‘Snel’ kreeg een geheel nieuwe betekenis toen de McMurtry geschiedenis schreef bij de heuvelklim op Goodwood
In een wereld waarin Photoshop en deepfakes een steeds belangrijker rol opeisen, moeten we ons vaker dan ooit afvragen of onze ogen eigenlijk wel zien wat onze ogen zien. En dan nog zul je af en toe getuige zijn van iets dat je niet kúnt geloven, hoewel het zo echt is als maar kan. De Goodwood-heuvelklim van dit jaar was zo’n moment.
De McMurtry Spéirling en Max Chilton ontmantelden schijnbaar moeiteloos het record van 39,9 seconden dat de VW ID.R in 2019 had neergezet, waarmee het, nota bene bij zijn eerste verschijning in het openbaar, het snelste ding werd dat ooit de heuvel op ging en en passant zichzelf de geschiedenisboeken in reed. Het kaartje voor de rechtstreekse toelating tot de Automobiele Hall of Fame was in slechts 39,08 seconden binnen.
Met ongeveer 1.000 pk aan elektrische power die tegen de weg aan wordt gesmeten via twee wielen, in een auto die zichzelf aan de grond vastzuigt om al bij stilstand een downforce van 2.000 kilo te genereren, zelf 1.000 kilo weegt en dus een vermogen/gewichtsverhouding van 1 op 1 heeft en eruitziet als een Batmobile die een fors te heet wasprogramma heeft moeten doorstaan, verschalkte de McMurtry de 1,87 kilometer lange oprit van de Hertog van Richmond met een tempo dat nauwelijks te behappen was.
Wie het op video heeft gezien, zal veelal gedacht hebben dat het versneld werd afgespeeld. En dat kun je niemand kwalijk nemen, want lieve hemel: van 0 naar 96 km/u in minder dan 1,5 seconde, 200 km/u maar een paar seconden later en een begrenzer die erin knalt bij 240 km/u – en het ding werd met werkelijk onbeschrijflijke snelheden de bochten in gegooid…
Voor de mazzelaars die erbij waren, was het alsof ze een straaljager in een Scalextric-baan aan het werk zagen. Alleen al het geluid: een uniek hoog jank van de elektromotoren die het tegen de lucht opnemen. Lucht die ofwel een kopstoot krijgt om eens uit de weg te gaan, ofwel er met veel geweld aan de achterkant wordt uitgewerkt dankzij twee elektrische turbines die achter de cockpit begraven liggen.
Deze zuigen stof, takjes en onbeheerde kinderen vanonder het chassis op en spugen ze er meedogenloos via de centrale ‘uitlaat’ aan de achterkant weer uit, bij een oorverdovende 120 decibel. Pas na de run besefte men de enormiteit van dit alles – dat wat net was aanschouwd elke norm ontsteeg, uit het petrolhead-algoritme was gebarsten en de mainstream was binnengetreden.
Miljoenen mensen hebben het gezien, dus iedereen, van familieleden tot taxichauffeurs, had het erover. Op dat moment was het geen rit meer, het was automobiele geschiedenis. Maar er is maar één man die ons kan vertellen hoe het nou echt was. De man die achterover liggend in een koolstofvezel stoel werd vastgesjord en het bijna onmogelijke deed. Over naar Max Chilton.
