Uitgelicht: Bugatti Veyron 16.4

Niemand durfde er op te vertrouwen dat de Bugatti Veyron 16.4 ooit gerealiseerd zou worden. We zaten er allemaal naast. Hij is er, en hij is héél bijzonder.

Hij rijdt standaard niet +400 km/u

Ik besefte pas een week of twee nadat ik met de Veyron had gereden dat Bugatti me de ‘topsnelheidsleutel’ niet had meegegeven. Die sleutel wordt in een prachtig vervaardigd kistje geleverd. Ik vermoed dat toekomstige eigenaars dat uitsluitend tussen hun kristal zullen tentoonstellen. Ik kwam probleemloos tot 305 km/u en had zelfs zonder die sleutel kunnen doortrekken tot 375 km/u. Maar als je echt tot het uiterste wilt gaan in een Bugatti Veyron 16.4, moet je stoppen Steek de speciale tweede sleutel in het contact  en geef plankgas. Die sleutel verlaagt de ophanging, sluit een deel van de luchtinlaat af en legt de achterspoilers plat. Je ruilt dus wegligging en stabiliteit in tegen extra snelheid.

Eerlijk gezegd zou ik de doos van Pandora dus ook veilig dicht hebben gehouden als ze me die sleutel wel hadden meegegeven. Die tweede sleutel in zijn vergulde kistje is niet praktisch. Het is onbegonnen werk om de topsnelheid van een Bugatti Veyron 16.4 na te streven. Dat kan gewoon nergens. Ik bedoel, nergens behalve op het fabriekscircuit waar ze auto’s testen. Volkswagen heeft zo’n testparkoers, maar zelfs als je er dik een miljoen voor neertelt, laten ze je vermoedelijk nog niet toe.

Vergeet die 405 km/u

Laten we het houden bij snelwegsnelheden. En dan ietsje harder waardoor het onwerkelijk wordt. Deze auto heerst echt over de weg. Ik heb nog nooit iets bestuurd dat zoveel vertrouwen geeft terwijl je ermee scheurt – noch iets dat de onderbuik tijdens het accelereren zó aanspreekt. Want dat bestond niet. Maar het is toch geen op hol geslagen hogesnelheidstrein. Je kunt er ook bochten mee nemen. Ik ben er de Alpen mee in geweest en hij is echt zeer handelbaar. Tijdens de ontwikkeling liet een techneut het nieuwtje uitlekken dat het ‘een Audi TT was met 1.000 pk’, maar dat dekt de lading allerminst.

Hij is venijnig, voelt veilig aan en is zelfs vriendelijk. ‘Hoe kan die duivelse kracht vriendelijk zijn?’ vraag je je af. Neem maar van me aan dat het zo is. Als er een flink stuk weg vrij is, kan je een beetje gas geven. Je voelt hoe die gigantische banden hun werk doen. Als je dan onwaarschijnlijk snel met het pedaal aan de bodem zit, voel je hem wegspuiten met een geweld alsof de driedimensionale assen van tijd, ruimte en massa in een of andere draaikolk belanden waarvan de wetenschap nog geen weet heeft.

‘Hoewel ik in een Porsche Carrera GT ook boven de 300 km/u heb gereden, valt dat niet te vergelijken met de manier waarop je laagvliegt in een Veyron’

Maar er is meer in deze Bugatti Veyron 16.4

Hij heeft vierwielaandrijving, ESP en ook een slimme luchtgeleider. Hij heeft nog slimmere banden die deel uitmaken van de technische mix die er voor zorgt dat gewone mensen als ik in staat zijn dit kosmische gevaar op de weg te houden. De grootste hulp vormt evenwel de verbluffende DSG-transmissie. Je hoeft je absoluut niet te bekreunen over fout schakelen of tandengeknars. Of dat je alle 64 kleppen zou kunnen degraderen tot oud schroot. De versnellingsbak is je beschermengel en vriend, keer op keer op keer. Je kunt de versnellingen afraffelen alsof je in een F1 zit en je kunt ermee door het stadsverkeer pruttelen alsof het een Corolla met automaat is. Maar er is heel wat gewicht nodig voor een schakelbak die daartoe, ondanks alle kracht die erachter zit, in staat is. Om de aandrijfassen, remklauwen en wieldraagarmen niet onmiddellijk in stopverf te laten veranderen.

