Autotest: Cadillac Escalade Hybrid

Met een SUV kun je groene figuren erg boos maken. Met de Escalade Hybrid breng je ze in opperste staat van verwarring.

 

Amerikanen mogen dan steeds Europesere auto’s maken, met de Escalade doen ze geen enkele moeite. Dit bakbeest is wat hij is, en hij maakt zich geen excuses. Juist hierom vind je ‘m geweldig, of je loopt er in een grote boog omheen met een van afschuw vertrokken gezicht.

 

Al is het ding in de VS nog steeds populair, ze realiseren zich bij Cadillac ook wel dat dit soort CO2-fabrieken niet het eeuwige leven beschoren is. Geheel volgens de huidige mode proppen ze er daarom wat hybridetechnologie in, en hup: de Escalade kan er weer even tegen. Makkelijk? Ja, erg makkelijk. Effectief? Best wel, want het ding rijdt nu zo’n 1 op 8 in plaats van 1 op 6,5. Op een brandstoftank zo groot als een klein meer maakt dat toch een verschil.

 

We stappen in de Hybrid met het idee dat het niets anders zal rijden dan een standaard Escalade. Een lief elektromotortje om het benzineblok van een extra duwtje te voorzien, zoals de SUV’s van de Volkswagen Groep dat tegenwoordig ook doen; en maar roepen dat ie groen is. Des te groter is onze verbazing wanneer we het apparaat starten, en er geen dikke V8-brom klinkt. Doet ie het wel? We zetten de polsdikke stuurversnellingshendel in D, en jawel: we rollen geruisloos weg. Krijg nou wat, een echte giga-Prius!

 

Sprakeloos zoemen we door de steile Luxemburgse straatjes. Wat een geweldig gevoel. Zo’n enorme auto, zo’n toonbeeld van overdaad, dubieuze smaak en gebrek aan toekomstvisie; en niemand kan ons iets maken. Wij stoten 0,0 gram CO2 uit; en jij dan, met je miezerige Civic Hybrid die niet volledig elektrisch kan rijden? Tot 50 km/u houdt de Escalade het vol, en als je denkt dat zo’n mastodont zijn accu’s binnen twintig seconden wel leeg heeft getrokken, dan heb je het mis. Met een lichte rechtervoet blijft hij minutenlang stil. Als we de bebouwde kom niet uit zouden rijden, was het voorlopig nog niet gedaan met de elektropret.

 

De snelheidsmeter klimt, en de enorme, 340 pk sterke 6,0-liter V8 komt er naadloos bij. Ja, dit is de andere kant van het spectrum. Van braaf en sociaal naar hetzelfde ondeugende gevoel dat je kreeg toen je als klein kind stiekem koekjes uit de trommel pakte. Want zo’n auto rijden op het continent van de Golf en de 207, dat kan natuurlijk eigenlijk niet. Daarom is het zo leuk.

 

Gas geven zorgt voor een brute, roffelende brul, en een acceleratie waarop je niet bedacht bent. Het voelt onnatuurlijk, zo gemakkelijk als dit 2.700 kilo zware apparaat snelheid maakt. Alsof je op een logge, luie boerenknol zit die opeens een enorme sprint trekt, en daarbij alle zenuwachtig dribbelende pony’s achter zich laat. Een bijzondere ervaring waar we best gewend aan zouden kunnen raken. Het is onverantwoordelijk en verkeerd, maar ach; je laadt tegelijkertijd je accu’s op, dus je weet dat je straks in de stad je geweten kunt reinigen.