Waarom de McLaren Senna de beste achterspoiler van 2018 had
Downforce is niet mooi. Tot dit jaar waren we daar nog niet helemaal 100 procent van overtuigd. Toen kwam de Senna, met een uiterlijk als dat van een diepzeevis gemengd met een vleugje witgoed, en werd het pleit beslecht. Downforce is lelijk.
Maar vorm volgt functie, en McLaren is goed in functie. En het is de functie van de Senna om heel hard te gaan op een circuit. En dezer dagen wordt de spanningsboog tussen vermogen en grip in balans gebracht door downforce toe te voegen. Ter waarde van liefst 800 kilo, in dit geval.
Het opwekken van downforce is niet bar ingewikkeld – je schroeft gewoon een grotere vleugel, een langere splitter en een dikkere diffuser op een auto. Maar dat is waar auto’s voor de openbare weg onzacht in aanraking komen met de regels voor de openbare weg.
Die regels schrijven vreemd genoeg voor dat het onmogelijk moet zijn dat een voetganger met zijn hoofd vast komt te zitten in de carrosserie van een auto, zich snijdt aan opstaande stukken metaal, of anderszins ontdaan kan worden van vitale anatomische delen.
En precies dat maakt de Senna zo’n prestatie. Die vleugel, met montagepunten aan de bovenkant zodat de belangrijke, downforce-producerende onderkant de lucht ‘schoner’ kan leiden, is helemaal gemaakt van koolstofvezel en weegt maar 4,89 kilo. Maar hij kan meer dan 100 keer zijn eigen gewicht dragen.
Hij kan bijna 90 graden draaien, waardoor het centrale drukpunt van de Senna kan worden verplaatst en de luchtstroom heel precies kan worden gestuurd, zowel in- als uitgaand. De vleugel definieert de Senna. Hij is niet mooi, nee. Maar hij is wel verbluffend effectief.
