Aston Martin Rapide S

Een roadtrip dwars door de woestijn, in de nieuwe Aston Martin Rapide S. Van decadent gokparadijs naar ski-walhalla in de Rockies.

Het is vroeg op zondag. Bij gebrek aan een spade of ander schepmateriaal moeten we het van onze handen hebben. Meer staat ons niet ter beschikking om een nagelnieuwe Aston Martin Rapide S uit te graven. We spitten als bezetenen. Even daarvoor is het gelukt om de glimmende Aston muurvast te rijden in een zandberm en nu zijn we onder de auto naarstig op zoek naar een punt waar we een sleepkabel kunnen bevestigen zodat twee passerende Navajo Indianen ons weer vlot kunnen trekken.

Klein, maar niet onbelangrijk punt van kritiek betreft het bij de Aston meegeleverde sleepoog. Dat is ongelukkig genoeg net een paar centimeter te kort om in de schroefdraad achter de grote vernieuwde grille van de Rapide S te kunnen draaien. Slordig. De bodem van de auto blijkt ook nog eens volledig afgeschermd door aerodynamische plastic beplating zodat er weinig bevestigingsmogelijkheden overblijven. Samen met de twee vriendelijke Navajo’s, Kim en Melton, besluiten we dat er niets anders op zit dan de strop aan een van de draagarmen te bevestigen en heel voorzichtig te proberen de bijna twee ton wegende Rapide weer vaste grond onder de banden te bieden.

Een beschamende stuurfout bracht ons in de problemen waardoor we vast kwamen zitten op nog geen twee meter van de weg. Het is een gênante vertoning dat een roestige oude pick-up truck ons uit het fijne roze zand moet lostrekken, maar even later staat de vulkaanrode Aston weer veilig en zonder schade op het wegdek zodat we onze weg kunnen vervolgen.

Met het schaamrood op de kaken draaien we de neus van de Rapide in de richting van de uitgestrekte Tse’Bii’Ndzisgaii. Voor wie de taal van de Navajo’s niet tot in de puntjes beheerst: Amerikanen noemen het Monument Valley.

We begonnen onze trip in Las Vegas en kwamen er al snel achter dat de Aston zich daar niet echt thuis voelt. De Rapide S straalt vooral Britse klasse en verfijning uit, en dat laat zich niet goed verenigen met de schreeuwerige en smakeloze omgeving die Las Vegas heet. Binnenin de Aston heerst een microklimaat van kalmte, ingetogenheid en distinctie. Las Vegas is een stad die precies het tegenovergestelde is: opdringerig, onbescheiden, banaal. Toch heeft de populariteit van Las Vegas niet te lijden onder al het bombastische geweld. Het is er beestachtig druk. Overal staan files en de stad puilt uit van de opzichtig geklede mensen die zich waggelend een weg trachten te banen van het ene naar het andere casino. Het voelt alsof je bent opgesloten in een ordinaire tv-serie. Overal schreeuwerige verlichting, kakelbonte kleuren en een onvoorstelbaar lawaai.

Met regelmaat komt de vlezige mensenmassa in kleine plukjes tot stilstand om met veel heisa en kabaal de Aston Martin te bewonderen. Een groepje volumineuze Amerikanen met bierflesjes in de handen wringt zich met veel misbaar door zes rijen stilstaand verkeer in onze richting. Met lodderige, bloeddoorlopen ogen staren ze over de lange motorkap naar binnen, waarna er met lallende stem wat goedkeurende geluiden worden gemaakt: ‘Yeah, man! Like it! Sweet ride man. Let’s hear it’. Hoewel het verkeer langzaam in beweging dreigt te komen, zijn ze onverzettelijk. Met hun handen afwachtend achter de oren lijkt het erop dat ze absoluut niet van plan zijn aan de kant te gaan tot ze de motor van de Aston hebben kunnen horen. Er zit niets anders op dan de versnellingsbak in de parkeerstand te zetten en een paar keer flink gas te geven. Dat lijkt te werken. In het gezelschap corpulente mannen gaan verschillende duimen omhoog, men grijnst flink en met dubbele tong worden er nog wat bewonderende kreten geschreeuwd waarna het dronken broederschap zich weer in de richting van het trottoir begeeft.

