Met slechts acht punten meer in zijn hele F1-carrière had Alonso nu vijf wereldtitels gehad

Fernando Alonso is een van mijn favoriete coureurs. Zijn pure, rauwe snelheid is nog altijd fascinerend, ook bijna twee decennia na zijn debuut in de F1. Daarnaast is ie ook een heel, heel vreemde vogel. De meeste mensen zouden doodsbang worden van de manier waarop de hersenen van welke coureur dan ook werken, maar Alonso moet wel de meest angstaanjagende van het zooitje zijn.

Ik zou nog liever in Mike Tysons koffie spugen dan een akkefietje met ’Nando opzoeken, want niemand kan wrok koesteren zoals hij. Herinner je je de Grand Prix van Hongarije van 2007 nog? Alonso en Hamilton waren teammaten, maar Lewis weigerde om lief mee te spelen in de kwalificatie.

Vervolgens, zo wil het verhaal, probeerde Alonso Ron Dennis te chanteren met gestolen informatie die McLaren in bezit zou hebben over de raceauto van Ferrari. Het lijkt wat overdreven, omdat het grootste probleem was dat zijn teammaat nu eenmaal irritant snel was, maar zo schijnt de beste man dus in elkaar te zitten. Klein probleem, enorme repercussies.

Alonso’s rol in de Piastri-Alpine saga

Zijn vertrek bij Renault een paar weken terug was een zorgvuldige gechoreografeerde dans van middelvingers richting de teambaas Otmar Szafnauer. Ik heb geen idee hoe hun relatie in elkaar zat, maar het heeft er alle schijn van dat Fernando zijn vertrek heeft gecoördineerd met Mark Webber, die de manager is van Oscar Piastri, zodat op het moment dat hij zeker wist dat de optie van Renault op een coureur waar ze miljoenen euro’s in hadden geïnvesteerd verlopen was, hij de stekker eruit trok.

En Renault met héél lege handen achterbleef. En dat allemaal omdat Renault Alonso, op zijn 41^e, geen meer­jarig contract wilde aanbieden. Klein probleem, enorme reactie. Komt nog bij dat op de dag dat deze hele ellende bekend werd, en de meeste mensen ervan uitgingen dat het slechts een onhandig foutje in de communicatie betrof, Fernando een post op Instagram plaatste waaruit niet alleen bleek dat hij zich volledig bewust was van wat er gebeurde, maar het allemaal nog reuze amusant vond ook.

De reden achter Alonso’s gedrag

En dit is waar Flavio Briatore genoemd moet worden. Je kent hem nog wel: de oude teambaas van Benetton en Renault, die enorm veel invloed in de sport had en heeft. Alonso is altijd Flavio’s jochie geweest, en het is duidelijk dat hij ook zijn streken van hem heeft geleerd. Het heeft Alonso bakken met geld opgeleverd, plus de bescherming van een van de Grote Beesten van de paddock.

Maar wat heeft Fernando nou eigenlijk gehad aan Flavio’s manier van handelen? De meeste mensen zijn het er wel over eens dat Alonso er één is van slechts een handjevol uitzonderlijk getalenteerde coureurs in de moderne Formule 1. Hij is een coureur zonder duidelijke minpunten of zwakheden, en kon in zijn carrière tegen zowel Schumacher als Hamilton op.

Waar is het misgegaan voor Alonso?

En toch heeft ie maar twee wereldtitels. De statistieken zijn zelfs wreed op het ongelooflijke af: met maar acht punten meer zou hij vijf wereldtitels hebben gehad, en dat dat niet zo mocht zijn had niets te maken met knappen onder druk of iets dergelijks, maar met slechte beslissingen en carrièrekeuzes. Hoe zou Alonso’s loopbaan eruit hebben gezien als ie niet door Flavio was gemanaged?

Al die teamveranderingen op het verkeerde moment, al die rare commentaren – je krijgt het onderliggende gevoel dat wij als fans van de sport precies konden zien waarom dingen vaak niet werkten, terwijl Fernando geen benul leek te hebben.

Hij heeft in een achtbaan in een soapserie gezeten, terwijl Lewis de ene titel na de andere binnen wist te harken. Het bewijst geloof ik maar weer eens dat als we te veel tijd besteden aan het spelen van spelletjes, we de ware doelen nog weleens uit het oog verliezen.

De echte F2003 GA waarin Michael Schumacher kampioen werd kan van jou zijn (met V10!)