Top Gear racet klokje rond

Je kon er op wachten; na alle bizarre races die de heren Clarkson, Hammond, May en The Stig inmiddels met en tegen elkaar ‘verreden’ hebben, werd het de hoogste tijd ze eens in een ‘echte’ race in te zetten. De keuze viel op de ’24 Uur van Silverstone’, een endurancerace waarin het team tot het uiterste moest gaan – en verder. Als de nieuwe serie BBC-uitzendingen in oktober van start gaat, is daar het hele verhaal te zien. Hier vast een bescheiden vooruitblik.

Een oude, maar daarom niet minder woeste BMW 3-serie was het gewillige slachtoffer van de nieuwbakken coureurs. Jeremy had daags voor de race nog snel even zijn licentie gehaald en maakte zich mild zorgen over zijn capaciteiten, in zijn eigen woorden een ‘gevaarlijke combinatie van agressie, vertrouwen en volstrekte onkunde’. Ook voor James May was het zijn eerste keer op een circuit waar ook nog andere mensen raceten.

Nu is de paddock vlak voor het begin van een race nooit een toonbeeld van rust, maar je kunt het gerust aan de Top Gear-heren overlaten het begrip ‘blinde paniek’ een totaal nieuwe invulling te geven. Er ging zó veel mis dat ze de startopstelling moesten laten voor wat hij was en vanuit de pitstraat moesten starten.
 
Klein voordeel was dat ze de Kunst eerst konden afkijken van wondermens The Stig. Razendscherpe rondetijden en vlammende inhaalacties zorgden voor iets geruster blikken. Daarna was de beurt aan James May. Ondanks z’n wisselvallige optrden in de oefenronden, die hij beschreef als ‘achteruitrijden door een showroom met supersportauto’s’, zette hij de goede tendens door; slechts zo’n zes seconden per rondje langzamer dan The Stig, en de boel bleef nog heel ook.

Clarkson, die het stuur van May overnam, reed zelfs zo sterk dat we héél af en toe de anders zo emotieloze Stig op een nauwelijks waarneembaar ‘instemmend knikken’ meenden te betrappen.

Richard Hammond was weinig te benijden. Toen hij aan de beurt was, was de nacht gevallen, wat racen er door de bank genomen niet eenvoudiger op maakt. Daarnaast waren de monteurs inmiddels al 48 uur non-stop in touw, en alle vooraf bedachte slimme strategieën gingen stuk voor stuk de prullenbak in, omdat zo hier en daar iemand toch eens wat moest slapen.

Volstrekte puinhoop lag op de loer.

We gaan hier niet alles vertellen, we moeten in de uitzending nog wel íets nieuws kunnen melden. Twee dingen zeggen we wel: de heren hebben het allemaal overleefd. Zelfs May. Ze beëindigden de race als derde in hun klasse – van de vijf in totaal. En in de overall-uitslag legden ze beslag op de 39e plek – van de zestig. Genoeg om ronkend victorie te kraaien, uiteraard. Maar hoe alles écht verlopen is, dat zie je dus in oktober.

Oh, en twee: de foto’s die je bij dit bericht ziet, zijn van (jawel!) een Nederlandse fotograaf: Serge Duursma. Niet jatten dus die foto’s, er zit auteursrecht op! Hij was ‘toevallig’ op Silverstone en kwam daar tot z’n eigen verrassing en genoegen het TG-team tegen. Hij mailde ons direct de foto’s door, waarvoor een welgemeend Dank! 

Ps. Ja, Hammond ging weer eens het gras in – dat lees je hier. Niks aan de hand trouwens…