Er doet een nogal ongeloofwaardig verhaal de ronde over hoe Chris Bangle en zijn in groepjes verdeelde designteam kozen welke van de door die groepjes ontworpen studiemodellen uiteindelijk de E63 BMW 6-serie zou worden. Ze zouden de auto’s – een paar ‘normale’ en wat ‘eigenzinniger’ studies – ergens buiten hebben neergezet. Vervolgens werd er een soort spirituele séance gehouden, waarna elk lid zijn favoriet mocht aanwijzen. De democratische keuze viel op de extreemste, en die ging dan ook in productie. Of het allemaal waar is of niet, feit blijft dat het de meest choquerende BMW was van de moderne tijd, inclusief die nieuwe G80 M3 die op dit moment het halve internet doet kokhalzen.
Ik was een van de velen die er met hun hoofd domweg niet bij konden, bij die vroege Bangle-BMW’s. Z’n eerste 7-serie was werkelijk niet om aan te gluren, maar toen de E60 5-serie kwam, begon zowaar het kwartje te vallen – het idee dat als je een designtaal wilt veranderen, je ergens een streep moet trekken en helemaal opnieuw moet beginnen. En verdomd, het werkte nog ook; mensen kochten de auto’s. En er zat nog een commercieel geniaal tintje aan ook, dat vaak over het hoofd wordt gezien: Bangle-auto’s zagen er over het algemeen veel beter uit als ze werden uitgerust met zo’n lekker prijzige M Sport-bodykit en dito wielen. De winst schoot omhoog.
BMW doet hetzelfde trucje
De voorstanders/verdedigers van de nieuwe M3/M4-styling halen de Bangle-jaren graag aan als bewijs van de stelling dat BMW nu eenmaal af en toe de boel eens helemaal overhoop moet halen qua design, maar dat geloof ik niet. Of je hem nou aanbidt of haat – Bangle hing wel degelijk een bepaalde filosofie aan en was niet bang zijn visie de vrije loop te laten tot het punt dat mensen zich er beledigd door voelden. Het was intellectueel doorwrocht, zelfs als het af en toe leidde tot dingen die er, nou ja, niet uitzagen.
Maar ga deze nieuwe M3 vooral niet op één lijn zetten met het wat gestoorde genie van Bangle. Wat we hier hebben is, niets meer, niets minder, een behoorlijk gewoontjes uitziende sedan. Een sedan die qua inspiratie meer verschuldigd is aan Hyundai dan aan iets anders, maar waarop ter onderscheid wel een bizar groot stel verticale nieren is geschroefd. Of konijnentanden. Of billen. Of een (twee…) van de andere dingen die de immer creatieve reaguurdertjes van het internet hebben geopperd.
Het is niet één geheel
Het ziet er niet harmonieus uit, omdat het niet harmonieus is. De enige parallel met de Bangle-jaren is eenzelfde soort moed, of durf, of waanzin, of hoe je het ook wilt noemen. Het grote verschil is dat het er toen om ging esthetische dogma’s omver te werpen, een vastgeroeste stijl nieuw leven in te blazen. Nu is het eerder een financiële gok: ze hopen bij BMW vooral dat er meer Chinese kopers instappen dan dat er Europeanen (ongetwijfeld zullen) overstappen naar Mercedes AMG’s of Audi RS’en.
Normaal gesproken vermijd ik het onderwerp autodesign. Hoe ze rijden vind ik veel belangrijker. Je voelt een ‘maar’ aankomen? Oké: maar! Soms moet zelfs iemand als ik, die normaal zwijgt, zijn mond opendoen. BMW wil ons duidelijk op de harde manier laten geloven dat er geen beter gezicht mogelijk is voor een BMW M, maar ik vind het er gewoon niet uitzien. Hij bewijst aan de andere kant wel dat als je je beroemdste sportauto eruit laat zien alsof ie zojuist een schop in zijn noten heeft gehad, dat in ieder geval de aandacht afleidt van z’n specificaties. Wij krijgen in het VK géén handbak, hij is tienduizend kilo zwaarder dan voorheen en die lekker giftige dubbelkoppeltransmissie wordt gedumpt ten gunste van een ‘echte’ automaat. Oh, en zoals altijd het geval is bij M3’s: ik weet zeker dat ik dit model over drie jaar fantastisch vindt…
Reacties