Alfa Romeo 4C

Laten we vaststellen dat we extreem vooringenomen zijn en in het geheel niet objectief, zo mag je besluiten als je bovenstaande zin leest. TopGear geeft je doodleuk het advies om een auto die je nog niet eerder zag rijden en waarmee ze zelf nog niet eerder reden, blind te kopen. Dan zal het vast wel iets Brits zijn, zou je denken. Niet dus. Het is de Alfa Romeo 4C. En laten we nog wat anders vaststellen voor je: wij zijn niet extreem vooringenomen, maar eerder extreem kritisch. Daarnaast zijn we zo objectief als mogelijk – al kun je best discussiëren over wat objectief is, maar daarvoor lees je deze website niet: je wilt weten hoe wij een auto ervaren hebben. Om vervolgens een totaal andere te kopen. Toch?

Daar staat de Alfa Romeo 4C

Voor ons staat een knalrode Alfa Romeo 4C te stralen. Hij is gespierd, gedrongen, heeft veel details die afkomstig lijken van de oh zo fraaie 8C, en hij heeft meer uitstraling dan een lekkende kerncentrale. Allemachtig wat een plaatje. Het effect wordt versterkt door de prachtige velgen, kenmerkend voor de 8C en ook gewoon op je MiTo te bestellen trouwens. We lopen voor de zoveelste keer een rondje om de auto. Ja, de koplampen zijn wat vreemd, met een soort bobbelige drakenhuid van lampjes in een stukje goedkoop plastic. Maar na het negende rondje om de auto zijn we er wel uit: op die koplampen na is ie volmaakt.

Denk nou niet dat het kwijl nu uit onze mondhoeken druipt. We weten: dit is een Alfa Romeo. Dus dat ziet er nagenoeg altijd uitstekend uit, die hobbel neemt Alfa met speels gemak. Eerst maar eens even binnen kijken. En ja hoor, daar zien we wel wat lossere steekjes. Het is krap, maar dat boeit niet echt. Het naakte carbon van het chassis is echt heel cool om te zien, de plastic dashboardmaterialen dan weer wat minder. Ergonomisch bleek het wat passen en meten in de beperkte ruimte – hier en daar ogen de plekken van knopjes en frutsels wat onhandig – en ook de ruimte voor jezelf als bestuurder is beperkt. Maar prima, zoals we later merken. Voor de bijrijder is het wat minder: aan de stoel is weinig te verstellen en de ruimte voor knieën en benen is op z’n zachtst gezegd matig.

Het is erg krap…

Voor je bijrijder mag het dan krap zijn, je bagage is er slechter aan toe. Tussen de voorstoelen zit een vakje waar wat dropjes in kunnen – maar de onhandige sluiting met gespje zorgt ervoor dat je of verongelukt als je het rijdend probeert open te peuteren of dat je een griotje maar even moet vergeten. Een magneetsluiting, iemand? Onder de neus is geen plek voor spullen, die klep kun je permanent dicht houden. Achterin, achter de motor dus, kun je wel wat kwijt – een flexibele weekendtas moet passen – al zou het ons niet verbazen als je spulletjes aldaar wegsmelten door warmteafgifte van de motor. Dat hebben we niet getest trouwens. Omdat het ons niet kan schelen. Terug naar binnen.

Bij het dashboardontwerp – waarin voor je neus een tft-scherm zit dat speelt voor snelheidsmeter en toerenteller en nog wat essentiële informatie, heel modern met kleurtjes en knippertjes en zo, maar helemaal niet passend bij de rest van de auto – is ook geen rekening gehouden met iets als een modern audio- en navigatiesysteem. Het systeem dat er standaard in zit (of beter: het is een gratis optie), heeft nog het meest weg van een ouderwetse radio/cd-speler met slede. Het kleine display kan met wat rudimentaire pijlen een route voor je aangeven, van heel recente aard en solide is het allemaal niet. Ja, we moeten kritisch zijn, dit is rommel, en nee, navigatie noch radio blijk je ooit nodig te hebben.

Die laatste niet omdat als je ook maar een beetje met de Alfa Romeo 4C aan de slag gaat, hij zoveel (lekkere) herrie maakt dat de radio daar niet meer bovenuit zou komen. En het eerste niet omdat als je eenmaal rijdt, je wilt blijven rijden – maakt niet uit waarheen, hoe lang, hoe ver, wanneer, met wie en waarom. Want rijden in de Alfa Romeo 4C is simpelweg geweldig.

Achter je oren, tegen je rug, ligt een 1.742 cc turbomotor (de 1750TBI uit de Alfa Giulietta, maar dan opgepept) die 240 pk levert en 350 Nm koppel. Dat blok knettert, blaft, gromt, sist, gorgelt en rochelt dat het een lieve lust is – we hebben zelden zo’n mechanisch en manisch klinkend geval zo dicht op ons lichaam gehad. Heel even bekroop ons de gedachte ‘dit word je snel zat’, maar na uren sturen, blijkt de glimlach van alleen het geluid al blijvend.

‘Wij zijn ten volle overtuigd van de 4C. Echt. Dit is de auto die je wilt hebben’

Maar dat geluid is slechts een deel van de pret. Alfa stelde zich bij de ontwikkeling van de Alfa Romeo 4C ten doel een lichte, snelle en vooral betaalbare sportwagen te willen bouwen. Dat verklaart misschien het knullige audio- en navispul. Of de leren lusjes om de deuren mee dicht te trekken en het naakte carbon. Of de ultradunne sportstoelen en zelfs het ontbreken van stuurbekrachtiging.

