Rolls-Royce Cullinan door Chris Harris

Het telefoontje van Rolls-Royce om de nieuwe Rolls-Royce Cullinan te komen rijden, kwam toch wel onverwacht. In feite was mijn puberale kant er enigszins door beledigd: kennelijk had Rolls geen aanstoot genomen aan mijn grove en sarcastische opmerkingen op sociale media over de nieuwe machine, en was me dat dus al evenmin komen te staan op een langdurige boycot vanuit Goodwood. ‘We denken dat we je van mening kunnen doen veranderen’, zo klonk het zelfverzekerd vanuit Rolls. Eh, daar was ik nog niet zo zeker van. Niet dat het er ook maar iets toe doet. Er is werkelijk geen mens die de beslissing om een Rolls-Royce Cullinan te kopen zal baseren op deze of op enig andere recensie. De Cullinan heeft geen rivalen en zal nooit in plaats komen van een andere, normale auto. Hij is waarschijnlijk de ultieme automobiele paradox: een super-de-luxe 2,6 ton wegende terreinwagen. Helaas moest de Rolls-Royce Cullinan worden gebouwd. Er zijn veel te veel smakeloze rijkaards op aarde om ‘m niet te laten bestaan. Maar voordat ik met schuim op mijn mond verder fulmineer over het bestaan van een Rolls voor in het terrein, moet ik het merk één ding nageven: Rolls-Royces waren, vanaf het allereerste begin van de firma, terreinwagens. Niet per se dat ze nou zozeer waren bedoeld om struiken mee te pletten en greppels mee te slechten, maar wel omdat er begin vorige eeuw nou eenmaal nog niet zoveel verharde wegen waren.

Onverwoestbaarheid van Rolls-Royce

Een flink deel van de reputatie van Rolls-Royce als bouwer van de beste automobielen op onze planeet is gebaseerd op de onverwoestbaarheid van de auto’s, vooral als het parcours eens wat ruiger was. Dus als er een modern automerk is dat een enorme en grootse terreinwagen mag bouwen, dan is het Rolls-Royce Motor Cars, veeleer dan de smakeloze meelifters die dat in de afgelopen jaren al hebben gedaan. Zo, dat was alvast een punt.

Maar nee, ik ben niet echt dol op chique SUV’s – dat had je misschien al in de smiezen. De Rolls-Royce Cullinan deelt z’n behuizing niet met een andere auto. Dat meldt Rolls luid en duidelijk om ‘m te kunnen onderscheiden van z’n zogenaamde rivalen, die zich alleen van elkaar onderscheiden door middel van hun badges, maar onderhuids hetzelfde zijn.Maar deze auto is zo veel duurder (een exacte prijs is nog niet bekend, maar ga in Nederland gerust uit van een half miljoen euro. En in België dus waarschijnlijk iets van twaalf euro, inclusief Airmiles) dat Rolls zich de moeite had kunnen besparen dat van de daken te schreeuwen. Dit is de huid van een Phantom die opgerekt is voor een nieuw doel. Hij is immens groot en sterk, en dat is alvast een goede basis om de meest verfijnde en luxe terreinwagen ooit te worden.

Waar komt de naam Rolls-Royce Cullinan vandaan?

De naam Cullinan? De Cullinan is de grootste diamant die ooit op aarde is gevonden, waarvan de delen zich nu in de Britse kroonjuwelen bevinden. Tja. De motor begrijp ik dan weer wél. Het is een herziene en opnieuw gekalibreerde versie van de enorme 6,75-liter twinturbo V12 uit de Phantom en die zou, ondanks een gewicht van 2.660 kilo, de Rolls-Royce Cullinan binnen vijf seconden van 0 naar 100 km/u moeten kunnen stuwen. De auto leunt op enorme luchtveren die de bodemvrijheid afhankelijk van het terrein bepalen. Er zijn veel verschillende interieurindelingen mogelijk, van vijfzits met veel gebruiksgemak tot een luxe vierzits limousine-versie.

