Alfa Romeo Stelvio Quadrifoglio

Deze dag begint niet best. We hebben precies acht uur lang de beschikking over de Alfa Romeo Stelvio Quadrifoglio. Fotograaf Mark heeft de kofferbak en de achterbank volgestouwd met apparatuur. Dat spul weegt in totaal ongeveer even veel als wij samen. Ons staat een uurtje rijden te wachten naar de mooiste cul-de-sac ter wereld. De weg die naar Jebel Jais voert, de hoogste top van de Verenigde Arabische Emiraten.

Bij het allereerste kruispunt stelt het navigatiesysteem van de Alfa Romeo Stelvio Quadrifoglio beleefd voor om op de rotonde de tweede afslag te nemen en vervolgens door een tunnel te gaan. Dit wordt enthousiast tegengesproken door man in een Alfa Romeo T-shirt die moederziel alleen ergens langs de weg staat. Hij gebaart dat we rechtsomkeert moeten maken en de vierbaans snelweg nemen. Mark en ik kijken elkaar bezorgd aan. Moeten we de techniek vertrouwen? Of een wildvreemde die in de heiige hitte een interpretatieve dans ten uitvoer brengt?

We besluiten af te gaan op de persoon van vlees en bloed in plaats van op de digitale Italiaan. En dat blijkt verstandig – uiteindelijk. Het duurt een uur, maar dan beginnen zich, in de stoffige ochtendsmog, in de verte gigantische rotsformaties te verheffen die onze auto tot een Matchbox reduceren. Maar eerst moeten we nog langs een lange, stoffige rij van rommelig neergezette winkeltjes met brommeronderdelen, tweedehands steigermateriaal en voedsel in de breedste betekenis van het woord. De zacht wiegende Burj Khalifa-wolkenkrabber is hier wel heel ver weg. Niet het Dubai zoals ik het had verwacht.

Dit is niet de Alfa die je verwacht

Je hebt al een heel behoorlijke 2,2-liter Stelvio turbodiesel voor minder dan 55.000 euro. Je zult er zeker bekijks mee hebben als je bij de crèche of de supermarkt parkeert. Maar de versie waarmee wij langs het inkoopcentrum voor fijne vleeswaren en kaas in Ras al-Khaimah denderen, is wat uitbundiger. Het witte plaatje met daarop een groen (verde) klavertjevier (quadrifoglio) maakt duidelijk dat deze Competizione Red Stelvio een snelle jongen is. En mocht je dat logootje niet hebben opgemerkt, dan moeten de twee drievoudig ingekerfde neusgaten in de motorkap, de vier uitlaten en de wielkastslobkousen wel een belletje doen rinkelen.

Kortom, dit is de BMW M3-uitlachende Giulia Quadrifoglio supersedan, maar dan voorzien van een paar forse steunzolen. Hetzelfde onderstel, dezelfde 2,9-liter V6 met turbocharger en 510 pk en 600 Nm koppel, hetzelfde rauwe, bombastische geluid. En hij is ook voorzien van dezelfde automatische achtversnellingsbak. Die wordt bediend door middel van dezelfde samoeraizwaarden van Hattori Hanzō die door Alfa schakelflippers worden genoemd.

Hoe ziet hij er van binnen uit?

Hetzelfde subtiele, suède-meets-koolstofvezel stuurwiel – sterker nog: het hele dashboard is hetzelfde. Je kunt de Stelvio voor minder dan 4.000 euro extra laten voorzien van helemaal uit koolstofvezel vervaardigde kuipstoelen, maar de zittingen van onze auto zijn geheel elektrisch verstelbaar. Ze zijn heel slim ontworpen en houden ook bij grote g-krachten je ledematen keurig in het gelid, zonder dat het veel moeite kost om erin plaats te nemen. En als je niet voor zo’n sublieme maar wel heel delicate rugleuning van koolstofvezel kiest, hoef je ook niet bang te zijn dat de waarde van je auto wordt gehalveerd als de kinderen weer eens in je rug schoppen. ‘Zijn we er al?’

Jazeker, we zijn er. Na een bocht van 90 graden laten we het steegjeslabyrint van de vlooienmarkt achter ons, waar je helemaal naar eigen believen een snelheid kiest, al of niet je richtingaanwijzers gebruikt en op de weg let. Inmiddels is het landschap wat aantrekkelijker geworden – een soort kruising tussen de maan en de olifantenbegraafplaats uit The Lion King. De grond is bezaaid met grijze steenbrokken, fijn stof stuift op en wervelt in de lucht, en vreemd gevormde, knoestige bomen met albinostammen hebben hier hun habitat in een woestijn waar de temperatuur ‘s zomers tot 45 graden kan oplopen. Op deze decemberochtend is het een zoele 28 °C, maar het begint al warmer te worden.

