Rolls-Royce Phantom Series II review: Loopt iets achter, maar dat maakt hem juist goed

‘The Extrovert’, staat er prominent op de instaplijsten van onze knalpaarse test-Phantom te lezen. Je meent het. Ja, de persfoto’s bij deze test zijn van een prachtig blauw exemplaar, maar als je op onze Instagram kijkt, zie je waarmee we echt rondreden. Zelfs in oranje Hummers hebben we ons niet zo opgelaten gevoeld.

Rolls-Royce maakt momenteel een transformatie door, en die heeft (nog) niets te maken met elektrificatie, digitalisatie of welke andere -atie dan ook. Nee, het betreffende fenomeen heet verjonging. Steeds meer mensen met nieuw geld weten het edele Britse merk te vinden, met als gevolg dat ze zich in Goodwood niet langer alleen maar toespitsen op de tweedtypes. En dat hun resident-TikTokker kennelijk onze demo samenstelde.

De mogelijkheden zijn eindeloos

Geeft niets: kenmerkend voor auto’s in deze opperklasse is natuurlijk dat álles mogelijk is. Dus wil jij ’m liever in het mottenballenbeige met een humidor tussen de voorstoelen en een gestileerde beeltenis van je teckel in het dashboard verwerkt, dan kan dat gewoon. Rolls-Royce geeft toe dat er maar weinig is veranderd aan deze bijgepunte Phantom Series II – omdat de clientèle dat simpelweg niet wilde.

‘Het gaat niet om wat er moet worden veranderd, maar om wat moet worden bewaard en beschermd’, aldus Rolls’ onvolprezen proza. Er zijn nieuwe wielen (zoals de prachtige exemplaren op deze foto’s), de koplampen zien sterretjes en de grille en de Spirit of Ecstasy zijn verlicht; maar niet als je rijdt.

De luxueuze cabine van de Phantom

Ook het interieur profiteert van een paar verfijningen, zoals leren hoesjes om de knipperlicht-, ruitenwisser- en schakelstengels. Er is zelfs een iets dikker stuur, want het merk kwam erachter dat Phantom-eigenaren steeds vaker zelf rijden. Het woord ‘sportiever’ is hier natuurlijk uit den boze (en nog altijd absoluut niet van toepassing), maar een iets nadrukkelijker gevoel van connectie was kennelijk gewenst.

Wanneer je dieper in de systemen van de Phantom duikt, valt op dat hij op het vlak van semiautonome rijhulp hopeloos achterloopt. Eerst vinden we dat vreemd, gezien het uitgebreide tech-arsenaal waarover moedermerk BMW beschikt, maar het duurt niet lang voor het ons begint te dagen. Over zulke gadgets beschikken, dat is geen luxe. Ze níét hebben, dat is pas luxe.

Je wordt op je wenken bediend in de Rolls-Royce

Geen stuuringrepen of dwingende piepjes die suggereren dat de auto het beter weet dan jij. Opdringerigheid en betweterigheid zijn hier volkomen ongepast. Vriendelijk assisteren, dat mag wel, en dus krijg je eenvoudige adaptieve cruisecontrol en een subtiele trilwaarschuwing als je je rijstrook onbedoeld dreigt te verlaten. En schakel je die uit, dan blijft hij ook uit. Zolang je de auto bezit, hoef je er niets mee te maken te hebben als je dat niet wilt. Zo simpel, zo attent.

De gadgetfactor van de Phantom zit hem in andere zaken. We kennen ze al van eerdere uitvoeringen, maar ze blijven verbazen: elektrisch bedienbare deuren, tafeltjes en voetsteunen, Rolls-Royce’ bekende sterrenhemel (samengesteld naar de constellatie op een bepaalde dag en plek, als je dat wilt) met af en toe een komeetje ertussendoor, een champagnekoeler op de plek van het skiluik, de beste massage die een autostoel je ooit gaf.

De prijs van de Rolls-Royce Phantom Series II

Zelfs de paraplu’s in de deuren zijn uitgevoerd in de tinten van het interieur. Op de lijst met extra uitrusting staat onder meer ‘verwarmde en gekoelde stoelen voor- en achterin’ – vreemd, je zou denken dat dat op een auto met een nieuwprijs (in Nederland) van 606.000 euro wel standaard zou zijn. Ach, het is in ieder geval geen abonnement.

