Autotest: Infiniti M30d

Infiniti bestormt de zakelijke klasse met de nieuwe M – nu nog met een nieuwe diesel ook.

 

Je kunt Infiniti van alles aanwrijven, maar een gebrek aan ambitie, dat niet. Het luxemerk van Nissan begon zijn zo vurig gewenste Europese zegetocht twee jaar terug met modellen waaraan geen concurrent ook maar een minuut slaap zal hebben verloren. Niet omdat ze niet goed waren, integendeel, maar met twee SUV’s, een cabrio en een coupé vul je niches die de anderen veelal als holle kiezen beschouwen.

 

Dat was toen, en nu is het bijltjestijd. De 5-serie, E-klasse, A6, XF, dikke Volvo’s: ze gaan er allemaal aan als het aan Infiniti ligt. De naam van de beul: M. Eerder reden we ‘m al in de versie met de 320 pk sterke benzine-V6, deze keer de beurt aan de nog veel hongeriger diesel. Dit segment wordt immers niet alleen bestierd, maar ook bestuurd door zakenlieden, en die zijn nu eenmaal dol op diesel. Ofwel: moest een Infiniti M op benzine al érg goed zijn om een kans te maken (en dat is ie), dan moet een M op diesel wel helemáál geweldig zijn.

 

Aan z’n prestaties zal het niet liggen; de drieliter (die je in een iets andere configuratie ook in de Renault Laguna Coupé kunt vinden) levert 238 pk en een kerngezond koppel van 550 Nm. En inderdaad: dat wil wel sleuren. Naar de 100 km/u knallen hoeft niet langer dan 6,9 seconden te duren en inhaalacties zijn in een stevige vloek en een diepe zucht verleden tijd. De motor is heerlijk soepel, pakt vanuit lage toeren moeiteloos op en klinkt er nog eens ondieselig lekker bij ook. Veel brandstof hoeft het allemaal niet te kosten; 7,5 liter gemiddeld is geen briljante maar ook geen slechte score.

 

Infiniti heeft zich alle moeite getroost om van de M iets aparts te maken. Of je het uiterlijk nou mooi vindt of niet, onalledaags is ie zeker. Idem voor het interieur: het zit prachtig in elkaar, ziet er door die malle bult die uit het dashboard komt anders uit dan anders en toch zijn alle functies verrassend eenvoudig te bedienen. We vroegen ons trouwens wel af hoe ze het voor elkaar hebben gekregen dat nephout zo hoornvliesscheurend lelijk te krijgen. Blijkt dat dus – au! – echt hout te zijn, dat een eeuwenoud, ambachtelijk en tijdrovend Japans proces heeft ondergaan. Schuren, polijsten, spuiten, bestrooien met zilverpoeder (!), en dan alles nog tien keer opnieuw. Of zo. En lelijk! Maar dat kan dus ook aan ons liggen.

 

Qua snufjes speelt Infiniti moeiteloos in de eredivisie mee; een dodehoeksysteem dat zelf (door het afremmen van de rechterwielen) terugstuurt als je niet op zit te letten is bepaald geen gemeengoed. Een gaspedaal dat letterlijk je voet terugdrukt als je (in de Eco-stand) te veel gas geeft evenmin. En zo hebben ze meer eigenaardigheden – boslucht uit de airco?

 

Er is al met al, zeker tegen deze (gezien de afgeladen uitrusting) uiterst concurrerende prijs, weinig te bedenken om deze auto niet te nemen. Je moet het alleen wel durven.