De brede weg die de ruggengraat van Las Vegas vormt, is acht banen breed en, net als de kransslagaders van een dikke man, vrijwel volledig verstopt. Elke avond is het een chaotische verkeersopstopping van minibussen, taxi’s, touringcars, gehuurde sportwagens, tot ongekende proporties uitgerekte SUV-limousines en pick-ups. Boven ons een woud van megagrote tv-schermen en wild oplichtende reclameborden. De Aston glijdt haast onmerkbaar van stoplicht naar stoplicht. Het enige dat af en toe merkbaar is, is de donkere, leeuwachtige brom uit het motorcompartiment wanneer de V12 z’n longen vult en de Rapide een sprintje laat nemen. De Aston heeft niet het opzwepende, ongeduldige geluid van een hoogtoerige supercar met middenmotor. Het voelt allemaal veel statiger en volgroeider aan.

Wanneer de dageraad aanbreekt, eisen door het toenemend zonlicht de neonverlichting en de schreeuwerige reclameborden iets minder aandacht op. We hebben besloten dat het tijd is geworden om Las Vegas achter ons te laten. Het duurt niet lang voor de woestijn zich voor ons opent. In de spiegeltjes wordt de skyline van Las Vegas gelukkig snel kleiner. De wegen zijn lang en recht en de woestijn is stoffig. Eindelijk hebben we de kans om de nieuwe Aston Martin Rapide S op z’n merites te beoordelen zonder dat we afgeleid worden door luidruchtige menigtes, knipperende en flitsende reclames en het voortdurende verkeersinfarct van Las Vegas.

De nieuwe Rapide S is Astons meest praktische en bruikbare GT tot dusver, met vier zitplaatsen en een handige hatchback, maar wel met het vertrouwde Aston-uiterlijk zodat toegenomen praktisch nut niet ten koste gaat van mooie lijnen. De vernieuwde kolossale grille is enigszins controversieel. Niet iedereen kan ‘m appreciëren. Ook de achterklep werd onder handen genomen, met als resultaat een nog opvallender opstaande rand die moet zorgen voor neerwaartse druk.

Al met al is het een succesvol ontwerp. Porsche kan er voor de Panamera nog veel van leren, maar we moeten wel opmerken dat de Rapide ondanks die toegenomen praktische inzetbaarheid op dit gebied nog steeds niet kan tippen aan de echte vierpersoonsconcurrentie, zoals de Mercedes CLS 63 AMG, de Maserati Quattroporte, de BMW M6 Gran Coupe en genoemde Porsche Panamera. Als achterpassagier raak je in de Rapide namelijk al snel bevangen door een gevoel van claustrofobie en de zitplaatsen achterin zijn dan ook alleen geschikt voor korte ritjes.

'Wanneer de V12 kalm aan het snorren is, voelt de nieuwe Rapide S niet wezenlijk anders aan dan z’n voorganger: comfortabel en stabiel, maar met een enorm potentieel'

We maken een kleine omweg door het spectaculaire Valley of Fire State Park. De wegen, veelal kronkelend en glooiend, slingeren zich door een indrukwekkend landschap van rood gesteente en afgetopte rotsen. De lokale rangers letten scherp op snelheidsovertreders, maar het gebied is enorm, de wegen zijn goed en er is weinig verkeer, dus zo nu en dan is er heus gelegenheid om wat lol te trappen. Het zou zelfs een belediging zijn voor de Aston wanneer we die kans niet af en toe zouden benutten.

De Rapide doet z’n naam eer aan. De motor – de AM11 in de geheimtaal van Aston Martin – heeft slechts kleine aanpassingen ondergaan. Wel werd het atmosferische blok bijna twee centimeter lager gemonteerd voor een betere gewichtsverdeling en een lager zwaartepunt. In essentie is er echter niet veel veranderd. De motor is wat verder getuned, door toepassing van dubbele variabele kleptiming, holle nokkenassen en het hanteren van kleinere toleranties (en daardoor grotere precisie) bij de productie van de diverse motoronderdelen.

Het uitgangspunt blijft gelijk: twaalf cilinders in V-vorm, elk met een inhoud van ongeveer een halve liter. Het vermogen steeg van 470 pk bij 6.000 tpm naar 550 pk bij 6.750 tpm. Het koppel blijft vrijwel gelijk. Een toename van slechts 19 Nm, naar 620 Nm bij een – relatief fors – toerental van 5.500 tpm. Ondanks de forse vermogenswinst steeg de efficiëntie, waardoor de uitstoot iets daalt. Voor Nederland is dat goed nieuws, want door de geringere uitstoot daalt ook de aanschafprijs. Per gereden kilometer stoot de nieuwe Rapide S nu 332 gram CO2 uit. Voorheen was dat 355 g/km. Het gemiddeld verbruik ligt rond de 1 op 7. Om het rijtje met cijfers compleet te maken, valt nog te melden dat de acceleratie van 0 naar 100 net onder de vijf (4,9) seconden uitkomt en de topsnelheid op een riante 306 km/u ligt.

