Uitgelicht: Bugatti Veyron vs McLaren F1

Een afgesloten weg. De twee snelste auto’s ter wereld. Hammond versus The Stig op de staande mijl en één kans op eeuwige roem. Laat het beginnen.

Een grote, witte Audi Q7 zindert in de ochtendhitte als-ie komt aanrijden vanaf de woestijn ergens in de buurt van Al Ain, wat ergens in de buurt ligt van Abu Dhabi, dat weer ergens in de buurt van de Perzische Golf ligt en heel ver weg van alles waar het koud of koel is.

 

Een deur gaat open en een niet buitengewoon grote man verschijnt uit de deuropening. Hij draagt een donkerblauw racepak. Het is Hammond. Hij komt aanlopen met een op zijn gezicht geplakte grijns en zegt: ‘Heet, vind je niet?’ Daarna veegt hij met een hand over zijn voorhoofd, waar na vijf seconden in de warme buitenlucht opnieuw zweetdruppels verschijnen.

 

‘Ja, het is heet’, antwoord ik met een shirt dat aan mijn rug zit vastgeplakt. ‘Oké, het ligt dus niet aan mij? Ik dacht dat het aan mij lag. Het is een beetje heet vandaag. Heel erg heet. Weet je wat? Ik denk dat het nog wel even duurt met de hitte. Ik denk dat het zeker nog wel een paar dagen aanhoudt.’

 

Hitte houdt nog zeker een miljard jaar aan in Al Ain in mei (of stopt hooguit eerder wanneer voor die tijd de zon is opgebrand). Een paar jongens van de televisieploeg moest gisteren behandeld worden na oververhitting. Vandaag is het nog warmer.

 

De hitte neemt niets van het majestueuze landschap weg. Rode duinen golven over de horizon onder een dampige blauwe lucht, en het asfalt van een fantastische vierbaans snelweg loopt, omzoomd door palmbomen, voor onze ogen richting de einder. Misschien dat een schilder niet direct het esthetische van deze snelweg ziet als inspiratiebron voor een meesterwerk, maar het is een mooi plaatje om vast te leggen in je hoofd. Hammond, nog steeds met die grijns op zijn hoofd en grinnikend omdat-ie dacht dat het aan hem lag, loopt in de richting van een rode Veyron die geparkeerd staat naast een glanzende McLaren F1. In de verte hoor ik het staccato geroffel van een helikopter.

 

Dit is het dan: racetijd.

 

Wat ik nu weet en wat jij op het punt staat om te ontdekken, is dat dit de grootste race is die ooit door Top Gear is gehouden. Vliegtuigen en boten en treinen: allemaal prima, maar dit is een echt serieuze aangelegenheid. Een duel tussen de twee snelste auto’s ooit geproduceerd – de oude meester en de nieuwe uitdager, na tien jaar eindelijk samen om de sabels te kruisen op de staande mijl. Het is maar een mijl, deze race, om dat stuk weg hier voor ons af te rijden. Het klinkt misschien simpel, maar er komt heel wat bij kijken. Had ik het al gehad over het oogbalverschroeiende weer hier? Je kunt er gewoon niet aan ontsnappen. Het verdubbelt en verdrievoudigt qua intensiteit in motorbaaien, versnellingsbakken en radiators, waar vloeistoffen hun best doen om de boel onder controle te houden, maar daar desondanks de grootste moeite mee hebben. Beide sportauto’s hebben er al een paar proefsessies opzitten en de term ‘sportauto’s’ betekent in dit verband echt iets: het gaat niet om lauwe, voorgekookte massaproducten (zoals de Q7’s die worden gebruikt voor de ondersteuning). Het zijn precisie-instrumenten die met nauwe toleranties werken.

 

Desalniettemin moet de cockpit wel een beetje koel blijven en de airco van de Veyron staat op z’n allerhoogste stand omdat Hammond daar straks in plaatsneemt. Aan de andere kant tuurt een technicus van McLaren geconcentreerd naar alle meters in de F1. Het ding is ongeveer 1,4 miljoen euro waard nu, vier ton meer dan de Bugatti (al komt daar in Nederland nog een stukje BTW en BPM overheen). De Bugatti is bovendien zeventien jaar jonger, dus de kans is groot dat-ie beter met dit soort extreme omstandigheden kan omgaan. Gas geven gaat gepaard met het suizen van vele propellers – deze auto is voorzien van tien losse radiators.

