Supercars UK: McLaren MP4-12C

 

McLaren MP4 -12C: de nieuwe jongen in de supercar-klas neemt het op tegen de meesters.

 

Er zijn maar weinig auto’s die bij hun introductie een zo enorme last aan verwachtingen met zich meezeulen als deze. Ten eerste volgt de MP4-12C de – al is het dan indirect – McLaren F1 op, een auto waarvan algemeen wordt aangenomen dat het een van de rauwste auto’s is die ooit voor de openbare weg is gebouwd. Ten tweede: door McLaren-baas Ron Dennis is de auto aangekondigd als een auto die de concurrenten op alle vlakken het nakijken zal geven: qua snelheid, emissies, dynamica. Hij zou wetenschappelijk completer zijn (wat dat ook mag zijn). Hij zou aantoonbaar en objectief beter zijn dan elke andere auto op de markt.

 

Het probleem met zulke boude opmerkingen is dat ze onder een vergrootglas worden gelegd door de subjectieve critici – en dat zijn nou eenmaal de belangrijkste mensen in de emotionele wereld van de supercar-exotica. Niemand zal betwisten, anders gezegd, dat de MP4-12C een van de snelste auto’s ter wereld op de weg is. Of op een circuit. Maar het zal uiteindelijk de subtiliteit van de McLaren zijn die z’n succes op lange termijn zal bepalen. Tot nog toe is hij beoordeeld op z’n uiterlijk, en de vergelijking met de ongelooflijk mooie Ferrari 458, puur visueel dus, en niet op z’n hart en ziel.

 

Waar de 12C nu mee te maken krijgt, in deze specifieke test van TopGear, is veel meer. Het zijn vele, vele kilometers onder allerlei omstandigheden. Van snelwegen tot kronkelige Alpen-passen, van b-wegen tot zandpaden. Nu doet het ertoe hoe ie rijdt. Hoe hij aanvoelt, hoe simpel het is om ‘m te besturen, en om in te stappen. Het zicht rondom moet zich bewijzen.

 

Natuurlijk is ie snel. Een 3,8-liter V8 met twee turbo’s, met een speciale, nieuwe, extra rauwe uitlaat die het afval krijgt te verwerken van 600 pk en een massa koppel. Hij rijdt 100 km/u in minder dan 3,5 seconden, haalt 330 km/u en kan bij alle snelheden daartussen nog altijd zo versnellen dat je oren van je hoofd scheuren. Maar hij rijdt prima. Hij heeft prima, normale afmetingen. Het interieur is subtiel en prettig. Hij is zelfs tamelijk schoon, qua uitstoot, bijna ongekend in de huidige wereld van supercars.

 

Als je een 12C over een bergpas naar boven stuurt, zul je gretig genieten van dat onbelemmerde zicht, van de superieure rijpositie, en van de haast forensische aandacht voor ergonomische details. Zelfs voor het gewicht van de schakelaars. Ook leer je de motor goed kennen, en de intense manier waarop die motor snelheid levert – snelheid, verpakt in een deken van ijzige kalmte.

 

Hij is, als het je gaat om het afleggen van hoge snelheden over lange afstanden, buitengewoon. Maar is ie te wetenschappelijk om er als esthetische mens van te kunnen genieten? Is er lol?

 

Wat we willen, is de MP4-12C de kans geven om z’n subtiliteit als een wapen te gebruiken, om ‘m echt te leren kennen. Daarom is een van onze collega’s erin gestapt, en heeft ‘m terug naar Engeland gereden – ruim 1.600 kilometer. Hij was er sneller dan wij in het vliegtuig terug. Nou? Wat leert ons dat?