Autotest: Mazda2 1.5 GT-M 5 deurs

U bouwt supermini’s? Kijk dan maar goed naar de Mazda2, want deze snelle, zuinige en vooral lichte auto is de maatstaf voor de toekomstige generatie.

 

Stel je de huidige Mazda2 voor. Lukt niet? Geeft niet. Je bent niet alleen. Een hoge auto, maar met een laag wauw-gehalte. Je zult hem vaak hebben gezien, maar niet hebben opgemerkt. Het nieuwe model gaat daar wat verandering in brengen, want dat is een stuk aantrekkelijker. Hij ziet er beter uit en hij rijdt ook nog eens beter. Sterker nog: laten we hopen dat dit het voorbeeld voor andere autoconstructeurs is, en dat de Mazda2 de voorbode is van een nieuwe generatie supermini’s.

 

Mazda is er in geslaagd om het gewicht met 100 kg terug te brengen. Dat is 10 procent ten opzichte van het oude model. Hij is dus sneller, maar gebruikt tegelijkertijd minder brandstof.

 

Het lijkt wel of auto’s in een opwaartse spiraal zitten. Elke nieuwe generatie is weer groter, veiliger, beter uitgerust en dus zwaarder dan het model dat het aflost. De Mazda2 vormt de uitzondering. Ja, hij is veiliger en heeft een omvangrijker standaarduitrusting, maar hij is wel kleiner en lichter. De spiraal doorbreken is een hele prestatie, vooral bij een supermini. Immers, het toepassen van aluminium is in deze klasse vanwege de hoge kosten niet gebruikelijk, en met zo’n kleine auto is het al lastig om aan de veiligheidseisen te voldoen. Als je de auto dan laat krimpen en bovendien lichter wil maken, geef je jezelf een flinke opdracht mee.

 

Toch is het doel van Mazda om bij de EuroNCAP-tests met het volle pond, dat wil zeggen vijf sterren, aan de haal te gaan. Het geheim zit ’m in de speciale bouwwijze van de carrosserie waarvoor veel, nieuw ontwikkeld staal is gebruikt. Dit materiaal is tot vier keer sterker dan regulier staal. Echt? Ja, zeggen ze.

 

De afvalrace vertaalt zich niet zozeer in de koele cijfers, al is 0 tot 100 in amper tien seconden voor een 1,5-liter motor een knappe prestatie. Het is gewoon het gevoel dat je krijgt als je in de auto rijdt. Hij is wendbaar, stuurt en remt strak en reageert kwiek op het gaspedaal. Terwijl de plompe Clio de polka danst, vermaakt de Mazda2 zich met de salsa. We moeten toegeven dat we maar kort in de Mazda2 konden rijden en het is daarom te vroeg om een definitief oordeel te vellen. We komen erop terug, want was de wegligging wel helemaal lekker?

 

Het leek in elk geval wel alsof Mazda had afgerekend met een paar onhebbelijkheden van de oude Mazda2. Deze schoot wat tekort op de punten bandengeluid en comfort. Door de stoere uitgebouwde wielkasten, de pijlvormige raampartij en het compacte formaat is het een echte blikvanger, de driedeurs die volgend jaar komt, doet daar nog eens een schepje bovenop. Het interieur is opgeruimd en lekker ruim, het dashboard is mooi vormgegeven. Dat laatste voelt overigens wat goedkoop aan. Wat zal Mazda’s excuus voor het keiharde plastic zijn? Heeft het met gewichtsbesparing te maken of draait het om de centen? Hoe dan ook, het is een vergissing. Een paar eurootjes of grammetjes meer had echt niet uitgemaakt, terwijl het kwaliteitsgevoel er met sprongen op vooruit zou gaan.

 

Gaat het er krapjes aan toe, nu de lengte en het gewicht zijn verminderd? Ten opzichte van de oude, hoekige Mazda2 is de ruimte voor inzittenden gelijk gebleven, zij het dat de hoge hoed niet meer op kan blijven. Wel is er een stel concessies gedaan. Om de achterzijde sterker te maken, is de opening van de bagageruimte kleiner geworden. Om gewicht te besparen, is het opvouwmechanisme van de achterstoelen minder geavanceerd. Wie let daarop? Het ziet er naar uit dat de Mazda2 een populair autootje wordt.