Dat is meer dan voldoende. Zeker voor dit stuk van de VS. We bevinden ons nog dicht bij Las Vegas en er zijn hordes dagjesmensen die het gekrioel en de deining van de stad graag eventjes achter zich laten voor de schoonheid en stilte van dit spectaculaire landschap. Het gehuil van een V12 draagt erg ver in deze omgeving, en we trekken vaak iets meer aandacht dan ons lief is, dus zoeken we de snelweg op. Op weg naar onze volgende bestemming.

Een lange oprit naar de freeway biedt de kans om de benen te strekken en we vliegen door vier van de zes versnellingen heen. De Touchtronic-2-versnellingsbak is niet de snelste en meest responsieve automatische versnellingsbak waarmee we gereden hebben, maar in de Rapide S voldoet hij prima. In deze auto gaat het niet om de allersnelste reactie. Raffinement en verfijning zijn vele malen belangrijker. De V12 vermoeit nooit. Het geluid is betoverend. Boven de 3.500 tpm ontspannen de kleppen zich, vliegt de Aston vooruit en lijkt ie alle natuurkundige wetten aan z’n laars te lappen. De Aston is niet verzengend snel, maar ondanks onze zware belading voel je voortdurend de brute kracht en het doorzettingsvermogen van de V12.

Eenmaal op een aangename kruissnelheid toont de Rapide S z’n ware aard: een onverslaanbare metgezel voor de lange afstand. Aston heeft aanpassingen doorgevoerd aan het adaptieve onderstel en het dynamisch stabiliteitsprogramma om overweg te kunnen met het toegenomen vermogen. Tijdens relaxte stukken snelweg, wanneer de V12 kalm aan het snorren is, voelt de nieuwe Rapide S niet wezenlijk anders aan dan z’n voorganger: comfortabel en stabiel, maar met een enorm potentieel.

Een paar uur lang rijden we in noordoostelijke richting naar onze volgende bestemming: Zion National Park in Utah. Het is gevarieerd rijden. Veelvuldig komen we door tunnels en krappe haarspeldbochten worden afgewisseld door lange vloeiende bochten. Zion is schokkend mooi, maar ook tergend druk. De wegen raken verstopt door met toeristen gevulde SUV’s en talloze officiële auto’s van de Park Rangers, die verwoed trachten het verkeer in goede banen te leiden opdat de zwermen toeristen niet tegen een rots zullen rijden of er vanaf tuimelen. Het is zo druk dat je er tureluurs van wordt en een auto met een 6,0-liter V12 is hier totaal niet op z’n plaats. Het enige wat ons te doen staat, is dit gebied zo snel mogelijk achter ons laten en een slaapplaats voor de nacht zoeken.

Er is nog een lange weg te gaan, dus staan we de volgende ochtend opnieuw voor dag en dauw naast ons bed. Andermaal gaan we op zoek naar de grootse landschappen waar dit deel van de Verenigde Staten zo bekend om is. We laten het drukke gebied van Lake Powell daarom achter ons en gaan op weg naar een plaatsje genaamd Kayenta. Hier kom je tot de ontdekking dat Fire State en Zion National Park slechts preludes zijn. Een opmaat naar nog meer uitgestorven weidse landschappen van ongekende schoonheid.

De vergezichten zijn ontzagwekkend. Af en toe een brede, lange bocht en dan weer van die schier eindeloze, kaarsrechte stukken weg. Ieder nieuw blikveld is er een van oogverblindende schoonheid. Alsof je steeds weer een nieuwe foto voor een kalender of ansichtkaart krijgt voorgeschoteld. Het landschap is bekend. We kennen het uit talloze films, maar wanneer je hier voor het eerst komt, realiseer je je dat ongeacht de breedte van het cinemadoek of het plasmascherm er niets is opgewassen tegen de ruwe, ongepolijste confrontatie met de levensechte werkelijkheid.

'De auto reageert het best wanneer je ‘m met een ferme hand bestuurt, en in de track-stand van het Adaptive Damping System regelt de Rapide bijna alles zelf'

Het wordt tijd om de doorgaande route achter ons te laten en op zoek te gaan naar kleinere weggetjes. Weg van de gebaande paden! De b-wegen zijn hier over het algemeen niet geasfalteerd. Het zijn vaak niet meer dan stoffige paden van woestijnzand. Lokaal staan deze wegen bekend als ‘Indian Routes’, maar ze staan wel aangegeven op de rafelige wegenkaart die wij prefereren boven de navigatie van de Aston.