Hij heeft veel weg van de Giulia en dat is fijn..

Om de hitte te ontvluchten, rijden wij de hoogte in. De weg begint woest langs de stenen muren te slingeren die hem hinderen, en de Stelvio betoont zich hier meteen al een opgewonden baasje. Dat is niet zozeer vanwege de gunstige omstandigheden – de weg biedt sowieso goed zicht – maar veeleer dankzij de sublieme, supersnelle elektrische stuurbekrachtiging (nog zo’n erfenis van de Giulia) en de gigantische grip van de Pirelli P Zero-banden, die blij zijn om aanspraak te kunnen maken op een vooras die alerter en gretiger is dan je ooit bij een SUV zou verwachten. De Stelvio is licht voor een SUV, maar het is ook weer geen lichte auto; ondanks de toepassing van een aandrijfas van koolstofvezel (drie keer raden waar hij die van geleend heeft), wijst de weegschaal 1.830 kg aan. En toch is hij superbehendig en stuurt heerlijk.

En bovendien is ie snel, zonder te beschikken over wat voor launch control dan ook. Gewoon het gaspedaal intrappen, waarna je het verder aan de zijdezachte versnellingsbak en die energieke, krachtige V6 kunt overlaten. Er zijn maar twee kwesties die twijfels bij me oproepen. De eerste zijn de remmen – deze auto heeft stalen remschijven in plaats van de optionele koolstofkeramische, en ze zien er lachwekkend iel uit achter die schitterende 20-inch kiesschijfvelgen. De tweede is de politieagent die verderop opeens in de zinderende lucht is opgedoken.

Mark is een fijne fotograaf

Terwijl Mark zijn macro-objectief in gereedheid brengt om mijn ophanden zijnde arrestatie in detail vast te leggen, bid ik in stilte tot de Alfa Romeo Stelvio Quadrifoglio dat hij niet al te schuldbewust zal gaan tikken tijdens het afkoelen. We stoppen naast een ernstig kijkende figuur, gehuld in camouflagekleding, laarzen en een baret. Hij wenst ons goedemorgen en overhandigt ons een grote zak en een leaflet waarop we worden verzocht respect te hebben voor Jebel Jais (‘Mijn berg, mijn trots’) en al ons afval terug mee naar huis te nemen. Daarna rijden we kalmpjes weer weg, in een van de wat minder luidruchtige standen van de Stelvio. Mark monteert een andere lens en richt zijn camera dan maar op de majestueuze Jebel Jais.

Als je je op 1.934 meter boven de zijspiegel bevindt, ergens op de grens tussen de VAE en Oman, dan is de Jebel Jais niet alleen maar een geologische attractie. Ieder land heeft een weg die het karakteriseert. De Transfăgărășan in Roemenië, de Stelvio in Italië (uiteraard) en de A2 tussen Amsterdam en Maastricht. Dit zijn de VAE. Jebel Jais kent een staaltje waanzinnige wegenbouw. Dat bovendien volkomen nutteloos is. De 27 km lange driebaansweg met zijn fluweelzachte asfalt voert via bochten in allerlei soorten naar het hoogste punt, door een duizenden jaren oud gebergte, maar verdwijnt vervolgens niet over de bergen naar verre oorden. Nee, hij stopt gewoon. Einde van de weg.

De Stelvio is hier erg zeldzaam

Misschien zal hij op een dag verbonden worden met een andere weg die dwars door de wildernis naar elders voert. Dan reizen we meteen weer hierheen om hem uit te proberen. Nu lijkt het net of er vanuit een vliegtuig een door de FIA goedgekeurd circuit is neergelaten. De vette bandensporen vanuit de parkeerplaatsen langs de weg (plus de Bentleys, Camaro’s en getunede Jeeps die hier rondrijden) laten zien dat er mensen van heinde en ver komen om deze berg op te gaan. En dat ze heel zeker hun afval weer mee naar huis nemen. Er is nog geen papiertje te bekennen.

Wat is de Alfa Romeo Stelvio Quadrifoglio goed

De Alfa Romeo Stelvio Quadrifoglio gedraagt zich hier groots. Het gebrul van de motor roffelt tegen de rotsen en de hoogte doet hem helemaal niets. Als je in het begin goed hebt opgelet, heb je opgemerkt dat ik niet heb gezegd dat de Stelvio net als de Giulia achterwielaandrijving heeft. De Stelvio Quadrifoglio heeft vierwielaandrijving, maar dat zou je niet zeggen. De voorste banden zijn het grootste deel van de tijd aan het freewheelen. 100 procent van het koppel gaat naar de achterwielen en op slimme wijze door middel van vectoring tussen die twee wordt verdeeld. Pas als de achterwielen het niet meer redden, wordt er maximaal 50 procent van het vermogen naar de voorwielen gestuurd. Vooral om de neus recht te trekken.