Om dat alles koel te houden – stel je maar vier tomaatrood aanlopende turbo’s voor – en de lucht te koelen terwijl de motor tekeergaat, heb je ladingen radiatoren nodig. En dan is er nog het probleem waar Bugatti’s beste mensen geen antwoord op leken te hebben. Namelijk om dat hele geval bij 400 km/u aan de grond te houden. De lastige luchtstroom onder controle te krijgen terwijl al die hitte onbeheersbaar leek, is nogal moeilijk.

Zeer handelbare, extreem snelle auto

Het gewicht vormde zodoende zijn eigen probleem – want zodra ze een onderdeel versterkten tegen die krachten, kwam er meer druk te staan op een ander onderdeel. En ze konden ook niet even te rade gaan bij bijvoorbeeld de Formule 1. Dit ding is veel zwaarder en heeft veel meer koppel. En geen enkele cabine van een F1-auto is uitgerust met geurig leer en een versnellingsbak van kroonjuwelen.

Tijd voor een bekentenis. Wij van Top Gear – en trouwens niet alleen wij – hebben de afgelopen vier jaar talloze pagina’s volgeschreven met de boodschap dat de Bugatti Veyron 16.4 flauwekul zou zijn. We hebben erop gewezen dat het veel eenvoudiger zou zijn geweest om het ontwerp van meet af aan in dienst te stellen van het doorklieven van de lucht, in plaats van iets moois maken en dat voortdurend aan te passen aan de eisen van de aërodynamica. En nog mooier ook. Dat hij met driekwart van het vermogen en driekwart van het gewicht vrijwel dezelfde functionele acceleratie zou hebben. Dat het zinloze doel van 400 km/u en de daartoe benodigde 1.000 pk stomme eisen waren die ongetwijfeld ten koste zouden gaan van de rest van de auto.

Dat was ook zo. Maar niet heel erg

Hoewel ik in een Porsche Carrera GT ook boven de 300 km/u heb gereden, valt dat niet te vergelijken met de manier waarop je laagvliegt in een Bugatti Veyron 16.4. Hij is te breed en je hebt onvoldoende zicht op wegen met veel bochten. En o ja, er is geen kofferbak. Maar als puntje bij paaltje komt, vallen die tekortkomingen in het niet bij de hoofdtaak van het ontwerpteam. Deze auto is zo compleet, zo af.

Volkswagen heeft daartoe alles uit de wetten der techniek moeten slepen. Ze hebben met veel lef gebalanceerd op het slappe koord tussen de kennis van het mogelijke en de kunst van het onmogelijke. Maar eenvoudig was het niet. Het was zo moeilijk dat ze op elk exemplaar een vermogen toeleggen. VW heeft ons deze auto geschonken omdat ze niet durfden te erkennen dat ze het niet konden. Geschonken? Als 1,2 miljoen euro een weggeefprijs is, ken ik niemand die hem cadeau zal krijgen.

Ach, je kunt het feit dat hij bestaat ook als een geschenk beschouwen. Maar nu iedereen weet hoe moeilijk het is geweest en wat een zakelijk probleem het voor VW is geworden, zal geen enkele andere autofabrikant zijn nek ook zo ver uitsteken. Zoiets komt er dus nooit meer. Zoals er ook nooit meer een Concorde zal worden gebouwd. De Bugatti Veyron 16.4 en het vliegtuig maken twee lange neuzen naar natuurkrachten en zuinigheid en ecologie. We mochten het dit jaar niet onopgemerkt laten, want we krijgen de kans nooit meer.

Specificaties Bugatti Veyron 16.4