De Mercedes SLR McLaren is door MSO opnieuw onder handen genomen – hoe rijdt dat?

De Mercedes SLR was een kind uit een moeizaam huwelijk en verscheen precies op het moment dat de partners voorbereidingen troffen om uit elkaar te gaan. Mercedes wilde trouw blijven aan de (soort van) belofte die het had gedaan met de Vision SLR Concept van eind jaren ’90 en een Marvel Comics-achtige super-GT afleveren.

McLaren trad in de voetsporen van de eigen F1, een onmogelijke opgave; en niemand, zeker bij McLaren, heeft dan ook ooit beweerd dat de SLR daar de opvolger van zou zijn. Dat zou ook vreemd en dom zijn geweest. Toch: Gordon Murray stond erop dat de SLR een vlakke bodemplaat kreeg, wat de reden is voor die in het oog springende zij-uitlaten.

‘De SLR werd gelanceerd in een wereld die op zijn kop was gezet door de Enzo en de Carrera GT’

En hij eiste een gewichtsverdeling van 50/50, waarmee hij de 5,4-liter V8 met supercharger dwong om voor in het midden plaats te nemen, waardoor de vorm van de auto behoorlijk werd verlengd. Vergeet niet: de SLR werd gelanceerd in een supercarwereld die net op zijn kop was gezet door de Ferrari Enzo en de Porsche Carrera GT, beide vol hightech race-DNA; en een krankzinnige maar beeldschone nieuwkomer, de Pagani Zonda.

De SLR voelde te analoog voor zijn tijd

De SLR kon de concurrentie met hun superieure slimmigheden qua weggedrag niet aan, ondanks zijn koolstofvezel onderstel en enorme structurele stijfheid, en testverslagen repten over listige remmen, hyperactieve besturing en een uitdagend karakter. Hij voelde analoog aan, net toen het digitale tijdperk zijn onstuitbare opmars had ingezet.

Wat toen misschien een probleem was, is nu een mogelijkheid, en wel een die volledig wordt omarmd door McLarens Special Opera­tions-afdeling (MSO). Op een handig anoniem industrieterrein in Woking houdt een personeelsbestand van 100 man het overzicht over de onbetaalbare McLaren F1-populatie van de wereld en ontwikkelt in de tussentijd uitzinnige eenmalige specials (de X1 en de X, onder andere).

Maar het heeft ook een antwoord op de hernieuwde interesse bij SLR-eigenaren om moderne innovaties te integreren in een oudere auto (hij is bijna twintig jaar, ongelooflijk) en biedt het besef dat met een kort verblijf in een gespecialiseerde kliniek de wildere kanten van zijn persoonlijkheid kunnen worden bijgeslepen.

De meeste eigenaren hebben er niet één

‘SLR-eigenaren zijn bijzonder gepassioneerd over hun auto’s’, zegt Tom Reinhold, heritage manager bij McLaren en het creatieve en zakelijke brein achter deze zijweg van MSO’s werkzaamheden. ‘Ze hebben er meestal niet één, maar drie of vier. Dan is er altijd wel eentje bij ons geweest voor wat dingetjes.

Sommigen hebben in het verleden een SLR gehad, hebben hem verkocht en willen er nu een terug, omdat het zo’n auto is waarvan je gaat houden. En dan zijn er nog de mensen die misschien een originele 300 SL Gullwing hebben en een SLS, en nu de trilogie compleet willen maken.’

Ze kunnen nu uit een McMenu aanpassingen en upgrades kiezen die alle delen van de auto kunnen aangaan. Zo kun je het hebben over een uitgebreid aerodynamicapakket, een heel andere afstelling van het onderstel, een nieuwe uitlaat, een nieuwe, efficiëntere intercooler, andere wielen, nieuwe kleuren (de koolstofvezel carrosserie van de SLR was berucht lastig om goed te spuiten) of een compleet nieuwe bekleding voor het interieur.

Dezelfde mensen werken aan de upgrades

De Mercedes SLR McLaren krijgt daardoor weer even de spotlights op zich gericht, net nu ie zich heeft gekwalificeerd voor de retro-status. Het helpt dat een aantal mensen van het MSO-team destijds nauw betrokken waren bij zowel de ontwikkeling als de bouw van de auto, dus ze kennen hem vanbinnen en vanbuiten.

Sterker: het hele idee voor een her- c.q. opwaardering van de SLR komt voort uit de MSO Special Edition waarmee het origineel in 2009 afscheid nam van het wereldtoneel. Het heerlijk analoge aspect van de SLR raakt je vol in je gezicht (en andere delen van je lichaam) zodra je oog op ’m valt.

We bedoelen maar: wanneer heb jij er voor het laatst een gezien? Zijn proporties zijn krankzinnig, maar tijd en mode zijn misschien eindelijk bij elkaar gekomen: een productiedesigner voor films met oog voor auto’s zou er zó een kunnen inzetten als ideaal en passend vervoer voor de held – of misschien nog beter voor de slechterik – in een dystopische, donkere toekomstfilm.

Het interieur van de Mercedes SLR

De portieren reiken naar boven op een ‘bijna maar net niet helemaal’-Gullwing-manier, en je klimt naar binnen over brede dorpels. Er is prachtig geweven tapijt, ook de biesjes van de stoelen zijn geweven, en het geheel komt een stuk warmer en minder technisch over dan voorheen.

Ik kan me niet herinneren dat ik dat toen ook vond, maar het interieur is eigenlijk behoorlijk spartaans voor een auto die in 2004 al dik 6 ton in euro’s kostte. In die grote berg van een middenconsole wonen draaiknoppen voor de aandrijving en een grote horizontale schakelaar voor de luchtrem.

