Saab 900 Turbo Cabrio: na 30+ jaar nog een goede daily driver

Ik denk dat mijn gezicht aan het smelten is. Nog een half uurtje en ik geloof onmiddellijk dat mijn voorhoofd van mijn schedel zou kunnen glijden, mijn ogen zou kunnen bedekken en zo de oorzaak zou kunnen zijn van ’s werelds bizarste ongeluk ooit. Dit voelt niet als Groot-Brittannië – de zon schijnt niet gewoon fel, je zou er frietjes mee kunnen airfryen.

Nu de gemiddelde huid in minder dan een minuut een goudbruin korstje kan krijgen, is het uiteraard overal afgeladen vol. De gedachte aan een ijsje kan bij deze temperaturen rare dingen met een mens doen. We maken een korte fotostop in een plaatsje dat Bourton-on-the-Water heet en zó ontzettend Cotswolds is dat het haast voelt als een filmset.

‘Ooh. Die is prachtig. Tijdje terug dat ik er een gezien heb!’

‘Ik had er zo een. Vreemd ding, maar ik vond ’m geweldig…’

‘Kijk, dát is nou klasse…’

‘Hij ziet er vooral, eh… warm uit…’

De Saab 900 Turbo Cabrio valt dus in de smaak

Ik kan elk woord horen, vooral omdat er geen enkele isolatie is in de vorm van een dak. Zelfs de wat dommere opmerkingen – die nog altijd allemaal positief zijn, moet ik erbij zeggen – gaan niet over het feit dat ik in een flitsende moderne cabrio rijd, maar in een eerbiedwaardige Saab 900 Turbo Cabrio uit 1987. En, om het eind alvast een beetje te verklappen: hij is fe-no-me-naal.

Open auto’s lijken nogal polariserend te werken. Voor sommigen zijn ze nogal gênant. Anderen zullen alleen respect hebben voor bepaalde cabrio’s, en de voorkeur geven aan coupés, uit overwegingen van stijfheid, puurheid en gewicht. Cabrio’s zijn nu eenmaal wiebeliger, ingewikkelder en daardoor molliger.

Moderne ‘spyders’ die gehouwen zijn uit koolstofvezel monocoques zijn veelal net zo stijf als hun familieleden mét dak, maar je kunt er nu eenmaal niet omheen dat een open auto af en toe heus een dak nodig heeft, en dat is technisch ingewikkelder dan een vast dak. En dan betreed je onvermijdelijk de schemerige wereld van Het Compromis. Noot: voor dit onderzoek laten we speciaal voor de racerij gebouwde daklozen buiten beschouwing.

Een cabrio heeft zo z’n voordelen

Toch: een open auto biedt veel andere ervaringen die voor een dichte auto gewoon niet zijn weggelegd. Zo kun je mensen nooit iets aardigs horen zeggen over je exquise smaak waar het de interieurkleur van je auto betreft, bijvoorbeeld. Je kunt de kleuren en geuren van de buitenwereld nooit zo goed in je opnemen, en al helemaal de spreekwoordelijk wind niet door je haren voelen. In een wereld die je te pas en te onpas in een cocon met een volkomen gecontroleerd klimaat wil proppen, en je gekoelde en gefilterde lucht wil laten inademen, voelt een cabrio wat losbandig, haast rebels aan. Niemand heeft een cabrio nodig. Maar dat is het punt ook niet.

Er is ook het nodige te zeggen over de emotionele context van een open auto. In een cabrio ben je blootgesteld, letterlijk en figuurlijk. Een cabrio vereist een zekere mate van beleefdheid, simpelweg omdat je zo zichtbaar bent, en uitgescholden kunt worden zonder een filter van glas en metaal. Dat maakt de reis al vanaf het begin meer ontspannen: omdat je weet dat je bekeken wordt, doe je normaal.

Een cabrio rijdt ook intenser

Het draagt ook bij aan het gevoel dat je op de een of andere manier meer deel uitmaakt van de rijervaring, dat je er meer ín zit, wat het gevoel van snelheid – elke vorm van snelheid – intenser maakt. Op de dagen dat je het dak opengooit, doe je dat gewoon omdat je dat leuk vindt. Cabrio’s zijn, dientengevolge, leuk.

Dat brengt ons op het stekelige punt van perceptie. Ik ben een man van middelbare leeftijd, en dat maakt een cabrio voor mij tot een mijnenveld. Open supercar? Beetje een egomaniak. Krachtige cabrio van BMW of Mercedes? Wil alleen maar gezien worden, showen hoe rijk ie is. Een echte klassieker, tiptop gerestaureerd en gepoetst tot ie licht geeft? Niet direct iemand waarnaast je aan tafel wilt zitten. Maar een goedgebruikte en mooie oude Saab: kijk, dan hebben we het ergens over.

De Saab 900 Turbo Cabrio zegt niets over je – of juist alles

Het punt is: Het Ego lijkt wel steeds belangrijker te worden, maar een Saab 900 Turbo Cabrio hééft helemaal geen ego. Het is een heel gedoe om vooroordelen over de bestuurder te hebben, omdat het referentiekader zo beperkt is. Een Porsche 911 Cabrio zegt iets over je. Die grote, chique moderne open Mercedes schreeuwt nog harder. Maar een 900 Cabrio uit de late jaren tachtig? Kan van alles wezen. Stijlvol oud geld, nieuw geld met smaak. Of helemaal geen geld, maar iemand die ‘karakter’ op prijs stelt.

