Top Gear: het nieuwe seizoen

We hadden het er laatst op de redactie nog over, hoe lang dat wij in 2002 dachten dat Top Gear op televisie zou blijven na de terugkeer. Met enige autoriteit was ik ervan overtuigd dat we het derde jaar zouden pieken en daarna gracieus in vergetelheid zouden wegglijden.

Brian, onze studiodirecteur, vond het maar kletspraat, we zouden tot seizoen vijf groeien, voordat de sociale dienst zou lonken. Iedereen had er wel zijn eigen mening over, maar gelukkig, we zaten er stuk voor stuk naast. Op een drukke dag ging het er zelfs over hoe we uiteindelijk Top Gear zouden moeten afsluiten. We waren het er allemaal snel over eens dat het cool zou zijn de stekker op het hoogtepunt eruit te trekken, voordat het allemaal oudbakken zou worden. Op die manier konden we allemaal het hoofd recht houden en zeggen dat we kwaliteit geleverd hadden, van begin tot eind, in plaats van in een hoekje wegkruipen op het moment dat de kijkcijfers en onze integriteit in een vrije val zouden raken. Maar stoppen op het hoogte punt is niet gemakkelijk, daarvoor is moed en een moreel sterke ruggengraat nodig en daarom besloten we uiteindelijk het idee te laten voor wat het was.

Maar goed, we zijn dan wel laf, toch doen we ons best. Omdat het steeds moeilijker wordt om met nieuwe dingen te komen, hebben we een paar maanden geleden iets gedaan wat nog nooit eerder in ons opkwam. We besloten een brainstormsessie te houden. En dan heb ik het over het serieuze werk, zoals zakenmensen doen: een hotel boeken met conferentiefaciliteiten, iedereen erbij, mobieltjes uit, een volledige dagagenda, thee, koekjes, whitebord, de hele santenkraam.

Terugkijkend kan ik zeggen dat het briljant is verlopen. We hadden een hotel uitgekozen aan de afrit van de snelweg M1, letterlijk! Afrit af, rechts bij de rotonde, drie kilometer rechtdoor en dan aan de rechterhand. Zelfs zonder navigatie voor iedereen te vinden. Om half 11, een half uur na het begin van het programma, belde James dat hij verdwaald was, terwijl Jeremy intussen - goed voorbereid op de sessie - de serveerster wist te verblinden met zijn laserpointer die had ‘nodig’ had voor zijn Powerpoint-presentatie.

‘Jeremy was de eerste die reageerde: ‘wie heeft er zin in een borrel?”

Uiteindelijk gingen we dan van start met een kleine toespraak van ondergetekende. Ik dacht dat zoiets wel passend was: even kort vertellen waar we vandaan kwamen, wat we bereikt hadden en op het moment dat iedereen zich geprezen en gemotiveerd voelde voorzichtig richting het schetsen van de zware taak die op onze schouders rust: het voortzetten van het voogdijschap van een fantastische merknaam op televisie, met de ogen van de natie op ons gericht, dat soort dingen. Na mijn betoog keek ik rond. Het was stil, het belang van mijn woorden viel langzaam bij iedereen op z’n plaats. Jeremy was de eerste die reageerde: ‘wie heeft er zin in een borrel?’

Eindelijk kwamen we op gang. Punt twee op de agenda was de nieuwsrubriek van het programma: ‘ben meedogenloos’, moedigde ik ze aan. ‘Ben niet bang om te doden, geen idee is een slecht idee’, etc. Uiteindelijk besloten we dat het eigenlijk wel goed ging de voorgaande seizoenen. Richard kwam met het idee om niet de technici, maar juist de presentatoren de controle te geven over het in beeld brengen van de verschillende foto’s. Goed bekeken is dat een vreselijk idee, maar omdat het al in de middag was en het eerste idee van de dag, stemden we allemaal voor. En zo kabbelde de dag voort. Ieder aspect van het programma kwam aan bod en we kwamen tot de conclusie dat we eigenlijk best tevreden waren en gingen daarna de kroeg in.

Zie de nieuwe serie van Top Gear als een goede vriend, je favoriete oude trui die comfortabel aanvoelt, warmte en vertrouwde dingen die je al eerder gezien hebt. Maar de hele dag was niet weggegooid, we bedachten namelijk een nieuw personage. Een beetje als The Stig, maar dan anders, die hopelijk spannende dingen doet om alle kijkers te vermaken.

 

Ook werkten we een plan uit om de gastenhoek te voorzien van nieuwe stoelen en als klap op de vuurpeil zogen we wat goede ideeën uit onze duim voor reportages. Het meest opwindende voor mij is dat we uiteindelijk met een nieuw idee kwamen voor een volgende grote wedstrijd, je kent het wel, auto tegen iets anders. We deden het een jaar geleden voor het laatst, een vliegtuig tegen een Veyron en achteraf bekeken verloren we aan het einde het plot: te pompeus, te opgeblazen en ongerijmd en ook nog eens te veel werk om er een grappig script van te maken. De nieuwe gaat weer terug naar de basis, meer hardcore, een superauto tegen een superopponent met een geweldig uitdaging. Een aanwijzing voor de freaks: we hebben het in Japan opgenomen.

Ergens anders hebben we meer landelijke onderwerpen opgepakt, zoals het verbod op de vossenjacht en activistische wandelaars. Door auto’s op ingenieuze wijze in te zetten, trekken we ten strijde, letterlijk, met een Duitse versie van Top Gear (dat betekent dat Sabine terug is) en er komt een spectaculaire match tussen een RS6 en de meest suïcidale skiër.

Jeremy denkt een ingenieus plan te hebben om de Britse politiewagens te verbeteren. We gaan die theorie natuurlijk testen. En we hebben altijd gezegd dat je geen echte autofanaat bent als je nooit een Alfa hebt gehad, dus het is hoog tijd om op onze eigen blaren te gaan zitten.

We krijgen ook weer de nodige spannende bakken, zoals de nieuwe Evo X tegen de Impreza, de CLK Black Series en we hopen nog op de Mazda Furai. Verder willen we in het algemeen wat meer snelheid aan het programma geven. Als we terugkijken naar de laatste twee, drie seizoenen, dan viel het ons op dat een volledige uitzending soms wordt opgeslokt door één grote reportage, een beetje als Yes lp’s uit de jaren zeventig waar op de A-kant maar één nummer stond.

Onvermijdelijk houden we grotere bijdrages, want dat is de enige manier dat het publiek kan genieten van het gekissebis tussen de presentatoren, maar ze zullen overall minder lang zijn met als extra enkele kort, maar krachtige onderwerpen van twee tot drie minuten.

Maar goed, ik ga weer terug aan het werk.