DS 3 Performance

Natuurlijk, dat hebben wij weer. In de dagen voorafgaand aan onze komst was het bloedmooi weer in St. Tropez, maar wij hebben nog geen teen op Franse bodem gezet of het begint te re­genen. Niet een beetje, maar het soort dat nooit meer ophoudt. Daarbij: dat zal nou nooit eens het geval zijn als we een plug-in hybride of iets anders rijtechnisch onbeduidends gaan rijden. Maar we zijn hier voor de nieuwe DS 3 Performance, een autootje dat (zoals zijn naam al doet vermoeden) nogal wat sportieve aspiraties heeft.

Allemaal geen probleem, zo’n ding moet het in de regen ook gewoon blijven doen. Het geval wil echter dat de Fransen een 12 kilometer lange, kronkelende bergweg hebben afgezet om ons optimaal van de Performance te laten genieten. Een bergweg, dat betekent ook smalle blinde bochten zonder vangrails, waar ‘rechtdoor’ ook meteen ‘60 meter naar beneden het ravijn in’ betekent. Ofwel: waar je het verschil tussen leven en dood in één woord van vier letters kunt spellen: grip. En laten grip en regen nou niet bepaald elkaars beste vrienden zijn. Optimaal is anders.

Aan de andere kant: het is wel het soort omstandigheden dat genadeloos ook de kleinste zwaktes in een onderstel blootlegt. Waarbij de grens tussen grip en slip aanzienlijk smaller is dan op door de zon verwarmd asfalt. Goed, de bij de start aanwezige Fransen van de organisatie deden ook al wat overbezorgd, of we s’il vous plaît een beetje voorzichtig wilden zijn, want très dangereux en zo, dus laten we de eerste paar bochtjes benutten om de boel wat te verkennen. De 1,6 liter grote turbomotor van de Performance stuurt 208 pk naar de voorwielen, dus zeker op nat wegdek heb je maar weinig lompheid nodig om behoorlijk lomp over te komen.

Maar de DS 3 Performance gedraagt zich zoals je van een licht-arrogante Fransman mag verwachten: hij trekt zich van nattigheid noch bochten ook maar íets aan. Oké, zoals je wilt: dan gaan we iets harder. Geen krimp. Hij vreet zich door de volgende serie bochten alsof hij licht verveeld een stokbroodje salami staat te kauwen. Oh, gaan we op die toer? Dan moet je het zelf maar weten: gooien we er gewoon nog een paar tandjes bij. Later remmen, scherper insturen, eerder op het gas. Hij krijgt het nu iets lastiger. Je voelt het binnenste voorwiel naar grip grabbelen voordat het Torsen-sperdifferentieel ingrijpt en méér koppel naar het buitenste wiel stuurt. Balans hersteld, beide voorwielen weer volop grip en daar gáán we weer.

Dat sperdifferentieel maakt hét verschil in deze Performance. Zonder dat systeem zou hij op deze wegen alle kanten opgaan (maar vooral rechtdoor) en zou hij bij het uitaccelereren woest aan je stuur gaan lopen trekken om duidelijk te maken dat hij zijn vermogen niet kwijt kan. Het differen­tieel voorkomt dat, in eendrachtige samenwerking met de gelukkig niet overdreven aanwezige veiligheidselektronica.

‘De hysterische stickers die van de Racing een onuitstaanbaar schreeuwlelijkje maakten, zijn bij de Performance goddank achterwege gebleven’

Maar ook de rest van het onderstel draagt natuurlijk een forse steen bij. De afstemming is uiteraard stevig, op het harde af, al is het weer bij lange na niet zo genadeloos stuiterig als dat van zijn voorganger, de Racing. Gelukkig maar, want die dagelijks gebruiken deed je niet voor je lol – bij de DS 3 Performance hoeft dat geen probleem te zijn. Mits je hooguit met zijn tweeën reist, want de speciale (heerlijk zittende) kuipstoelen zijn zo dik dat ze achterin nauwelijks nog beenruimte overlaten. Dit onderstel is ‘scherp’ genoeg om de horrorverhalen van de wielen in geuren en kleuren te vertellen, maar vriendelijk genoeg om de overbodige details achterwege te laten.

