Toyota Supra

De mogelijkheid om een comeback te maken is altijd kleiner dan je denkt. De muziekindustrie herinnert ons daar regelmatig aan, door een bandje op te warmen dat in de jaren tachtig al nauwelijks een carrière had, om er vervolgens achter te komen dat echt niemand meer op ze zat te wachten. Wat betreft auto’s: hoe lang kun je iets in een la laten liggen – in dit geval een naam die veel heeft betekend voor een hele generatie autofans – voordat het momentum definitief voorbij is? De laatste Supra, de A80, werd gebouwd tussen 1993 en 1998 (al werd hij voor Japan zelf tot 2002 gemaakt). Dat was de archetypische Japanse sportauto, een vechtersbaas ter grootte van een Porsche 928 die op de cover van Max Power Bridgestones oprookte. Hij werd meteen een legende – de 2JZ zes-in-lijn bleek sterk genoeg om elke tuning-fantasie waar te kunnen maken. De legende werd nog wat verstevigd toen snelheidsmaniak ‘Smokey’ Nagata in 1999 in het VK van de weg werd gehaald omdat hij in de buurt van Peterborough 317 km/u reed in een Supra. Het was de ultieme Japanse rijmachine van de jaren negentig, het was Japan in autovorm. Het was de 911 van Toyota. Iedereen was er dol op. Dat laatste is misschien wat dik aangezet, maar je begrijpt wat ik bedoel – een naam als Supra opnieuw tot leven wekken, dat zal niet makkelijk zijn. Die naam betekent echt iets voor veel mensen. In elk geval voor automobiele sneuneusjes zoals ik.

Hoge verwachtingen bij de nieuwe Toyota Supra

Dus toen Toyota ons voor het eerst de FT-1 conceptcar liet zien, in Detroit in 2014, was er begrijpelijkerwijs veel opwinding onder de ­aanwezigen. Geruchten over een samenwerking met BMW werden bevestigd, en toen werden we allemaal gegrepen door de hype: een V10, een lichtgewicht constructie met enorme prestaties. Maar de incubatietijd van Japanse sportwagens is niet kort, en dus liep het project vanaf de start meteen al vertraging op. Het ging met horten en stoten, werd uitgesteld en kreeg pas een paar jaar geleden, uiteindelijk, het groene licht. Ik denk dat hij vaker als productieklaar ‘concept’ op autoshows is verschenen dan enig andere moderne auto.

‘De Toyota Supra is geboren met een totale identiteitscrisis’

Nu is hij dan echt productieklaar, en weten we inmiddels dat de samenwerking met BMW aanzienlijk verder gaat dan iemand in 2014 zou hebben verwacht. Ook is hij aanzienlijk minder ambitieus dan je zou verwachten van een Japanse supersportwagen. Wat we hier hebben, is in essentie hetzelfde als de BMW Z4, maar dan met een vast dak. De motor is dezelfde B58, de zescilinder turbo die 340 pk produceert. De carrosserievorm is nieuw en komt van Toyota, net als de afstelling van het onderstel – maar de onderdelen zijn hetzelfde als in de BMW. Dat zal niet iedereen even leuk vinden, en ik weet dat de twee teams onafhankelijk van elkaar werkten nadat het prototype klaar was, maar daardoor is dit toch niet veel meer dan een BMW Z4 met een andere vorm. Of hij goed of slecht is, hangt dus voornamelijk af van hoe goed of slecht de ingewanden zijn, en in hoeverre de andere carrosserie het DNA van deze legendarische Japanse auto beïnvloedt. Maar de basisfilosofie is – hoe je het ook wendt of keert, en wat Toyota ook beweert – dat dit meer om merk- en typeaanduiding draait dan om iets anders. Er is simpelweg erg weinig Toyota-hardware aanwezig, en het geheel wordt in elkaar geschroefd in Oostenrijk.