Om een of andere reden denkt ons navigatiesysteem voortdurend dat we ons 100 meter naast de weg bevinden waar we op rijden zodat op het scherm het beeld ontstaat dat we bij voortduring dwars door de onontgonnen woestijn rijden. Het mag de pret niet drukken, want het geeft ontzettend veel voldoening om een ouderwetse kaart te hanteren en over wegen (vaak niet meer dan karrensporen) te rijden waar waarschijnlijk nooit eerder een bijna 300.000 euro kostende auto van Britse makelij ons voor is gegaan. De Rapide S vliegt, danst en springt over de stoffige Indian Routes alsof ie er voor geboren is.

De lucht is strakblauw, de carrosserie glimt in de zon en achter de Aston kolken enorme wolken rood stof op. Onze fotograaf heeft de tijd van zijn leven: de Rapide voelt zich helemaal in z’n element en ziet er in deze dramatische omgeving spectaculair uit. Op de droge, stoffige wegen is de achterwielaandrijving nadrukkelijk aanwezig. Toch valt het allemaal gemakkelijk onder controle te houden, zolang je bent voorbereid op de enorme dimensies van de auto. Bijna twee meter breed, meer dan vijf meter lang en een leeggewicht van bijna twee ton. Het heeft iets ridicuuls om met zo’n gevaarte te gaan driften door het zand, maar we leren er veel van. De Rapide S is met een gewichtsverdeling van 48:52 vrijwel perfect in balans, geeft een uitstekende feedback en laat zich uitermate precies besturen. Niet klinisch, niet steriel, maar karaktervol, opwindend en meeslepend.

Langzaamaan raken we steeds verder verwijderd van de bewoonde wereld en in een roekeloze bui besluiten we plotseling te draaien, om over dezelfde weg terug te rijden. We hebben iets te veel vertrouwen gekregen in de spannende woestijnweggetjes. Opeens verliezen de enorme 295/30-achterbanden alle grip en zitten we muurvast in het losse woestijnzand. Twee dotten gas, in een verwoede poging los te komen, zorgen er vervolgens voor dat de achterwielen twee keurige gaten graven in het stof, zodat we tot aan de achterbumper zijn ingegraven.

Op dit punt begon ons verhaal, dus het vervolg is bekend. We roepen de hulp in van de Navajo-ANWB en nog geen uur later zijn we opnieuw ver verwijderd van een officiële weg. Ditmaal staat de Rapide enigszins benard geparkeerd aan de rand van een enorme afgrond. Niets heeft ons kunnen voorbereiden op de woeste, majestueuze schoonheid van Monument Valley. Hier hebben al 50 miljoen jaar lang wind en water de vrije hand, met adembenemend resultaat.

Een paar honderd kilometer verder rijden we Grand Junction, Colorado binnen en slaat het weer om. De laatste uren zijn we vrijwel continue aan het klimmen geweest en inmiddels is de temperatuur een kleine 30 graden lager dan aan het begin van onze trip. Plotseling ligt er ook sneeuw op de cactussen naast de weg. We zoeken nog wat kleine wegen op en vervolgen onze reis naar het ski-resort Vail in Colorado.

Ondertussen kondigt zich een serieus probleem aan. De Rapide staat op zomerbanden en in deze omgeving heersen toch echt winterse omstandigheden. Overal ligt volop ijs en sneeuw. We zijn vastberaden de grote Interstate Highways te vermijden, maar op deze kleine en inmiddels aardig gladde wegen verder rijden met een auto op zomerbanden die ook nog eens een vermogen van 550 pk heeft, gaat waarschijnlijk een conflict opleveren met de verzekeringsmaatschappij. Ondertussen zijn we al een paar keer aan het glijden geslagen en daar wordt de sfeer niet beter van.

Een paar telefoontjes en een uurtje rommelen met een kruissleutel verder, zitten er vier keurige winterbanden onder de Aston. Met goede moed vervolgen we onze weg. Het verschil is opmerkelijk. De zomerbanden hadden net zoveel grip als twee paar teflon wielen, maar het dikke profiel van de winterbanden maakt een eind aan al het nerveuze geglibber. Net als op de stoffige, warme wegen die nu ver beneden ons liggen, is de Rapide opnieuw uiterst communicatief en vastberaden.