De obsessie voor gewicht leidde er wel toe dat de Alfa Romeo 4C maar 895 kilo weegt – slechts 19 kilo zwaarder dan de koning-der-vedergewichten-met-een-dak-en-deuren, de Lotus Elise (met vergelijkbare 1.8-motor). En die heeft 20 pk minder en is ook langzamer. Dat is een heel, heel knappe prestatie voor een auto met elektrische ramen.

Dat ie een lichtgewicht is, is goed merkbaar tijdens het rijden: hij dartelt over het asfalt, doet precies wat jij wilt en uiterst precies – schakelen, remmen, sturen – met veel bombarie en in gekmakend rap tempo. De motor ligt als gezegd in het midden van de auto, de aandrijving gaat uiteraard naar de achterwielen en voor zijn de banden van de wielen ongeveer rechtstreeks aan het stuur gekoppeld; met een gewichtsverdeling van 40:60 zorgt het er allemaal voor dat de Alfa Romeo 4C als een kleine wegracer rijdt.

Sterker: zo móét je ‘m ook rijden. Zo scherp als maar kan. Dan is ie in z’n element en breng je het maximale aan grip en vermogen over op de weg. Dit is gewoon een scheurijzer zoals je ze nauwelijks meer tegenkomt. In al z’n rauwheid en bruutheid mag ie zich met trots een vol neefje van een Ferrari noemen. Qua rijplezier zou je ‘m gerust als een miniatuur- en budget-Ferrari 430 Stradale kunnen zien, met een gezonde dosis fantasie erbij natuurlijk.

Een minpuntje aan het rijden dan? Een heel kleintje. Die automatische bak met dubbele koppeling, bij Alfa TCT geheten, levert lekkere klappen tijdens het schakelen, maar is niet de snelste in z’n soort. Het is een heel klein en nauwelijks storend detail, maar het is voor verbetering vatbaar. Daarnaast, als je de bak zelf laat schakelen, doet ie wat alle automatische bakken dan doen: soms net niet op het juiste moment op- of terugschakelen. De oplossing is simpel: zelf flipperen. Altijd leuk om te doen en het zorgt ervoor dat de auto rijdt zoals jij het wilt, en niet andersom.

Er is geen echte concurrent van de 4C

We genieten van het rijden en mijmeren waarmee we ‘m moeten vergelijken, gewoon, om een perspectief te krijgen voor onszelf, en voor jou, omdat jij er (nog) niet in reed. Het woord Elise viel al – lichtgewicht, kaal en snel, maar met een uiterlijk dat zo uit een slecht stripverhaal lijkt te zijn weggelopen. De 430 Stradale is natuurlijk geen vergelijk, maar het geeft wel aan welk rijplezier de Alfa Romeo 4C je kan verschaffen.

Een Porsche Cayman dan? Ook een hardcore sportwagen gebouwd om optimaal te genieten van asfalt – recht, kronkelig, bobbelig, maakt niet uit. Maar ook dat is een vergelijking die mank gaat. Los van het feit dat een Cayman echt veel duurder is (met een paar leuke opties al snel 15.000 euro) en dik 500 kilo zwaarder, is ie ook gewoon anders. Vlijmscherp technisch vernuft versus lichtgewicht mechanische lol, zoiets maken we er maar van. Alfa zelf vindt de 4C met niets te vergelijken en uniek in z’n soort. Je zou denken dat het een verkooppraatje is, maar ze hebben ergens wel gelijk.

Alfa Romeo verkeert in zwaar weer, dat hoeft geen betoog. De 4C gaat ze daar niet uit helpen. Wel gaat Alfa de 4C inzetten om de Amerikaanse markt weer op te gaan. Daarnaast zal de 4C als voorbeeld dienen voor Alfa’s van de nabije toekomst – hij is meer een opmaat voor wat nog meer gaat komen. Dat riep Alfa ook toen ze met de 8C kwamen en enig vervolg is er nooit geweest – een vreselijk gemiste kans als je zo’n meesterlijk fraaie sportwagen weet te bouwen.

Laten we hopen dat het met de Alfa Romeo 4C niet dezelfde kant opgaat: laten we hopen dat de 4C een uitzinnig en geweldig startschot is voor het nieuwe elan van Alfa Romeo. Want na een volle dag scheuren, ook op een circuit, ook naast een ervaren coureur die even het maximale van de auto liet zien, zijn wij ten volle overtuigd van de 4C. Echt. Dit is de auto die je wilt hebben. Hij ziet er spraakmakend fraai uit, hij is onstuitbaar snel, vrij van tierelantijnen waarmee ie een puurheid laat zien die je bijna nooit meer ziet, en dan is er nog de prijs: voor dit geld komt niets bij hem in de buurt.

Specificaties Alfa Romeo 4C 1750TBI

19/20

Motor
1.742 cc
viercilinder turbo
240 pk / 350 Nm

Aandrijving
achterwielen
6v automaat (TCT)

Prestaties
0-100 in 4,5 s
top 257 km/u

Verbruik/milieu
6,8 l/100 km
157 g/km CO2, C-label

Afmetingen
3.989 x 1.864 x 1.183 mm (L x B x H)
2.380 mm (wielbasis)
895 kg

40 l (benzine)
110 l (bagage)

Prijzen
NL € 59.650
BE € 48.946

Het vonnis
Werkelijk een plaatje van een auto, in alles een Alfa Romeo zoals ie hoort te zijn. Natuurlijk heeft ie wat nukken, maar die zie je gauw door de vingers, omdat ie er verrukkelijk uitziet en ook zo rijdt. Niet twijfelen: kopen!