De Toyota Supra in het echt

In het echt ziet hij er niet slecht uit. Smaken verschillen, maar de koplampen doen denken aan de vorige Supra en hij is visueel zo lastig, zo ingewikkeld, dat je ’m niet snel zult verwarren met andere coupés. De achterklep en -kant bestaan uit een aantal verdiepingen en vanuit sommige kijkhoeken vraag je je niet af óf, maar hoevéél hallucinogenen het designteam heeft gebruikt. Ook herken ik trekjes van de TVR 350, dus ik ben bepaald geen hater. Ik lees dat veel mensen dat wel zijn, maar als ik naar de nieuwe Supra kijk, denk ik bij mezelf: alleen een Japanse automaker zou zo voor deze vormgeving kunnen kiezen. Waarna ik word overvallen door een warm en behaaglijk gevoel en meteen naar Japan wil afreizen om met andere maffe Aziatische machines op de Hakone-tolweg te gaan rijden. De deurgreep is vrij Japans in z’n eenvoud. Je weet hoe het is met Japanse spullen: die zijn minder zelfbewust luxe – ze hebben minder uitstraling, zo je wilt – dan Duitse dingen, en ze geven je de indruk dat ze 35 jaar lang zonder haperen zullen werken. Maar die greep is wel meteen het laatste waardoor de Supra aanvoelt als een Toyota. Dat zeg ik niet om Toyoda-san en zijn team te kakken te zetten – ik ben een groot fan van veel wat het merk doet en maakt, en van de wijze waarop het wordt geleid. Maar dit is wel een van de vreemdste auto’s waarin ik ooit in mijn leven heb gereden.

Onderdelen uit München

De eerste tien minuten vraag je je af wat er allemaal van BMW komt, en dat blijkt vervolgens zoveel en zo alomtegenwoordig te zijn dat je de vraag om moet draaien, en op zoek gaat naar zaken die van Toyota komen. Dat is dus niet al te veel. De verwarmingsknoppen komen van BMW, net als het hele infotainment- en iDrive-systeem. Om precies te zijn komt alle elektronica rechtstreeks uit München, de meters en tellers incluis. En de contactsleutel. Oké, Toyota heeft een eigen toerenteller geïnstalleerd, maar meer ook niet. Vooral het stuur is ronduit bizar: dat is helemaal standaard overgenomen uit de nieuwste BMW’s en toen is er een Toyota-logo op geplakt. Dat is behoorlijk raar om naar te kijken – alsof je beste vriend opeens met een totaal andere stem spreekt.

‘De Supra rijdt prima op het circuit, houdt zich goed op hobbelige wegen en voelt altijd snel aan’

Maar ik ben open genoeg van geest om te hopen dat dit een goede auto zal blijken te zijn, en om te accepteren dat het delen van een paar knoppen niet het einde van de wereld betekent. Iedere automaker die in 2019 nog een kleine, op benzine lopende coupé aanbiedt, doet me sowieso al een groot plezier. Dus start je de motor en denkt: dat klinkt als een BMW. Want dat doet hij. En dan verdwijn je in een mist van verwarring, plezier, bewondering en verbazing omdat je niet kunt begrijpen wat er allemaal gaande is. Want waar slaat dit allemaal op? Sommige auto’s hebben een identiteitsprobleem – maar de Supra is geboren met een totale identiteitscrisis.

De Supra is gek op bochten

Dit is een heel goede auto – dat wil ik alvast maar gezegd hebben. Hij is snel en responsief en het door Toyota afgestelde onderstel is zo verfijnd en speels als je je maar zou kunnen wensen. De Z4 met een vast dak is een goede, stijve auto, en de besturing bewijst dat de technici eindelijk begrijpen hoe je met elektrische besturing moet omgaan. De Supra is gek op bochten en voelt lichter aan dan de opgegeven 1.495 kilo. Ook voelt hij erg aan als een BMW. De motor en de bak lijken rechtstreeks uit de M140i te komen – of dat een groot compliment of juist een belediging is, hangt af van je persoonlijke smaak.

De relatie tussen die aandrijving en de achteras doet ook erg denken aan een BMW, maar dit is ook waar de Toyota Supra een heel plezierige verrassing biedt. Gewone BMW-coupés wekken altijd een beetje de indruk dat er te veel rubber zit in de ophanging achter – ze wringen en duwen en persen en lijken daardoor niet helemaal accuraat. De M-auto’s overcompenseren dat en voelen juist te hard, te direct aan, en liggen daardoor niet echt lekker op de openbare weg. Deze auto zit daar mooi tussenin, en dat maakt ’m een erg goede auto voor straatgebruik.