Hij is goed handelbaar en in balans, maar in de uitbundige Dynamic-stand gaat het er wat onhandiger aan toe. Vooral omdat de tractiecontrole zich ermee gaat bemoeien. Een dat doet een greep naar de wielen voordat de AWD de kans heeft gekregen zijn zaakjes op orde te brengen. De remedie heet Race-stand, waarbij de uitlaat het luidruchtigst is, overschakelen 150 milliseconden kost, het gaspedaal pittiger aanvoelt en er geen enkele bijstand is op het gebied van tractie of stabiliteit. Je moet het nu helemaal alleen doen.

Wat een prachtige route, perfect voor de Stelvio

De Stelvio blinkt uit in stabiliteit en zelfbeheersing. De hele middag rijdt hij vol overgave de halve pas van Jebel Jais op. Zonder een cliffhanger in Italian Job-stijl tot slot. Hij is simpelweg weergaloos. En omdat de adaptieve ophanging nog steeds een supersoftstand heeft, stel ik me voor dat hij in een land waar de wegen minder goed zijn dan hier, net zo gerieflijk zal aanvoelen als de niet normaal zo comfortabele Giulia.

Wat een uitzicht. En wat een stilte. Hier boven, waar de lucht helder is, is het huiveringwekkend mooi en rustig. De melkwitte zon zakt langzaam achter de pieken. Maar we hebben niet veel tijd, want er is nog een plek in Dubai die ik wil zien voordat de dag voorbij is. We hebben weinig tijd en de tripcomputer geeft 21 l/100 km aan. ‘Maak je geen zorgen,’ zegt Mark opgewekt, ‘de zwaartekracht is de V-Power van Moeder Natuur.’ Dus beginnen we aan de afdaling over deze adembenemende doodlopende weg. Langs de verschrompelde boompjes, de Nationale Afval Politie, en vervolgens naar de snelweg, over rotondes en langs industriële panden. Misschien is Dubai wel het bedrijventerrein van het Midden-Oosten.

Als we bij de onheilspellende ruïnes van Al Jazirah al Hamra aankomen, is het inmiddels pikdonker maar nog altijd bijna 30 °C.

Waar rijden we eigenlijk?

Al Jazirah, ten zuiden van de stad Ras al Khaimah, werd ruim 700 jaar geleden gebouw. Het was was ooit, dankzij de handel in parels, een welvarende havenstad waar rijke kooplieden en vissers woonden. Ze bouwden hun huizen van koraal dat afkomstig was uit de nabijgelegen Perzische Golf. Allemaal gerangschikt rondom dertien kleine moskeetjes met sierlijke minaretten.

Maar in de jaren zestig veranderde de olieverkoop het gezicht, de economie en de reputatie van Dubai voor altijd. Kleine plafatsjes zoals deze liepen in korte tijd leeg en begonnen te vervallen. Al Jazirah heeft een plaatsje behouden in het geheugen van de plaatselijke bevolking, omdat er volgens de overlevering ‘djinns’ rondspoken, boosaardige mythische wezens met een voorliefde voor menselijk vlees. Ik ontkracht de mythe niet graag, maar voor zover ik weet noemt de wetenschap ze ‘muggen’. Het laat in ieder geval wel zien dat Dubai toch iets anders is dan Las Vegas minus Celine Dion. Net zoals niet alle ik-ook-SUV’s een en al opzichtigheid zijn.

De Stelvio Quadrifoglio staat tikkend af te koelen in de schaduw. Vol met zand, aangekoekte spatborden en bezaaid met duizenden uiteengespatte insecten wel te verstaan. Helemaal volmaakt is hij niet. Het navigatiesysteem wil te vooruitstrevend zijn. In het interieur is hier en daar wel erg breekbaar materiaal gebruikt. Het zicht naar achteren is waardeloos en zijn dorst is inmiddels zelfs groter dan die van mij en Mark. Maar dankzij zijn rijgedrag is het een aanstekelijke, rasechte Alfa Romeo. Dat hij put uit het erfgoed van het merk – het zij hem gegund. Dat hij de redding van het bedrijf moge zijn. Uiteindelijk is het vandaag toch nog allemaal goed gekomen.

Specificaties Alfa Romeo Stelvio Quadrifoglio