‘Deze auto ziet eruit als een Chinese nepper, een van die autoshow-aberraties die we een decennium geleden zagen’

Dan is er z’n uiterlijk. Ik had de foto’s al gezien en zie ‘m nu dus in het echt. Ik heb er inmiddels heel wat kilometers mee gereden en ik heb goed geluisterd naar de mensen die ‘m hebben ontworpen – vooral toen ze me vertelden waarom hij er zo goed uitziet. Maar dat doet ie niet. Ik ben de mening toegedaan dat een Rolls-Royce een zekere elegantie moet bezitten, en dat z’n proporties je vanwege hun perfectie met stomheid zouden moeten slaan, precies zoals de Phantom VII dat deed in 2004. En ook dat doet deze niet. Ik heb al wel eens eerder opgemerkt dat de subjectieve wereld van design en styling er een is waar ik liever geen mening over geef, maar werkelijk niemand heeft me tijdens de testrit gezegd dat hij of zij het uiterlijk van deze auto waardeert. ‘Beter dan een Bentayga’, is het grootste compliment dat ik uit iemand wist te persen, en dat is natuurlijk zoiets als beweren dat jouw genitale wratten heus nog niet zo afgrijselijk zijn. Maar ik denk dat ik nu uit kan leggen waar het mis is gegaan. De Rolls-Royce Cullinan ziet eruit als een Chinese nepper, een van die autoshow-aberraties die we een decennium geleden zagen toen de Chinezen er nog niets van begrepen. Je begrijpt pas echt hoe lelijk hij is ie naast een Phantom of een Ghost staat geparkeerd. Maar uiteraard kan je, eenmaal gezeten in het ding, de buitenkant ervan niet zien – dat is een balsem voor de ziel terwijl je ‘m voor de tweede keer probeert te starten, aangezien de motor zo stil loopt dat je niet doorhad dat hij al stationair liep.

Dan ben je al in de stoel geklommen (dat klimmen moet ik door mijn lengte ook al in een Boxster, maar dat terzijde), en heb je al gevoeld dat het stuur een beetje dikker is dan je zou verwachten. De voorstoelen omhelzen je, en terwijl je lekker gaat zitten (dat lukt) kijk je eens naar de klokken en meters en denk je bij jezelf: hmm, dit lijkt allemaal wel in orde te zijn. Het stuur komt naar je toe en dan begint de enige echte Rolls SUV-ervaring. Die stilte is echt schitterend. De moderne automobiele techniek houdt zich vooral bezig met het scherper en sportiever en sneller maken van dingen, zodat het rijden van een machine waarvoor rust en stilte een prioriteit is, aanvoelt als een geneeskrachtig bad. Geluiden van de ophanging en de banden zijn er nauwelijks dankzij 100 kilo (!) aan geluidswerend materiaal, en door toedoen van banden die met schuim zijn geïsoleerd. Als je weinig gas geeft, hoor je de motor niet, en je krijgt de indruk dat de Rolls-Royce Cullinann z’n twaalf zuigers als je meer gas geeft alleen laat horen omdat dat nou eenmaal leuk is. De hele belangrijke ‘wegrijd’-actie – hoe ver je het rechterpedaal in moet drukken om de auto vanuit stationair in beweging te brengen – is prima gedoseerd en het zicht naar voren is goed. Het oversteken van kruisingen vereist wel enige aandacht omdat er zich zo ontzettend veel aan Cullinan-motorkap voor de voorruit bevindt.