Het is zeker daarom jammer dat de bijdrage van de besturing een tikje achterblijft. Hij doet wat hij moet doen, maar vindt dat dan ook meteen genoeg. In de rechtuitstand voelt het allemaal wat wollig en in bochten doet de besturing alsof er niets aan de hand is, terwijl het onderstel iets anders vertelt. Een tweede klein kritiek­puntje: de versnellingsbak. Hij is op zich prima, maar voor zo’n gooi-en-smijt-opdondertje zijn de schakelwegen behoorlijk lang, en we moesten meer dan eens een paar keer doorzetten voor hij van z’n twee naar z’n drie wilden – net te vaak om te geloven dat het aan ons lag.

Maar goed, dat zijn dingen die vooral spelen als je in je eentje op een afgesloten bergweg rijdt, grommend langs ravijnen en bergwanden kushandjes toewerpend; dan spelen die laatste grammetjes perfectie een doorslaggevende rol. Later, als we het iets rustiger aan moeten doen omdat achter iedere bocht een suïcidale lokale Berlingo-rijder schuilgaat, hebben we veel minder last van die kleine euveltjes. Dan blijkt de Performance wederom een pareltje, vinnig genoeg om die Berlingo in minder dan geen tijd achter zich te laten, maar ook niet te beroerd om er een tijdje achter te blijven pruttelen. Dan bewijzen andere nieuwe DS 3-toevoegingen als Apple CarPlay en de eenvoudige manier waarop alle andere zaken te bedienen zijn goede diensten.

Nog een paar woorden over het uiterlijk. Dat is niet al te schokkend veranderd. De Citroën-sergeantstrepen moesten natuurlijk het veld ruimen en hebben plaatsgemaakt voor een stevige partij chroom in de neus. Het staat hem goed, al kunnen wij ons niet aan de indruk onttrekken dat dit de eerste auto is die een nogal uit de kluiten gewassen beugel draagt. Verder is, op een aantal voor de hand liggende zaken na als (fraaie!) nieuwe wielen en ‘3D’-achterlichten met een haast hypnotiserende dieptewerking, alles goeddeels bij het oude gebleven. De hysterische hoeveelheid stickers die van de Racing een onuitstaanbaar schreeuwlelijkje maakte, is bij de Performance goddank achterwege gebleven. Wel kunnen we ons de tijd niet heugen een auto gezien te hebben met zo veel logo’s en logootjes. Werkelijk overal zitten gekleurde ‘Performance’-streepjes en hoekige DS-krabbeltjes. Vermoeiend, maar ook niet meer dan een onbeduidendheidje.

DS Automobiles heeft met de Performance een bijzonder welkom scheurmonstertje neergezet. Hij is gretig, spannend en levert met speels gemak een rijplezier dat in deze klasse alleen maar zeldzamer lijkt te worden. Zijn kleine tekortkominkjes zul je hem dan ook makkelijk vergeven – hij geeft er heel veel voor terug.

Motor
1.598 cc
viercilinder turbo
208 pk @ 6.000 tpm
300 Nm @ 3.000 tpm

Aandrijving
voorwielen
6v handbak

Prestaties
0-100 km/u in 6,5 s
top 230 km/u

Verbruik (gemiddeld)
5,4 l/100 km
125 g/km CO2
D-label

Afmetingen
3.948 x 1.715 x 1.443 mm (l x b x h)
2.464 mm (wielbasis)
1.150 kg
50 l (benzine)
285 / 980 l (bagage)

Prijzen
NL € 31.890 (25%)
BE € 27.450

Het vonnis
Eén en al lol, met wat kleinigheidjes die de pret zeker niet zullen drukken. Wel nogal aan de prijs, zeker gezien de concurrentie, maar dat zit 'm ook in de riante standaarduitrusting; trekt het jou over de streep?