Prijs
€ 321.384 (NL) / € 237.160 (B)

Specificaties Honda NSX

Motor
3.493 cc
V6 biturbo hybride
581 pk
645 Nm

Aandrijving
vier wielen
9v automaat

Prestaties
0-100 km/u in 2,9 s,
top 307 km/u

Verbruik
10,0 l/100 km,
228 g/km CO2

Gewicht
1.725 kg

Prijs
n.b.