Uitgelicht: Hammond in de Delta Integrale

Ondanks een snelle motorfiets werd een nog jeugdige Richard Hammond op een verlaten achterafweggetje ooit behoorlijk op z’n plek gezet. Nu is het tijd om wraak te nemen.

 

Ik ontkom er niet meer aan. Deze rubriek dwingt me om eindelijk af te rekenen met een kwelgeest uit het verleden. Het wordt tijd mijn angst onder ogen te zien, en die te overwinnen.

 

Een jaar of twintig geleden reed ik op mijn motorfiets binnendoor van Yorkshire naar Lancashire toen ik voor het eerst persoonlijk kennismaakte met een Lancia Delta Integrale Evo II. Ik herkende de auto direct aan de gespierde wielkasten die zich enigszins gekunsteld rond de brede velgen vormden, en aan het hele arsenaal aan luchthappers en spoilers waarmee Giugiaro zijn creatie had volgehangen. Ik had ook direct door dat de bestuurder erg blij was met zichzelf, en met zijn auto. Voor mij reden genoeg om hem te laten kennismaken met de prestaties van een echte machine, mijn Kawasaki ZZR600.

 

Maar terwijl ik nog bezig was met mijn strijdplan, reed de Lancia ineens van me weg. Enigszins verrast gaf ik direct vol gas, maar mijn achterstand werd alleen maar groter. Daarna ontspon zich een soort kat-en-muis-spel waarbij ik nooit het idee kreeg dat ik op mijn Kawasaki ook maar een schijn van kans had.

 

Om je de waarheid te zeggen: ik werd op dat verlaten achterafweggetje volkomen zoek gereden. Een knappe prestatie, aangezien ook een motorfiets met een relatief kleine cilinderinhoud in staat moet worden geacht om elke vierwieler te verslaan. Destijds realiseerde ik me echter niet dat de Delta Evo II een van de meest succesvolle rallyauto’s was van dat moment. De auto die mij zojuist het nakijken had gegeven, was de laatste versie van een omvangrijke reeks homologatiespecials: auto’s die alleen bestonden om Lancia toegang te verschaffen tot het World Rally Championship. Auto’s die dus gebaseerd waren op de Integrale die in het WRC bijna ongenaakbaar was, zoals bijvoorbeeld blijkt uit het feit dat de auto tussen 1987 en 1992 in de beruchte Groep A zes keer de constructeurstitel won.

 

Deze Delta Integrale heeft vierwielaandrijving, een 2,0-liter viercilinder turbomotor met 215 pk en onafhankelijke wielophanging voor en achter. Anno 2011 stuurt en rijdt deze Delta Integrale nog altijd als een mes. Hij rijdt minstens zo opwindend als ie moet hebben gereden toen twintig jaar geleden iemand op een Kawasaki erg zijn best deed om deze bonkige Italiaan bij te benen. Het mooiste is wellicht dat dit niet bepaald een broze klassieker is die je met fluwelen handschoenen moet behandelen. Dit is nog altijd een gifmenger van het zuiverste water, die altijd en overal op zoek is naar bochten. Met vier wielen die allemaal even goed aan het asfalt kleven.

 

In z’n hoogtijdagen was het nauwelijks nog een verrassing als er in een willekeurige raceklasse weer een Lancia Delta als eerste over de finish ging. Dat competitieve karakter voel je nu nog in alle vezels van de auto. Er gaat iets meer vermogen naar de achterwielen, maar dat gebeurt zonder ingewikkelde elektronica of techniek. Via het stuur kun je precies voelen hoeveel grip de wielen hebben, en waar de grens ligt.

 

De met alcantara beklede Recaro-stoelen en het functionele dashboard versterken de indruk dat je te maken hebt met een auto die daadwerkelijk ballen heeft, en niet met een of andere wanna-be hete hatchback die alleen maar leuk oogt. De vorm van de carrosserie, met z’n opgezwollen wielkasten en de puur functionele grilles en spoilers, heeft door de jaren heen nogal wat ontwerpers geïnspireerd, maar een echte opvolger heeft de Delta Integrale nooit gekregen. Deze auto is immers direct afgeleid van een van de succesvolste rallyauto’s ooit. Het afwijkende uiterlijk ondersteunt de Delta slechts in z’n belangrijkste taak: zo hard mogelijk rijden. Dit was, en is nog altijd, een speciale auto die legendarische prestaties heeft geleverd en die ook nu nog regelmatig in wedstrijdverband optreedt.

 

Geloof het niet als je binnenkort iemand liefdevol de motorkap van zijn klassieker ziet strelen, en vervolgens met trots hoort vertellen dat hij er dagelijks mee rijdt. Ik weet namelijk zeker dat het niet zo is. Tenzij hij naast een Lancia Delta Integrale Evo II staat. Dat is namelijk wel een echte, authentieke klassieker die functionele schoonheid en een enorme historie koppelt aan rijeigenschappen waarmee je ook in het hedendaagse verkeer voor de dag kunt komen.