Rory Reid met de Tesla Model X in New York

Het is een van de eerste warme lentemiddagen in New York. Op Times Square buldert een verkeersagent niet al te chique woorden door het openstaande raam van mijn auto. De openhartige krachttermen komen er in het kort op neer dat ik toch wel volledig van het padje moet zijn om de Tesla Model X in New York midden op een van de drukste kruisingen te parkeren en de Falcon Wing-deuren te openen. Geen autoliefhebber. De reden dat ik hier sta, is ingegeven door de fotograaf, die denkt dat het wel een toffe plek is om wat plaatjes te schieten, wat hij vanaf de andere kant van de straat dan ook driftig staat te doen. Hij verwachtte al dat het openen van de deuren een kleine volksoploop zou veroorzaken – dat had hij niet mis. Het tumult is niet van de lucht. Voetgangers komen in drommen op de Tesla af. Op hun gezichten een brede glimlach, in hun handen flitsende mobieltjes. De agent gaat ondertussen onverminderd door met het lezen van de les. Hij vraagt waarom ik er zo nerveus uitzie. ‘Heb je soms iets te verbergen?’ Tegelijkertijd komen er van verschillende kanten meer zwaarbewapende agenten op de commotie af. Ik kies eieren voor mijn geld. Opnieuw een internationaal diplomatiek TG-incident lijkt me niet heel wenselijk. Nog voordat ik de deuren kan sluiten, wordt door een andere agent – kennelijk wel een autoliefhebber – de lont vakkundig uit het kruitvat getrokken. ‘Die deuren man, waanzinnig!’ Een derde politieman valt hem bij: ‘Ongelooflijk joh, doe ze nog eens open en dicht.’ De oorspronkelijke bullebak druipt ondertussen verontwaardigd af en laat de inmiddels volledig uit de hand lopende drukte aan zijn collega’s over, die honderduit vragen stellen over hoe hard de auto gaat, wanneer ie op de markt komt en wat ie kost. De snel groeiende verkeersopstopping en de duizendkoppige menigte eromheen lijkt hen niet te deren. Uiteindelijk mag ik vertrekken en parkeer ik in een rustig achterafstraatje. Misschien is het verstandig om vanaf nu wat minder aandacht te trekken, want de situatie had ook anders kunnen aflopen, met een in beslag genomen auto en een in hechtenis genomen TG-crew als resultaat. Mijn plan faalt meteen. Als vliegen op stroop komen ook nu weer mensen op de Tesla af. Opnieuw wordt de auto door tientallen camera’s en mobieltjes gefilmd en gefotografeerd. De bestuurder van een schoolbus stopt en hangt met zijn volledige bovenlichaam uit het raam van de bus om maar niets te hoeven missen. Naast ons staat een man met een telefoon ieder detail van de auto live te vloggen. Uit het niets verschijnt Larry David, bekend van Seinfeld, aan de arm van een beeldschone brunette. ‘Dit is mijn soort auto’, zegt hij en hij loopt een rondje om de Model X.

‘Voetgangers komen breed glimlachend in drommen op de Tesla af’

Ontvlucht de drukte

Ik moet zo snel mogelijk de stad uit, zoveel is nu wel duidelijk. De Tesla Model X in New York, dat werkt niet. Hier kan ik niet rijden. Niet alleen door het drukke verkeer, maar vooral door de halve bevolking van Manhattan, die als door een magneet aangetrokken om de Tesla heen marcheert. Als ik deze auto beter wil leren kennen, zal ik een andere, rustigere streek op moeten zoeken om wat quality time met hem door te brengen. Eenmaal op weg blijkt de Tesla Model X een wolk van rust. We hadden een wat hobbelige rit verwacht met die enorme 22 inch velgen, maar door de luchtvering worden alle oneffenheden moeiteloos gladgestreken. De twee elektromotoren (één op iedere as) zoemen bijna onhoorbaar. Twee keer een kort tikje tegen de hendel van de cruisecontrol activeert de Autopilot-functie, waarna de Tesla het overneemt. Vanaf dat moment rijdt de auto zelfstandig. Aanvankelijk hou ik mijn handen dicht bij het stuur, bang dat er toch iets misgaat, maar die angst is misplaatst. Dit voelt als de toekomst. Het interieur van de Model X is uniek. De cabine is licht en luchtig met een voorruit die pas ver boven je hoofd eindigt. De versie waarin ik rijd heeft zes zitplaatsen in een 2+2+2-configuratie. Aan de middelste rij kan eventueel een derde stoel worden toegevoegd. Zelfs de stoelen op de achterste rij zijn ruim genoeg voor een gemiddelde volwassene. Voorin domineert Tesla’s bekende 17 inch touchscreen het dashboard – als een iPad aan de groeihormonen. Verborgen in het menu zit de Bioweapon Defense Mode, een instelling die alle mogelijke ziekteverwekkers – van pollen tot de Spaanse griep – uit de lucht filtert. Je iPhone kun je makkelijk aan het systeem koppelen via de dock in de middenconsole. Na wat draaien aan het volume blijkt de stereo-installatie van indrukwekkende kwaliteit te zijn. De navigatie zet ik uit. Die is ruk.

