Ariel Nomad: welkom in winterwonderland

Dit doet pijn. De helft van mijn lichaam bestaat uit schreeuwende, gekwelde zenuwen, de andere helft voel ik niet meer. Mijn vingers zijn ontdaan van elke vorm van fijne motoriek, de voeten op de pedalen lijken niet meer de mijne te zijn. Nog ernstiger: het plasje water dat zich tussen mijn benen heeft verzameld is inmiddels bevroren. Ik voel het ijs niet meer, noch de lichaamsdelen eronder. Het huilen staat me nader dan het lachen, maar tranen laten is onder deze omstandigheden niet verstandig, gezien het risico op bevriezing. Dit is dus wat je krijgt als je toezegt een Ariel Nomad te gaan rijden in een kwaadaardige Schotse winter, met orkanen. Ja, het weer­bericht van vanmorgen luidde als volgt: ‘Windstoten met orkaan­kracht, twaalf Beaufort.’ En: ‘Aanzienlijke kans op schade aan gewassen en huizen, door rondvliegend puin.’ Dat is exact wat je wilt horen als je een auto gaat testen zonder deuren, zonder dak en zonder behoorlijke voorruit. Bovendien betreft dit een exemplaar met een 2,4-liter viercilinder supercharged Honda-motor, zonder tractiecontrole. Een normaal mens zou er niet aan beginnen. Helemaal niet op een éénbaansweggetje dat nog het meest lijkt op een achtbaan, waar de Nomad z’n achterbanden lustig laat spinnen. Klaarblijkelijk zonder enige moeite vliegt ie over hobbels en doet ie vervolgens een kleine wheelie. Klinkt angstaanjagend, nietwaar? Gelukkig is de zachte semi-offroad-setup van de auto prima in orde. De Nomad landt keer op keer als een kat die weer op de pootjes terechtkomt. Dit soort eigenschappen kun je alleen bewerkstelligen met een peperdure ophanging met genereuze veerwegen. Het sturen gaat vrij zwaar, maar toch heb je dankzij de korte stuurratio genoeg pre­cisie om daar te landen waar je dat gepland had. Merkwaardig is het feit dat alleen mijn mond het nog naar zijn zin heeft, terwijl veel van mijn vitale organen langzaam cryogeen afsterven. Mijn mond is namelijk bevroren met een glimlach van oor tot oor. Als je nog steeds denkt dat je geen Ariel Nomad nodig hebt, onthoud dit: zelfs al vallen de ledematen als zwarte stompjes van mijn lichaam af, nog nooit in mijn hele leven heb ik zoveel lol gehad. TopGear heeft besloten dat de Ariel Atom waarschijnlijk de meest belachelijke, gekke, gelukzalige manier is om je te verplaatsen. Hij is niet praktisch, niet verdedigbaar, noch geschikt voor de zaterdagse boodschappen. Hij doet alleen maar aan ongebreideld plezier. Een soort extreme sports in autovorm; zinloos, niet nuttig, maar er zijn honderd redenen om er eentje te willen. Stel, je koopt een Nomad (een versie met 240 pk, zonder supercharger, moet in Engeland net geen 40.000 euro kosten), kan hij dan opboksen tegen traditionele adrenaline opwekkende activiteiten? Ik had wel zin in wat snowboarden en surfen, dus ik besloot alle drie op één dag te doen. In het noorden van Schotland, in de winter. Ik ben een doorzetter, zelfs met een afgang in het vizier, dus ik leende een prachtige, handgemaakte surfplank en bond mijn snowboard op het dak om naar de Schotse Hooglanden te reizen. Dit was tegelijkertijd een briljant idee en een vreselijke fout. Het komt erop neer dat ik beter naar Spanje had kunnen gaan voor dit experiment.

‘Op droog wegdek rollen de banden in de bocht over hun wangen, waardoor je het idee krijgt dat de Nomad zo onbestuurbaar is als een hovercraft’