En dat is het punt

Ik heb zojuist de nieuwe sportauto van Toyota, z’n DNA, beschreven als onderdeel van de BMW-onderstelfilosofie. Het spijt me, maar als autofanaat voelt dat helemaal verkeerd aan. Zou ik de Pepsi-proef met ’m doen, dan zou ik zeggen dat hij een BMW is. Hij klinkt als een BMW, rijdt als een BMW – alles wat je aanraakt, behalve de stoelen, komt uit Duitsland. Ik zal je vertellen waarom dat iets uitmaakt. Het maakt iets uit omdat Japanse auto’s iets onbeschrijfelijk aantrekkelijks over zich hebben. Ze geven je het gevoel dat je rijdt in iets dat een liefdesbaby is van krankzinnig hoogwaardige technologie en woest creatieve gekte. Japanse sportauto’s zijn stuk voor stuk onversneden idiotie. Geen enkel ander land bouwt auto’s op dezelfde manier, en als je vervolgens de badge en naam van iets dat precies daarvoor stond – de vorige Toyota Supra – plakt op iets dat weliswaar een goede sportauto is, maar werkelijk nul van die fascinerende genetica met zich meedraagt, dan voelt dat ­simpelweg verkeerd aan.

‘De Japanners hadden echt wat duidelijker moeten praten tijdens de eerste vergaderingen’

De Supra rijdt prima op het circuit, houdt zich goed op hobbelige wegen en voelt altijd snel aan – hoewel de motor er bij 5.500 tpm al mee ophoudt. Ik vind het ongelooflijk hoe veel zichtbare spullen van BMW Toyota heeft gebruikt – dat moet een van de vreemdste beslissingen zijn die ik in twintig jaar autojournalistiek heb meegemaakt, want het heeft geresulteerd in een auto zonder enige eigen identiteit. Het is een heel getalenteerde auto die geen idee heeft wat hij is. En hoewel Toyota beweert dat het Japanse DNA er al vanaf het begin van het gezamenlijke project is ingegoten, merk ik dat nergens aan. De Japanners hadden echt wat duidelijker moeten praten ­tijdens de eerste vergaderingen.

Een pure tragedie

Het kan best zo zijn dat Toyota wil dat de mensen die deze Supra gaan kopen geen idee hebben over z’n afkomst of over hoe nauw een comeback eigenlijk luistert. Als dat het geval is, is Toyota heel slim geweest en hebben ze deze auto het gamma als het ware binnengesmokkeld, en zichzelf zodoende een hoop geld bespaard. Maar in een wereld van Alpines en Caymans en M2 Competitions – auto’s waarvan de identiteit rechtstreeks stamt uit de funderingen van de bedrijven die ze bouwen – beschouw ik deze auto als een pure tragedie. Dit was Toyota’s kans om afscheid te nemen van het benzinetijdperk met een luid en duidelijk statement. In plaats daarvan krijgen we een heel competente, gerestylde BMW. Ze hadden ’m ook gewoon geen Supra kunnen noemen, dan hadden autofanaten geen problemen met deze auto gehad en had ik me niet 1.500 woorden lang boos hoeven maken. Over mij gesproken: ik zou gaan voor een Alpine, zonder enige twijfel.

Specificaties Toyota Supra

Motor
2.998 cc
zescilinder turbo
340 pk @ 5.000 tpm
500 Nm @ 1.600 tpm

Aandrijving
achterwielen
8v automaat

Prestaties
0-100 km/u in 4,3 s
top 250 km/u

Verbruik (gemiddeld)
7,5 l/100 km
170 g/km CO2
G Label

Afmetingen
4.379 x 1.854 x 1.292 mm (l x b x h)
2.470 mm (wielbasis)
1.495 kg
52 l (benzine)
290 l (bagage)

Prijzen
€ 81.995 (NL)
n.n.b. (B)