Onder de liefhebbers

Uiteindelijk arriveer ik bij het Warwick Municipal Airport. Een groepje autofanaten met aangepaste RX-7’s, Civics en Impreza’s is hier bijeengekomen om wat te crossen over de startbaan van het vliegveld. Ze begroeten de Model X met overduidelijke minachting. ‘Is dat je boodschappenwagen?’ vraagt er een. ‘Wat doe je nou als je accu’s leeg zijn, sluit je dan je iPhone aan als noodstroomvoorziening?’ sneert een ander. Het is tijd voor de truc die in New York ook werkte. De Falcon Wing-deuren glijden statig open en de gezichten veranderen op slag van ongeïnteresseerd naar gefascineerd. Dit mag dan een in hun ogen oninteressante familie-SUV zijn; maar die deuren, hè… Al snel krijg ik diverse verzoeken. Of ik eens op volle snelheid wil accelereren over de startbaan. Eerst moet het proces worden gestart om de batterijen voor te bereiden om maximum vermogen te leveren. De X staat er zacht zoemend bij. Het is warm buiten, dus de omstandigheden zijn optimaal om de batterijen binnen vijf minuten op de juiste temperatuur te krijgen, zodat het acceleratiefeest kan beginnen. Eenmaal op de startbaan onthult de Tesla z’n geheime (optionele) wapen, de Ludicrous-modus. In deze stand beschikt de Model X over een gecombineerd vermogen van 539 pk, of als je het nog indrukwekkender wilt laten klinken: 510 pk aan de achteras, 262 pk aan de vooras. Launchcontrol doet de rest: linkervoet op de rem en vasthouden, rechtervoet op de accelerator (van een gaspedaal kun je in een Tesla natuurlijk niet meer spreken) en loslaten. Dan wachten op de bevestiging op het instrumentenpaneel en de accelerator weer vol intrappen.

‘Laat de rem los en de wereld vervaagt tot een wazige streep’

Vol uit de startblokken

De auto trekt lichtjes tegen de remmen. Op dat moment is het alleen nog een kwestie van de rem loslaten, waarna de hele wereld vervaagt tot een wazige streep. Je hoofd schiet achterover en de Tesla stormt op de horizon af met een vaart die normaal alleen is voorbehouden aan de meest extreme hypercars. Het voelt alsof je op tien kilometer hoogte uit een vliegtuig wordt gezogen. Gebruikmaken van de onvoorstelbare acceleratie is niet moeilijk. Er zijn geen versnellingen en dus ook geen schakelmomenten om je zorgen over te maken. Ook is er geen sprake van wielspin of koppelreacties in het stuur. Maar er is wel koppel. Slopend, genadeloos koppel. Halverwege de startbaan neemt de versnelling eindelijk voldoende af om weer adem te halen en pas dan realiseer ik me wat er net is gebeurd. Van 0 naar 100 km/u in 3,4 seconden, een kwartmijl-sprint in slechts 11,7 seconden en dat alles in een auto met het formaat van een bestelwagen. De Model X levert niet eens het volle vermogen. De rit naar het vliegveld heeft de capaciteit van de accu’s teruggebracht tot onder de 70 procent. Op dat moment loopt de acceleratie van 0 naar 100 schijnbaar met een halve seconde op. Ik draai de Tesla om en cruise nonchalant met geopende vleugeldeuren op de leden van de autoclub af. Aan hun gezichten valt af te lezen dat ze onder de indruk zijn. Deze mannen weten wat snelheid is en ze realiseren zich dat ze zojuist geklopt zijn zonder hun auto’s daadwerkelijk in de strijd te hebben gegooid.

Bochten fileren – met een Tesla Model X in New York

Als de avond valt, rij ik naar de stad via Bear Mountain om te zien hoe de Model X zich gedraagt op een bochtige buitenweg. Het is enigszins teleurstellend dat er op Bear Mountain geen beer te bekennen valt. Een berg van enige betekenis trouwens ook niet. Wel zijn er hier fenomenale wegen. Ruime, glooiende stukken asfalt in een beeldschone omgeving. Afwisselend langs de oevers van spiegelgladde meren, of door donkere bossen. Aanvankelijk doe ik het rustig aan, maar al gauw blijkt dat de Model X ondanks z’n ruime proporties beslist niet zwaarlijvig aanvoelt. Het grootste deel van het gewicht van de auto wordt gevormd door het 90 kWh sterke accupakket dat zich onder de vloer bevindt. Het zwaartepunt ligt daarmee laag en overhellen wordt tot een minimum beperkt. Het zelfverzekerde weggedrag en het niet aflatende koppel van de elektromotoren geven een vals gevoel van onoverwinnelijkheid. Even later gaat het heuvelaf in een linkerbocht dan ook bijna fout. Na de bocht iets te snel te hebben aangesneden, protesteren de banden met een ijzing­wekkend gepiep. De hoeveelheid onderstuur is verontrustend, maar de Tesla komt uiteindelijk ongeschonden de bocht uit. De stabiliteitscontrole heeft nogal bruusk zijn werk gedaan. Een knop om de elektronica uit te schakelen is er niet, dus lekker dwars uit je dak gaan is er niet bij.