Ook onder deze omstandigheden voel je het gewicht en de proporties van de Aston. Je kunt ervoor kiezen die signalen te negeren, maar de Rapide laat er geen onduidelijkheid over bestaan dat dit een grote, zware auto is die af en toe het momentum van een penduleklok heeft. Dat zijn de momenten dat de achterkant de voorkant probeert in te halen en dan scheelt het wanneer je inmiddels meer dan 1.500 kilometer ervaring in deze auto hebt. Met meer zelfvertrouwen driften we ditmaal op ijs en sneeuw in plaats van op zand en het lijkt of de Aston nog meer grip heeft dan voorheen. De auto reageert het best wanneer je ‘m met een ferme hand bestuurt, en in de track-stand van het Adaptive Damping System regelt de Rapide bijna alles zelf. Druk nogmaals op de knop van het ADS-systeem en je schakelt alles uit. Dat staat garant voor indrukwekkend drift- en glijwerk over de door dennenbomen omzoomde b-weggetjes.

Het laatste stuk van onze trip leidt ons over de 10th Mountain Division Memorial Highway, door Leadville en langs het White River National Forest. Het is hier minstens zo indrukwekkend als in Las Vegas en Monument Valley. De lucht is strak blauw, de frisse geur van dennenbossen vermengt zich met die van luxueus Engels leer. In de verte zien we nu geen stoffige rode tafelbergen in een eindeloze hete woestijn, maar enorme, imposante wit-besneeuwde bergen. Een dramatische verandering van landschap, maar voor Amerikaanse begrippen ligt het op een steenworp afstand van elkaar.

Uiteindelijk bereiken we Vail. Na ruim 2.000 kilometer te hebben afgelegd en vier staten te hebben doorkruist, zijn we uitgeput. We doorstonden een temperatuurverschil van ruim 30 graden, reden door diverse spectaculaire maar ook zeer verschillende landschappen en we deden dat over wegen die ongetwijfeld tot de mooiste ter wereld behoren.

We hebben de Aston op elk denkbaar soort wegdek kunnen uitproberen en daardoor kregen we een aantal waardevolle lessen. Concluderend kunnen we opmerken dat de Rapide S niet foutloos is. Er valt best wat op af te dingen. Ook is de nieuwe Aston Martin Rapide S niet opvallend veel beter dan z’n voorganger. Wanneer je al geen fan was van de oude Rapide dan zal de nieuwe versie je niet van gedachten doen veranderen. Achterin is het nog steeds benauwd zitten en het rijgedrag is niet onder alle omstandigheden zo ontspannen als je zou mogen verwachten van een merk met zo’n indrukwekkende stamboom. Sommige zaken zijn gedateerd, zoals het onbetrouwbare navigatiesysteem en in een auto van deze prijsklasse verwacht je eigenlijk een super-geavanceerde achtversnellingsbak.

Toch zijn we zeker niet onverdeeld negatief over de Rapide S. Aston Martin is nu eenmaal geen merk dat voorop loopt wanneer het op nieuwigheidjes, de laatste snufjes en hypermoderne techniek aankomt. Dat heeft Aston Martin ook helemaal niet nodig. Je koopt een Aston om heel andere redenen. Vanwege de indrukwekkende afstamming en de historie van het merk bijvoorbeeld. Of omdat iedere Aston een charme met zich meebrengt waar geen andere auto aan kan tippen. Je koopt een Aston Martin omwille van het fabelachtige niveau van afwerking en de unieke individuele persoonlijkheid die om iedere Aston hangt. Het is net als met horloges. Een goedkoop digitaal klokje is betrouwbaarder dan een duur en gecompliceerd uurwerk met ankers, tandwielen en veren. Toch ziet een digitaal horloge er lang niet zo goed uit als een ouderwets polshorloge en het biedt nog geen fractie van de voldoening die je voelt wanneer je een ouderwets stuk vakwerk om je pols hebt hangen.

Met de nieuwe Aston Martin Rapide S is het niet anders: niet perfect in alle opzichten, maar wel doordesemd van traditie, begiftigd met gevoel en omdat geen twee Aston Martins exact hetzelfde zijn, ook voorzien van een unieke, warme persoonlijkheid.

Voor deze epische roadtrip door spectaculair Amerikaans landschap hadden we ons geen betere reisgenoot kunnen denken.

Aston Martin Rapide S

Prijs NL: € 271.261

Prijs BE: n.n.b.

Motor: 5.953 cc V12, 550 pk @ 6.750 tpm, 620 Nm @ 5.500 tpm

Acceleratie: 0-100 km/u in 4,9 s

Topsnelheid: 306 km/u

Overbrenging: Touchtronic 2, 6-traps automaat, achterwielaandrijving

CO2-uitstoot: 332 g/km

Gemiddeld verbruik: 14,2 l/100 km (1:7)

Gewicht: 1.990 kg