Over prijzen gesproken: onze Phantom, in z’n Soul Plane-uitvoering en met chique extra’s als Rolls-Royce Bespoke Audio (1.300 watt, achttien speakers), die champagnekoeler en het verlichte motorkapornament, komt op maar liefst 750.000 euro. Nadat we ’m in de garage parkeerden, verdubbelde ons appartementencomplex subiet in waarde.

De doelgroep van de Phantom

Maar dit is allemaal praat van mensen voor wie deze auto niet is bedoeld. Wie het iets uitmaakt of een auto 700 of 750 mille kost, koopt überhaupt geen Phantom. Je kunt immers voor een paar ton minder een fraaie Ghost of Bentley Flying Spur aanschaffen, waarin het je ook aan niets zal ontbreken. Wie voor een Phantom kiest, is in staat te streven naar de absolute top van wat er mogelijk is, het beste van het beste van het allerbeste. Hoe duurder hoe beter, zou je zelfs kunnen stellen.

Het is daarom dat de beleving in deze auto nog steeds onovertroffen is. Het openen van de kluisdeuren, de instap op de diepe wollen tapijten, de rust en stilte. Je moet het meemaken om het te kunnen bevatten. Een druk op de knop wekt discreet en nauwelijks merkbaar de 6,0-liter twin-turbo V12 tot leven, nog altijd zonder hybrideassistentie, zelfs zonder start/stop – dat zou maar afbreuk doen aan de pure kwaliteit van de voortgang van je reis.

Hoe rijdt de Rolls-Royce Phantom Series II?

Moeiteloos, zijdezacht en desgewenst zeer vlot vloeit krap drie ton Phantom van zijn plek. Het onderstel is, hoe cliché dat ook mag klinken, niets minder dan wolkwaardig: we zochten de ellendigste drempels in de buurt op en voelden ze nauwelijks. Gasgeven is een fluwelen proces en remmen is alsof je op een pasgeboren kuikentje gaat staan.

Nergens is scherpte te ontwaren – niet omdat Rolls daar niet toe in staat is, maar omdat het misplaatst zou zijn. Dikker stuur of niet, er is gevoelsmatig nog steeds een mijlenlange afstand tussen jou en de vier wielen (ja, de achteras wentelt lichtjes mee), wat in snel genomen snelwegbochten op nat wegdek toch wat aangespannen spiertjes veroorzaakt – aangezien je geen idee hebt wat de auto precies aan het doen is.

Maar dan ga je er dus al van uit dat een Phantom-rijder ooit tempo maakt. En dat doet hij niet, want hij heeft geen haast. Men wacht wel. Bij een passender tempo is de Phantom Series II verrassend makkelijk in de omgang.

De carrosserie loopt taps toe, waardoor je je bij krappe parkeermanoeuvres niet hoeft te bekommeren om het uitzwenken van het achtersteven. Heldere camerabeelden helpen daar uiteraard ook bij. Door de achterwielbesturing navigeer je fluitend door de kleinste straatjes, peinzend waarom niet iedereen een Phantom rijdt.

Nadelen van de Rolls-Royce Phantom

Minpunten? Nou, zelfs met eerbiedwaardig rijgedrag is 15,0 l/100 km een prestatie. Het is zo stil in de auto dat de ruitenwissers relatief hoorbaar zijn. Bij het uitstappen achterin moet je jezelf omhoog hijsen terwijl de elektrisch geassisteerde zelfmoorddeur zich af lijkt te vragen wat je van ’m wilt. En de middenarmsteunverwarming van de voorpassagier is aan de bestuurderskant voelbaar. Ja, het leven is zwaar.

Als er één auto is die het zich kan veroorloven om niet mee te gaan in de vernieuwingsgekte, met vondsten die de mens wegcijferen in plaats van centraal zetten, is het de Phantom. Kalm en statig schrijdt hij voort, ongehinderd in zijn missie om de zoetste automobiele ervaring te bieden die er ooit was. Wij stellen deze nobele vasthoudendheid op prijs en worden heel gelukkig van ’m. Paars of niet.

Specificaties van de Rolls-Royce Phantom Series II (2023)