Uitgelicht: Ferrari FF prototype

Het is 32 graden onder nul op Ferrari’s geheime, arctische testcircuit. De beste coureurs uit Maranello testen hier al twee maanden de vierwielaangedreven FF. Maar op het moment dat ze de evaluatie van een expert nodig hadden, belden ze ons. TopGear leverde de eerste persoon ter wereld buiten Ferrari die met de FF reed. En ook de eerste die ‘m in de prak reed.

 

De glijpartij met het prototype van de Ferrari FF diende de wetenschap, snap je? Ik vloog er opzettelijk mee uit de bocht om de grenzen van z’n grip te verkennen, om erachter te komen hoe de vierwielaandrijving werkte. Alles was gepland.

 

Als de FF de grenzen van z’n grip bereikt heeft, op het moment dat je door de achterruit in plaats van door de voorruit kijkt, dan weet je dat je in een nieuw soort Ferrari zit. Stamp op het gas, voel hoe de voorwielen krampachtig proberen de neus weer recht te trekken om een volgende ronde om zijn as te voorkomen. Ferrari wil ons nog niet precies vertellen hoe veel procent van de tractie naar de voorwielen kan, maar op dit moment – met de rechtervoet diep in de vloer – spinnen de achterwielen nauwelijks en lijkt het er niet op dat we een 360 graden kunnen doen. De auto doet nooit meer dan 180 graden. Alle tractie lijkt van de voorwielen te komen.

 

Het vreemde is dat dit de enige keer is dat je de voorwielen voelt trekken. De slimme elektronica (die de bestuurder met de manettino op het stuur kan bedienen) leest constant de weg en de 4RM-vierwielaandrijving stuurt de aandrijfkracht zo soepel en moeiteloos naar waar het nodig is, dat je nooit merkt dat die zo slim bezig is. Het bijzondere is dat het systeem alles zonder de hulp van een differentieel doet. In plaats daarvan vertrouwt het op een stel koppelingen om de kracht naar de voorwielen over te brengen.

 

Als je ermee rijdt, voelt het allemaal heel normaal. Grip komt niet als een schok. Op een gegeven moment stopten we op een steile helling – eerste versnelling, de remmen los en rustig gas geven – waarna de FF in alle rust naar boven rijdt. Er is zo weinig slip van zowel de voor- als achterwielen dat je makkelijk vergeet dat je in een Ferrari met 660 pk zit. En we rijden niet op spikes, maar op doodgewone winterbanden van Pirelli.

 

Niemand hoeft zich zorgen te maken dat al het voorgaande zich vertaalt in een Ferrari die voorzichtigheid laat prevaleren boven sensatie. Iedereen in Maranello verzekert ons dat de Ferrari-filosofie, waarin het gevoel en de dynamiek van achterwielaandrijving centraal staan, niet veranderd is. De tijd die wij met de FF op het ijs doorbrachten, bevestigt dit.

 

De FF heeft nog steeds Ferrari-dna. Ondanks het feit dat we rijden op een spekgladde ondergrond, voel je wat de auto wil. Het is eenvoudig om te voelen hoe veel grip hij heeft, waardoor je z’n grens snel kunt benaderen. En er overheen gaat zoals bij mij het geval is. Door de lange wielbasis kwispelt hij niet, maar gaat de FF gracieus en soepel over van rechtuit naar overstuur. Het ziet er allemaal veelbelovend uit voor een Ferrari die zowel comfortabel als sportief moet zijn.