Dit is een van de beste inhaalmanoevres ooit

Voor de Zweedse rally-rijder Kevin Eriksson was de race op Hockenheim enorm belangrijk omdat het de eerste – en tot dusver enige – race in het FIA World Rallycross Championship is die hij heeft gewonnen. Maar dat weet niemand meer, want wat iedereen wel nog weet is die inhaalmanoevre (onderaan de pagina). Kevin Eriksson vertelt gedetailleerd over de bekende inhaalactie.

Hoe lukte het Kevin om zo dwars zoveel grip te vinden?

‘Wat de mensen zich wel herinneren, is mijn inhaalactie in de eerste bocht. Ik had het er na de halve finale met mijn vader over gehad. Dus het was wel degelijk een plan, en geen toeval. Natuurlijk bestond plan A eruit dat ik er via de binnenkant langs zou gaan. Maar ik wist al dat dat niet ging lukken, omdat ik aan de buitenkant startte. Maar ik wist ook al dat er veel grip was aan de ­buitenkant van die eerste bocht, en dat ik die bocht, die lang naar rechts draait en overgaat in een haarspeld, al vroeg dwars zou kunnen nemen en toch veel snelheid zou kunnen houden, zonder te remmen.’

‘Dus dat is wat ik deed. Ik had een aardige start, maar ik denk dat ik nog steeds ­vierde of vijfde lag toen we op de bocht afgingen. En toen, waar iedereen naar de apex ging, remde ik geloof ik helemaal niet. Ik zette ‘m gewoon dwars – ik heb zelfs de handrem niet gebruikt. Mijn hand had ik er wel op, maar ik ging zo hard. Ik dook er gewoon in en schakelde een versnelling terug. De auto maakte echter te veel toeren – ik zat echt tegen de begrenzer aan. Dus toen schakelde ik meteen weer op. Nu ik erover nadenk, vermoed ik dat ik al opschakelde terwijl ik nog achteruit ging!’

Met een beetje geluk lukte het

‘Ik ging echt ontzettend dwars en lag helemaal perfect in de lijn van de bocht. Zo wilde ik het doen, en je moet het natuurlijk wel kunnen, maar er kwam ook geluk bij kijken, dat geef ik ­ruiterlijk toe. Ik had de snelheid en het is zeker mijn type circuit, maar desondanks was ik verbaasd om te zien dat ik anderen aan het inhalen was. Dat voelde echt goed.’

‘Ik hoopte toen maar dat ik me niet had verrekend en dat ik inderdaad de hele bocht lang grip zou hebben. Maar zelfs toen ik daar voor de race op rekende, ging ik ervan uit dat ik hooguit een paar plaatsen winst zou kunnen boeken. Als het allemaal echt perfect zou gaan, dacht ik dat ik ­misschien als tweede uit die bocht zou komen. Maar nooit als eerste.’

‘Ik was allang blij dat ik in de finale stond. Daarom was ik ook wel bereid om een risico als dit te nemen. Mocht ik in een vangrail of in de grindbak zijn geëindigd in de finale, dan zou het me ook niet echt veel hebben kunnen schelen. Het was het waard om iets idioots te proberen. Want ik wist dat er een kans bestond – ook al was die misschien niet zo heel erg groot – dat ik zo een beter eind­resultaat zou kunnen pakken.’

Wat dit zijn beste weekend?

‘Hoe dan ook, ik denk dat ik de handrem nog even heb gebruikt om iets bij te sturen. Maar toen was ik al aan het eind van de bocht. Ik accelereerde het volgende rechte stuk op, en lag ik plots op kop. En dat was dat – ik won de race en daarna hebben we een groot feest gevierd.’

Toen de video online waren de drie dagen die volgden echt een gekkenhuis. Kevin Eriksson kreeg berichten en telefoontjes vanuit de hele wereld, vanuit de Verenigde Staten, uit Maleisië, zelfs uit Colombia. Ja, het was een goed weekend, misschien wel zijn beste ooit.

De beste inhaalactie