‘Het rijden op lage snelheid is niets minder dan een wonder, geen enkel andere SUV biedt deze mate van serene voortstuwing’

Het rijden op lage snelheid is niets minder dan een wonder, zelfs op de optionele 22-inch wielen – geen enkele andere SUV biedt deze mate van serene voortstuwing. Vergroot de snelheid, en de stilte duurt voort, en al kun je de ophanging wat strakker laten aanspannen – onplezierig hard wordt het allemaal uiteraard nooit. ‘t Is per slot van rekening een Rolls. De kwantiteit aan prestaties die hij je biedt, is meer dan adequaat. Ik heb geen idee of de Rolls-Royce Cullinan de opgegeven acceleratieclaims daadwerkelijk haalt, maar ik kan je wel vertellen dat als hij nog sneller zou zijn dan hij is, je niet zou kunnen stoppen voor de volgende bocht. Noch zou je die bocht kunnen nemen. Deze auto spot met natuurkundige wetten, tot op een heel specifiek punt. En net zoals bij veel andere hedendaagse auto’s die zulke trucs kennen, kun je beter goed op je tellen passen als je dat punt bereikt. Ja, uiteraard beschikt de Cullinan over een uitgebreid pakket aan elektronische hulpjes, maar geen van hen zorgt ervoor dat je niet te hard gaat. De voorkant breekt uit en je begint te zweten. Ik heb nog niet besloten of dat ‘m nou indrukwekkend snel maakt, of dat hij gewoon onderstuurt.

‘De kwantiteit aan prestaties die hij je biedt, is meer dan adequaat’

Er zijn nog een paar andere dingetjes waar ik wat over te mekkeren heb. De cabine is heel duur uitgevoerd en wordt, heel fijn, niet gedomineerd door het 27 inch plasmascherm. Maar de instrumenten zijn zodanig over de hele cabine verspreid dat het er alle schijn van heeft dat de opdracht aan de interieurbouwer was om de kinderen bezig te houden tijdens lange ritten door hen te laten zoeken naar de knop voor de stoelmassage (oplossing: onder de armleuning in het portier van de bestuurder; de knoppen voor de verwarming zitten in de middenconsole). Het is allemaal een beetje lukraak. De middenarmsteunen bevatten een handig opbergvak dat zo lijkt te zijn weggelopen uit een middenklasse Renault en – hoewel ik weet dat we in een heel vroege productieversie rijden – het zicht aan de zijkant naar buiten wordt totaal geruïneerd doordat de flank en de ruit niet op een lijn liggen. En de achterbak is niet al te groot.

Hoogstwaarschijnlijk kan dat de mensen die een Rolls-Royce Cullinan gaan kopen allemaal niets schelen, op die achterbak na misschien. Wat zij aanschaffen, is een auto zonder rivalen, met een ongeëvenaarde, nadrukkelijke aanwezigheid op de weg, een auto die bovendien tamelijk capabel is als de route wat ruiger wordt. Ja, het voelt helemaal verkeerd aan om zoiets duurs als dit eens even door het struikgewas te jassen, en er zijn geen sperdifferentiëlen of extra knobbelige banden beschikbaar, maar hij zal zeker aankunnen wat van ‘m wordt gevraagd. Puur afgaand op de manier waarop hij rijdt en hoe hij jou laat voelen achter z’n stuur, is de Cullinan een waardige Rolls-Royce. Maar waarom is hij zo ontzettend en ontstellend onaantrekkelijk? Was dat nou echt nodig? Ik veronderstel dat we dat nooit zullen weten, en Rolls zal heus alle geproduceerde exemplaren wel weten te verkopen. Nou ja, ik wens iedereen het beste.

Specificaties Rolls-Royce Cullinan

Motor
6.749 cc
V12
571 pk @ 5.000 tpm
850 Nm @ 1.600 tpm
Aandrijving
vier wielen
8v automaat
Prestaties
0-100 km/u in 5,2 s
top 250 km/u
Verbruik (gemiddeld)
15,0 l/100 km
341 g/km CO2 G Label
Afmetingen
5.341 x 2.000 x 1.835 mm (l x b x h)
3.295 mm (wielbasis)
2.660 kg
Prijzen
415.225 euro (NL)
n.n.b. (B)