Paddy McGuinness is een van de nieuwe presentators van TopGear. Tijd om wat beter kennis te maken. We vragen naar belangrijke zaken zoals de auto’s van Paddy McGuinness. Hieronder lees je zijn verhaal.
Leren rijden in een Hillman Avenger
Mijn vader heeft me leren rijden in een Hillman Avenger. Ik herinner me nog dat ik als jochie de auto op en neer liet bokken op de weg, want je had benen nodig als boomstammen om de koppeling te kunnen intrappen. De Avenger werd verkocht, en mijn vader kocht een beige Austin Metro.
Die reed ik elkaar toen ik probeerde een vriend van me in te halen. Dat lukte nog ook – ja, in een Metro. Ik stak nog wat vingers naar ’m op, maar toen knalde ik bij het invoegen op de auto voor me. De Metro vouwde in elkaar als een harmonica; de andere auto had een klein deukje.
Vanuit een telefooncel moest ik mijn vader bellen en ’m vertellen wat er was gebeurd. Jarenlang heeft mijn vader de motorkap van de Metro daarna nog dichtgehouden met een elastieken band, want hij had geen geld voor de reparatie.
Paddy McGuinness en Ford
Ik zakte de eerste keer voor mijn rijexamen. De examinator was precies het type dat je niet wilt treffen – potloodsnorretje, 60 jaar, het was meteen al klaar. De tweede keer dat ik opging, was het gruwelijk heet en droeg ik mijn strakke Kevin Keegan–voetbalbroekje. Ik had een vrouwelijke examinator en ik slaagde.
Mijn eerste auto kocht ik van een vriend van me. ‘Tanzy’ verkocht z’n tweede generatie Ford Escort, rood, dubbele Webers, mooie lichtmetalen wieltjes. Hij wilde er 90 pond voor hebben. Dus ik aan het onderhandelen: ‘Is ie gekeurd?’ Tanzy: ‘Nee, hij kost 90 pond.’ Paddy: ‘Is er belasting over betaald?’ Tanzy: ‘Nee, hij kost 90 pond.’ Paddy: ‘Ik neem ’m.
Daarna kocht ik een turquoise Vauxhall Cavalier [een Opel Ascona, red.]. Die ruilde ik in op een Austin Montego met Recaro-stoelen. Ik heb de kap nooit open gedaan en er ook niets over gevraagd, ik zei alleen tegen die gast op mijn werk: ‘Wil je ruilen?’ Het was een wrak – ik had ’m misschien een maand en toen kocht ik een Sierra, en die was nog erger.
Respect afdwingen met de XR3i
Maar ik bleef bij Ford en had daarna een Orion en een XR3i. Die Orion was helemaal perfect: witte lak, grijs velours, en ik had ervoor gespaard. Die kostte me zo’n 1.000 pond en had elektrische ramen – ik voelde me echt het heertje. Ik moest ’m afschrijven na een slippartij op ijzel. Ik was gek op die Orion.
De XR3i was de auto waarvan ik dacht dat iedereen me zag rijden. Het was de eerste auto waarin het me opviel dat mensen naar me keken, zowel meisjes als jongens. Hij was zwart, grijze bekleding, Blaupunkt-stereo, dikke subwoofers achterin.
Die auto dwong wel wat respect af, en speelde ook een rol in de tv-serie Phoenix Nights. Ik reed erin met ‘Tarzan Boy’ op de radio, en de auto kreeg daar meer geld voor dan ik. Serieus, ja.
De Alfa onder water
Toen kocht ik een Alfa 156 Twin Spark. We deden het tweede seizoen van Phoenix Nights; ik was 28. De auto was zilver vanbuiten met beige leer en houten afwerking vanbinnen – echt prachtig.
Ik kocht ’m, en kwam er al snel achter dat alles wat mensen over Alfa’s zeggen waar is. Prachtig om te zien, maar mechanisch een ramp. In de wasstraat kwam het water door de bovenkant van de voorruit gelopen.
Na een V8 Vantage word je wijzer
Ik nam een Subaru STi vanwege een meisje, en verkocht ’m ook weer vanwege een meisje. Mijn nieuwe vriendin haatte die Subaru zo erg dat ik ’m niet langer kon houden. Toen kocht ik mijn eerste Range Rover Sport – ik heb er sindsdien altijd een gehad. Van 2005 tot en met 2019: altijd een Sport. Zwart op zwart.
Ik heb ook een poosje een Aston Vantage V8 gehad, die kocht ik van mijn voetbalvriend Jason McAteer. Daar kon ik de hele dag naar staren, maar erg comfortabel vond ik ’m niet. Na die V8 werd ik wijs en kocht een Mercedes CLS, maar die heb ik niet lang gehad.
Heb je de loterij gewonnen Paddy?
Toen ging ik voor een Bentley Continental GT. Wat een ding. Ik ben nog naar de fabriek geweest om te zien hoe ze ’m bouwden. Heel wat werk, en dat kun je ook wel voelen als je er wat tijd in doorbrengt.
Ik heb van de zomer nog even een Ferrari California gehad. Harris lacht me erom uit, maar je kon ’m wel gewoon elke dag gebruiken, dakje omlaag, ik was er dol op. Toen ik ’m voorreed bij de bakkerij waar mijn vrienden werkten, dachten ze dat ik de loterij had gewonnen.
Reacties