We komen aan bij de Navis Range en zien in de verte een prachtige laag sneeuw. Helaas kun je er alleen met een skilift komen, en die slingert momenteel als een malle in het rond vanwege de woeste krachten die moeder natuur op de aarde loslaat. Skilift buiten wer­king. De lieve mensen van de Navis Range Mountain Experience krijgen we niet zo ver om de Nomad aan de kabel van de skilift te hangen, dus helaas, geen ski-uitje. 1-0 voor de Nomad. Instappen en rijden maar weer. Hoewel je in de Ariel met gemak stoplichtsprintjes van sportwagens wint, is het pas echt genieten bij snelheden rond de 70 km/u. De kleine weggetjes in de Hooglanden onderstrepen dat. Het zijn routes die geen genade kennen, geen idyllische weggetjes langs heggen en ingezaaide akkers. Hier tref je rotsblokken, plotseling opdoemende hellingen, alle reden om je geen fout te permitteren. Toch is de Nomad een auto waarmee je deze duizelingwekkende wegen goed kunt verteren. Het onsterfelijke gevoel niet te hoeven remmen voor kuilen, greppels, gebochelde bruggetjes en modder. Een smalle bocht waar je doorheen kunt kijken? Gewoon afsnijden en zien hoe de veren zich uitstrekken richting hemel en vervolgens weer ineen duiken. Hobbels waar je in een hot hatch voor in de remmen zou gaan, zijn slechts flauwe oneffenheden voor de Nomad. In elke versnelling kun je heerlijk doortrappen, terwijl de schreeuw van de supercharger en de brom van de uitlaat in je oren klinken. Dit is ontzettend leuk. Ik neem op de koop toe dat elke vrachtwagen die ik passeer een enorme ijstsunami op mijn gezicht afvuurt. Een verslavend speeltje, zeker hier in deze Schotse landschappen. Er is ontzettend veel mis met de Nomad, maar toch is ie perfect. In deze extreme omstandigheden is hij een grote bonk simpele tegenstrijdigheden. De Ariel is zo gemakkelijk te begrijpen als het eng en moei­lijk is om er hard in te rijden. Laten we de motor eens bespreken. Je hebt ongeveer 340 Nm tot je beschikking vanaf een relatief laag toerental en hij trekt hard en gemakkelijk naar de 7.000 omwentelingen. De motor heeft veel meer kracht dan de banden grip hebben, dus dat leidt tot spinnende wielen die niet gecorrigeerd worden door elektronische systemen. Dit zijn geen racebanden, die naarmate ze opwarmen beter aan het asfalt blij­ven plakken. Als je het geluk hebt een droog stukje wegdek te vinden, zullen de banden in de bocht over de wang gaan rollen, waardoor je het idee krijgt dat de Nomad zo onbestuurbaar is als een hovercraft. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de duik die hij maakt bij het remmen. Toch gaat onder die gebreken een perfect stijf chassis schuil. Omdat de essentiële structuur van de auto zo goed is, reageert het onderstel exact zo onnauw­keurig als je verwacht. Na een tijdje raak je eraan gewend en wordt het, zonder overdrijven, simpelweg hilarisch. Het nemen van bochten op hoge snelheid in regenachtige omstandigheden voelt als koorddansen op skeelers. De ervaring is zowel opwindend als angstaanja­gend, gezien de mix van onderstuur en overstuur (dit laatste als gevolg van de korte wielbasis). Zodra je de juiste balans hebt gevonden tussen schakelen, remmen, sturen en gas geven, kun je heerlijk door lange bochten glibberen, precies in balans op de rafelige grens tussen grip en slip. Maar oh wee als je een van die elementen verkeerd timet. Meteen is het ritme zoek en loopt alles in de soep. Doe je alles goed, dan waan je je in de zevende hemel. Hij is niet zo afschuwelijk snel als de Atom, want je gaat veel langzamer, maar je hebt het idee dat je iets gepresteerd hebt. Veel mo­derne sportauto’s geven de bestuurder het gevoel het minst belang­rijke, en minst betrouwbare, onderdeel te zijn van een door elektronica gedo­mineerd proces. Dit geldt niet voor de Nomad; dit is geen makke, gecastreerde leeuw. Ariel is een bedrijf dat auto’s maakt die net zoveel draaien om de techniek als om de bestuurder. Er rest ons nog een laatste beproeving, die tevens de meest uitdagende vormt: surfen in de Noord-Atlantische oceaan. Het is min twee graden, het stormt en de zee is woest. Ik heb geen wetsuit meegeno­men. De Nomad schuwt een beetje terrein niet, dus we rijden ‘m over drijfhout en modder richting zee. Ik ontbloot mijn lijf en loop richting water. Voor de zekerheid houd ik wel mijn muts op. Ik wil er graag op wijzen dat je dit experiment absoluut niet moet herhalen. Niet omdat er geen goede golven waren om op te surfen, maar omdat je hart een opdonder krijgt als je praktisch naakt in een ijskoude oceaan springt. Het toegestroomde publiek moedigt me aan, maar ik maak me zorgen om het feit dat ik mijn huid niet meer voel en dat belangrijke lichaamsdelen zich compleet in mij hebben teruggetrokken. Een paar minuten later sommeert de fotograaf me uit het water, omdat ik blijkbaar grijs aan het worden ben en mijn lippen vrolijk blauw kleuren. Het voelt alsof ik geheel onder narcose ben en toch kan bewegen. Het is ook de eerste keer dat het instappen in een Ariel aangenaam warm voelt, en dit brengt me tot een evidente conclusie. De Nomad valt nergens mee te vergelijken. Geen enkele extreme sport, geen enkele 4×4, geen enkele combinatie van die twee. Dit is een unieke en geweldig imponerende propositie. Daarom kroonden we de Nomad tot TopGears Mafkees van het jaar 2016.

Motor
2.354 cc
viercilinder supercharged
300 pk @ n.b. tpm
340 Nm @ n.b. tpm

Aandrijving
achterwielen
6v handbak

Prestaties
0-100 km/u in 3,1 s
top n.b.

Verbruik (gemiddeld)
n.b.
CO2-uitstoot n.b.

Afmetingen
3.215 x 1.850 x 1.425 mm (l x b x h)
2.348 mm (wielbasis)
690 kg
50 l (benzine)
bagageruimte n.v.t.

Prijs
€ 45.000 (excl. belastingen)