Is de hopeloos verouderde BMW M5 (E39) nog altijd de beste sportsedan?

Een van mijn leraren probeerde ooit zijn marathonlessen minder saai te maken door iets aan te dragen wat hij ‘revisionistische geschiedenis’ noemde. In feite kwam het hierop neer: de academische duistere kunst van het in twijfel roepen van iets dat lang voor waar is aangenomen. Voorbeeld: misschien was de kapitein van de Titanic helemaal geen snelheidsduivel die voor de krantenkoppen speelde met duizenden levens, maar een ervaren zeeman die een geaccepteerd protocol volgde toen hij op volle kracht tegen een ijsberg voer.

Het is best leuk om een beetje tegendraads te denken. Om tegen de stroom in te gaan en oude clichés onderuit te halen. Om aan te tonen dat iedereen er misschien wel naast zit. Wie weet is de BMW M5 (E39) wel helemaal niet de beste supersedan aller tijden. Ontmoet nooit je helden, enzo. De derde auto die ooit M5 heette werd geïntroduceerd in 1999. Ik was toen acht jaar oud. Ik had het toen dus niet echt door, ik had het veel te druk met mijn Pokémon-kaarten.

De BMW M5 (E39) werd de hemel in geprezen

Het kwam ook niet echt binnen toen ie in 2004 uit productie ging. Het was iets later dat het me begon op te vallen dat alles uit de E39-familie de hemel in werd geprezen, als een soort God onder de vierdeurs sedans. Hij verwoestte de concurrentie toen ie werd geïntroduceerd, was nog altijd de beste in zijn klasse toen ie met pensioen ging en werd algemeen (vonden ze niet leuk, in München) geprefereerd boven de spitser uitziende E60 5-serie die hem verving.

Het is oktober 2024 en eindelijk ontmoeten we elkaar. Deze M5 zou hopeloos gedateerd moeten aanvoelen: slechts 400 pk in een supersedan. Hatchbacks van Audi en Mercedes hebben tegenwoordig al meer aan boord. Een handbak! Geen adaptieve dempers. Apple WátPlay? Genesteld in de armsteun zit een houder voor een kleine opklaptelefoon. Hello Moto.

Sleutelhouder in stuurkolom (en functioneert als startknop)

Charmant primitief, dus. Maar er is ook innovatie te vinden. Om te zorgen dat je je sleutel niet kwijtraakt, zit er een slimme houder ingebouwd in de stuurkolom. Geef er een draai aan en de V8 start zelfs. Geniaal. En wat voor V8. M’s eerste, die tot 7.500 toeren per minuut draait (als de iconische gele opwarmlampjes in de toerenteller zijn uitgegaan), daarbij een boosaardig gegrom laat horen en zoveel koppel genereert dat je een rotonde makkelijk in z’n vier kunt verlaten.

Met zijn 1,7 ton aan gewicht is de M5 geen lichte auto, zelfs niet naar hedendaagse maatstaven. Maar mis ik turbo’s, of hybride boost-toestanden? Echt niet. Oh, en gedurende deze droomweek kom ik qua gemiddeld verbruik nooit boven 14 l/100 km. En dus ben ik dol op die motor en de ietwat wiebelige versnellingsbak met zijn verlichte pookknop. Maar waar ik na deze test hevig naar verlang, is een performance-auto die zo lekker rijdt.

Geen rijmodi en daardoor rijdt de BMW M5 (E39) beter

Dit is de laatste Duitse sportsedan die het nog zonder de nu alomtegenwoordige rijmodi deed. Het prachtig uitgebalanceerde, eindeloos vriendelijke, zalig soepele onderstel van de E39 laat al binnen een paar honderd meter zien hoe één goed gekozen set-up een heel menu van ‘een beetje meer zus of zo’ buitenspel kan zetten.

Ligt het aan de onzekerheid van BMW of aan de smaak van de autokopers dat M een auto als deze nu niet meer kan bouwen? Iets dat zo elegant en discreet is en technisch zo ontzettend goed in elkaar zit? Mensen die over auto’s schrijven, willen altijd graag de missing link vinden tussen modellen van vroeger en nu.

Gebouwd volgens totaal andere principes

Ik kan in alle eerlijkheid niet zeggen dat ik veel heb gevonden dat een moderne M-auto verbindt met deze topper. Afgezien van de lichtelijk gevoelloze besturing (zij het wel via een stuur dat ontworpen is voor menselijke handen) is dit een auto die is gebouwd volgens een totaal andere verzameling principes. Verdorie. Ben ik toch een van die nostalgici geworden.

‘Vroeger was alles beter.’ Ik blijf dat onzin vinden, ik ben dol op moderne M’s als de M3 Touring en M2. Maar ik ben er toch een beetje beduusd van dat nu ik de E39 heb ontmoet, ik hem zal onthouden als de beste supersedan die ik ooit heb gereden. Hopelijk komt er ooit nog iets dat dat cliché onderuit kan halen.

Lees ook: Is de Alfa Romeo Brera de moeite waard na jaren van onderstuur?