En dat stel ik dan weer op prijs, zonder enige twijfel. Ja, hij ziet er een beetje uit als een zeer stijlvolle badkuip, ontworpen door de man met de Zweedste Naam Ooit: Björn Envall. Maar die enorm gebogen voorruit is perfect voor de cabrio, en legt een goed deel van de elementen het zwijgen op, net als de hydraulisch op en neer gaande kap. Zijn originele robijnrode kleur is in oude luister hersteld – die was wat verweerd geraakt – maar verder is dit een liefdevol gebruikte Turbo. Hij is verre van perfect, maar draagt zijn onvolkomenheden als sproeten, en hij boezemt je zo ook geen angst in om hem ook echt te gebruiken.

De Saab 900 Turbo Cabrio is een goede daily driver

Het meest imposante aan deze Saab 900 Turbo Cabrio is echter dat hij, ondanks zijn leeftijd van ruim 30 jaar, zo ontzettend bruikbaar is. De motor is wat traag van begrip, maar als ie eenmaal voorbij 2.300 tpm is, heeft ie het ontzettend naar zijn zin, presteert zo gladjes als een ingevette otter, fluit gezellig met de toerenteller mee en niest beleefd als je opschakelt. Hij heeft ook een metertje voor de turbodruk ten noorden van de benzinemeter en iedereen weet natuurlijk: alles is beter met een turbodrukmeter.

Je kunt elk piepje en fluitje horen, dankzij het gebrek aan een dak. De vijfbak is wat hakerig, maar doet wat ie moet doen – een teken des tijds dat bijdraagt aan het karakter. Deze 900 mag dan drie decennia oud zijn, eigenaar Nic Cooper zorgt goed voor hem en dat kun je merken. Hij is een soort van snel, maar nooit stressvol. Moderne sportauto’s kun je op een recht stuk weg in de Cotswolds lanceren, om enkele luttele seconden later, geteleporteerd over de grens met Wales, op het rempedaal te stampen. Dit is niet zo’n auto. Deze heeft een iets andere band met het begrip dynamiek.

De pluspunten

Goede dingen: de Saab 900 Turbo Cabrio rijdt prima, zelfs op deze niet-standaard 17-inch Aero-wielen en met zijn relatief simpele torsiestaaf-achterwielophanging. Hij wordt niet uit zijn koers gebracht door de typerende ‘vergeten’ stukjes van een Britse b-weg, niet onrustig van verkantingen of in verlegenheid gebracht door gaten of dwarsrichels. Sterker: zijn weggedrag is veel beter dan dat van veel moderne auto’s. Hun grote wielen, stugge vering en over het algemeen ‘sportieve’ afstemming worden schaamtevol in de hoek gezet door deze veteraan. Hij gaat zonder enige luiheid naar waar je hem wilt hebben en de hoeveelheid grip is volkomen acceptabel in warm weer op een droge weg.

Voor alle duidelijkheid: dit was niet zo’n archetypische TopGear-scheurtest, maar sommige dingen zijn wel aan het licht gekomen. Hoewel dit een onthoofde coupé is, is de 900 heus behoorlijk stijf op een rechte weg. De stuurkolom blijft ook bij een paar hobbels in de weg op zijn plek, en hoewel er wat midscheepse beweging te bespeuren is, hoef je niet bang te zijn dat spontaan diverse onderdelen de auto zullen verlaten. En ja, dat gevoel heb ik bij diverse andere oude cabrio’s wel degelijk gehad.

Nadelen zijn karakterpunten

Maar er zit wel een soort vreemde wokkelachtige beweging in als je een bocht net iets te snel in gaat of halverwege toch nog iets scherper instuurt. Een beetje alsof ie hoelahoept rond een diagonaal centrum, en probeert het binnenste voorwiel van de grond te krijgen. Het is niet zo erg als het misschien klinkt – ergens heeft het zelfs wel wat. Maar dan op de manier zoals een levendige achteras ‘iets heeft’. Als in: niet voor iedereen, en zeker niet altijd, graag. Het is niet eens zo lastig de Saab 900 Turbo Cabrio in die zin met wat aanpassingen manieren bij te brengen, maar dat zou een groot deel van zijn andere aantrekkingskracht om zeep helpen: dat relaxte weggedrag. En dus vergeef je hem zijn af en toe nukkige bochtengedrag ten faveure van zijn vriendelijkheid op de rechte stukken.

Dit alles betekent dat er echt wel betaalbare cabrio’s zijn die het beste van twee werelden in zich verenigen. Je kunt deze auto rijden zonder je druk te maken over wat anderen van je vinden. Je kunt mee met het moderne verkeer zonder bang te hoeven zijn dat de halve aandrijflijn onder de auto vandaan lazert. Je zult er op alle mogelijke manieren cool uitzien, zelfs als je een man van middelbare leeftijd bent. Op een hete zomerse dag, met de zon op je kop en de geur van de bloemen die met 90 km/u je neus in wordt gestampt, kun je zelfs nauwelijks op een prettiger plek zijn.

Specificaties Saab 900 Turbo Cabrio (1987)