Nog afgezien van het feit dat het allemaal veel wegheeft van een moderne SL, zijn de knoppen voor de klimaatcontrole en transmissie gelijk aan die van een Mercedes C 200 uit 1999. De SLR kwam net voordat USB-aansluitingen een ding werden en ging uit productie toen de iPhone de maatstaf voor connectiviteit begon te worden.

Je hebt je telefoon ook niet nodig voor geweldig geluid

MSO werkt nog aan het toevoegen van Apple CarPlay, maar de oude radio in deze testauto werkt überhaupt niet. Dat is echter helemaal geen probleem; er is meer dan genoeg auditief vermaak aanwezig. De supercharged V8 van de SLR en het nieuwe, van een keramische coating voorziene uitlaatsysteem van MSO maken iedere andere vorm van lawaai overbodig.

Het is 30 kilo lichter dan het standaardsysteem en een nieuwe inlaat zorgt ervoor dat er zomaar om en nabij de 15 pk extra loskomt. Altijd welkom, maar hier zeker niet de kern van het verhaal, niet als er zóveel koppel en donder aanwezig zijn.

Er is een inschakelbare vlinderklep – in de dorpel, bij het knopje om de deuren te openen, zit nog een klein knopje waar ‘ff’ (als in ‘fortissimo’) op staat – en het resultaat is zonder twijfel een van de best klinkende auto’s ooit gebouwd.

Rijden in de Mercedes SLR

Zelfs rustig Woking uitrijden en dan de M25-snelweg op met niet eens zo heel veel gas, is al een feestje; de SLR gorgelt en burbelt (is dat een woord? Het klinkt wel zoals de SLR klinkt…) als een eersteklas Amerikaanse musclecar uit de jaren ’60.

Door de tunnels van de route die noordwaarts met de klok mee gaat – een van de weinige zegeningen van Londens anderszins verfoeilijke rondweg – is het geluid monumentaal, alsof een squadron Spitfires of P51 Mustangs ons zojuist heeft vergezeld op onze trip. Je kunt de basfrequenties met je rechtervoet veranderen, en het effect is ronduit spectaculair.

De SLR was altijd al een goede langeafstands-GT. Het was op de smalle bochtige weggetjes dat hij niet goed tot zijn recht kwam. De MSO-upgrade heeft een nieuwe stuurbekrachtigingspomp en een derde kruiskoppeling om de nervositeit te elimineren die het origineel zo in de weg zat.

Nee, niemand zal hem verwarren met een Caterham of BAC Mono, maar de aanpassingen hebben wel degelijk tot gevolg dat je de auto met veel meer accuratesse een bocht in en uit kunt dirigeren. De kwaliteit van het weggedrag is ook sterk verbeterd dankzij nieuwe veren en dempers, al is het nog een flink eind verwijderd van de magie die de laatste Ferrari’s bijvoorbeeld weten te bewerkstelligen.

Extra aerodynamica toepassingen

Reinhold zegt dat het uitgebreide werk aan de aerodynamica – nieuwe voorspoiler en diffuser, onder véél meer – al betekent dat de SLR nu drie seconden per ronde sneller over Dunsfold gaat. Dat is een serieuze stap en geeft goed aan hoe effectief alle veranderingen zijn. Je vraagt je hooguit af waarom ze niet toen al zijn uitgevoerd.

Een ‘aero plus’-pakket voegt nog lamellen in de wielkasten toe om de zich daar opbouwende luchtdruk weg te laten vloeien, en een grote spoiler achter op de bagageklep. ‘Er is voor SLR-eigenaren een wereld aan mogelijkheden opengegaan, waarmee ze hun auto werkelijk uniek kunnen maken én waardoor ze er meer plezier aan kunnen beleven’, aldus Reinhold.

‘Deze hot-rod van koolstofvezel voelt levendiger aan dan ooit tevoren’

De remmen werken, maar niet voordat ze de bestuurder het klamme zweet op het voorhoofd brengen. Mercedes’ problematische en veel teruggeroepen SBC (Sensotronic Brake Control) uit begin jaren ’00, een brake-by-wire systeem, werd er in 2006 uiteindelijk helemaal uit gegooid; maar leeft nog voort in de SLR en de Maybach.

Het eindoordeel van de Mercedes SLR

De vijftraps automaat met koppelomvormer – de enige bak die destijds kon omgaan met de enorme hoeveelheid trekkracht – maakt ook al weinig nostalgische gevoelens los. Het is een vrij grove manier om je te helpen realiseren hoe ver we inmiddels zijn gekomen met onze DCT’s.

Van het gegroefde klepje boven op de pook, dat je met je duim moet openen om de startknop te vinden, worden we dan wel weer kinderlijk vrolijk. Nog altijd niet perfect, dus. Nee, maar deze hot-rod van koolstofvezel voelt wel levendiger aan dan ooit tevoren, en is een tegengif van rauw vlees tegen de steeds meer vegan wordende hypercars van tegenwoordig.

SLR’s hangen tegenwoordig zo rond de drie ton in euro’s, wat vergeleken met de (toegegeven: een stuk zeldzamere) Ferrari en Porsche heel goedkoop is – Enzo’s doen minstens twee miljoen, een goede Carrera GT al gauw anderhalf.

De ‘SLR by MSO’-items zijn beslist niet goedkoop; een nieuwe lik verf kost je 42.000 pond, nieuwe interieurbekleding 36.500, het handling-pakket moet 18.695 pond kosten en dan komt overal nog BTW bovenop. Maar eigenaren kunnen dat – en meer – makkelijk betalen en doen dat ook blijmoedig. Maar goed: wat is een goede prijs voor een van de meest uitbundige supercar-ervaringen aller tijden?