 

De hitte betekent daarentegen ook dat de vier emmergrote Mitsubishi-turbo’s niet zo effectief hun werk kunnen doen wanneer de actie losbarst. Koele lucht heeft een grotere dichtheid en wanneer deze door de turbo’s de motor wordt ingeramd, is meer kracht het resultaat. Vandaag zullen zelfs de twee superefficiënte intercoolers van de Veyron het zwaar krijgen. Dat zou in theorie de boel een beetje gelijk moeten trekken en zo de atmosferische motor van de McLaren F1 een kans kunnen bieden.

 

The Stig zit in de McLaren. Bewegingloos. Ik steek op een overdreven manier mijn duim op, hij negeert me. Walkietalkies kraken wanneer de regisseur zich meldt, Hammond springt in de Bugatti en de mensen van de televisieploeg zoeken de laatste dingen uit om alles soepel te laten verlopen.

 

Dan beginnen de cijfers door mijn hoofd te rollen. De Veyron perst 1.001 pk uit zijn 8,0-liter W16, de McLaren ‘slechts’ 627 pk uit zijn 6,1-liter V12. De Veyron heeft een koppel van 1.250 Nm, tegenover 705 Nm voor de McLaren. Maar de McLaren is veel lichter: met zijn 1.138 kilo een volle 742 kilo minder dan de Bugatti, waardoor hij een dikke 550 pk per ton beschikbaar heeft, tegenover 530 pk per ton voor de Bugatti. Maar de Bugatti heeft vierwielaandrijving en daarmee meer tractie en is dus in theorie sneller weg dan de achterwiel aangedreven F1.

 

Anderzijds: The Stig rijdt de McLaren. Hij kent instinctief en onmiddellijk het perfecte toerental en de ideale mix tussen gas, koppeling en wielspin om de snelst mogelijke acceleratie uit te voeren. The Stig rijdt beter dan Hammond, al is Hammond ook geen Nijntje. Er is nog een aspect. Richard heeft elektronica die hem helpt, al heeft de filmploeg hem verboden de launch control van de Bugatti in te schakelen. Ondertussen neemt de hitte toe en daarmee speelt ook dat meteorologische element een belangrijke rol in de vergelijking.

Met de heli in de lucht is er geen tijd te verliezen. Het moet gaan gebeuren. De producent controleert of het traject leeg is door het te vragen aan spotters langs de baan. Dan valt de vlag.

 

Lieve help, wat ziet de McLaren er goed uit bij het accelereren. Zijn achterkant zakt omlaag wanneer het gas erop gaat. De toeren schieten omhoog terwijl de machtige achterbanden even hun grip verliezen en korte zwarte strepen achterlaten. Dan schakelt The Stig naar z’n twee en de grote V12 van BMW klimt opnieuw snel en hard in toeren.

 

Alleen klopt er iets niet. De Veyron hapert, de toerentallen gaan niet zo snel omhoog als zou moeten. Ik weet dat, want ik heb gezien hoe snel de Bugatti er vandoor gaat en ik voelde het vanaf de bijrijderstoel. De start van Hammond ziet er in ieder geval een stuk minder snel uit dan-ie zou moeten zijn. Tegen de tijd dat Hammond met zijn flipper de tweede versnelling heeft ingeschakeld, is de McLaren al verdwenen. The Stig, schakelend met zijn robotachtige precisie, kijkt emotieloos naar de einder. Hij leidt. Daarmee is de race der races alleen maar mooier geworden, want de Veyron heeft zojuist op een kritiek punt een rake opdonder gekregen. Je zou denken dat je weet wat er daarna gebeurt, maar laat ik je vertellen dat dat niet zo is.

 

De Veyron hamert terug. Snoeihard. Als alle elektronica eindelijk wakker is en de turbo’s aan de hete lucht gewend zijn, ontploft de Bugatti bijna en begint aan een verschroeiende inhaalrace waarbij hij bijna alle vier zijn boomdikke banden in het asfalt lijkt te willen persen om grip te houden. Afijn. Je hebt het zelf kunnen zien op BBC2 en bij Veronica en op Canvas. We kijken al weer uit naar de nieuwe serie…

Bugatti Veyron:

1.001 pk

1.880 kg

530 pk per ton

0-100 km/u in 2,5 sec.

top 407 km/u

 

 

McLaren F1:

627 pk

1.138 kg

550 pk per ton

0-100 km/u in 3,2 sec.

top 387 km/u