‘Aan de manier waarop de Tesla Model X de aandacht weet te trekken, kunnen veel supercars een puntje zuigen’

Je leert wel vrij snel hoe je tegen de limieten aan kunt opereren en toch lol kunt beleven. De stuurinrichting geeft weinig feedback, maar er is een andere manier om te weten wanneer je tegen de grens aanzit. Er is geen motorgeluid om andere omgevingsgeluiden te overstemmen, dus de banden worden je auditieve communicatiemiddel met de auto. Zodra die luidruchtig gaan tegenstribbelen, weet je dat je op het punt staat om tractie te verliezen. De hoeveelheid beschikbare grip stel je steeds vast met je oren en je achterwerk. Ik raak al snel in een gezond ritme: langzaam de bocht in, Ludicrous er weer uit. Nu het donker wordt, blijkt dat ik niet goed op de resterende actieradius heb gelet. Ik heb nog 100 kilometer te gaan en de Model X zegt nog iets meer dan 140 kilometer af te kunnen leggen. Dat moet dus lukken, zelfs met een flink stuk snelweg en wat moordend New Yorks stadsverkeer voor de boeg. De automatische piloot en het navigatiesy­steem vogelen uit hoe ik het snelst op mijn bestemming kom. Ondertussen kan ik achterover gaan zitten en heb ik ruim voldoende tijd om de belevenissen van de dag te overdenken. De Tesla Model X is een openbaring. Op sommige foto’s mag deze SUV er misschien niet erg indrukwekkend uitzien, maar aan de manier waarop ie de aandacht weet te trekken, kunnen veel supercars een puntje zuigen. Die aandacht is bovendien zonder uitzondering positief. Er zijn geen verongelijkte blikken, er is geen jaloers toekijken, geen vijandigheid. Mensen lijken eensgezind in hun bewondering.

Technologisch hoogstandje

De Model X is niet perfect. De Falcon Wing-deuren gaan op een intrigerende manier heel kalm open, maar op den duur kan dat trage tempo gaan irriteren. De voordeuren zijn een ander verhaal. Ze gooien zichzelf automatisch open op het moment dat je komt aanlopen. Wanneer je onbedacht en op het verkeerde moment de auto benadert, loop je het risico dat ze tegen muren, andere auto’s of passerende fietsers aan klappen. De achterste rij stoelen is neerklapbaar, maar het kostte me uren om het knopje te vinden waarmee je dat voor elkaar kunt krijgen. Tesla mag nog eens uitleggen waarom ze de voor­deuren wel automatisch kunnen laten openen, maar het niet makkelijker kunnen maken om de kofferruimte te vergroten. Het grootste nadeel van de Model X is natuurlijk het feit dat de infrastructuur voor het opladen van elektrische voertuigen verre van perfect is – ondanks Tesla’s inspanningen. Aan de opgegeven actieradius van 467 kilometer ligt het niet, al zal je in de praktijk iets minder ver komen, maar het is doorgaans nog wel eens lastig om snel een (beschikbaar) oplaadpunt te vinden. Daar zal steeds meer verbetering in komen, al was het maar omdat dit soort auto’s een technologisch hoogstandje zijn en het voor veel betrokkenen van groot belang is dat de infrastructuur gelijke tred houdt met de ontwikkelingen. De Tesla Model X is om meerdere redenen begerenswaardig. Niet alleen omdat ie zuinig is, of omdat elektrisch rijden het milieu ontlast. Vooral omdat ie een onmiskenbare wauw-factor heeft. Als de bewoners van New York een graadmeter zijn voor de populariteit van de Model X, dan is er voor deze Tesla een grote toekomst weggelegd en zullen wederom vele mensen hun houding ten opzichte van elektrische auto’s terecht bijstellen. Natuurlijk zijn er ook andere auto’s die snel zijn. Of goed voor het milieu, of afgeladen met de nieuwste techniek. Maar er zijn er maar weinig waarbij dat alles samenkomt in één zelfbewuste, zelfsturende auto met vleugeldeuren, een immense hoeveelheid binnenruimte en hartverscheurende prestaties. Achteraf weet ik hoe we de norse New Yorkse politieman van repliek hadden kunnen dienen. Toen hij vroeg waarom ik de Model X met open deuren op Times Square parkeerde, had ik natuurlijk moeten antwoorden: ‘Om de mensen een kijkje in hun toekomst te bieden.’

Tesla Model X P90D Ludicrous

Motor
90 kWh
2 elektromotoren
539 pk
967 Nm

Aandrijving
vier wielen
traploos

Prestaties
0-100 km/u in 3,4 s
top 250 km/u

Verbruik (gemiddeld)
193 Wh/km
467 km (actieradius)
ca. 9 uur (laadtijd 400V/16A)
ca. 20 min. tot 50% (Supercharger)

Afmetingen
5.036 x 2.070 x 1.684 mm (l x b x h)
2.965 mm (wielbasis)
2.440 kg
2.180 l (bagage)

Prijzen
NL € 144.600 (4%)
B € 144.600