Chris Harris over de McLaren Senna

Als je mij bent, moet je in sommige gevallen een beetje op je woorden letten, maar ik kan niet anders dan zeggen dat ik niet bepaald kapot ben van de McLaren Senna. Ik kijk ernaar uit om ’m hard over een circuit te sturen en om te ervaren hoe hij rijdt met al die technologie aan boord, en om kreten te slaken als ik al z’n koppel en vermogen aanspreek. Maar ik hoef zelf geen Senna in mijn garage te hebben.

Wat moet je met zo’n ding?

Circuitdagen? Neem je me in de maling? Ik neem aan dat de Senna met dat doel voor ogen is ontworpen, maar ik weet nog niet zo zeker of een koolstofvezel creatie van een miljoen euro het beste apparaat is om te gebruiken op Silverstone, terwijl je wordt omringd door E92 M3’s. Deze absurd dure circuitauto is een van de idiootste uitvindingen waar de mensheid ooit mee op de proppen is gekomen: een machine die te extreem is voor de openbare weg, maar die de grootste nadelen van toelating op de openbare weg toch met zich meedraagt – waaronder, inderdaad, normale straatbanden – ook op het circuit waar hij alles en iedereen zou ­moeten domineren.

Laten we ook even ontzenuwen dat de Senna sneller zou zijn dan een GT3-racewagen. McLaren hamert daar nogal op, maar het is gewoonweg niet waar. De auto werd onthuld op Estoril en reed daar een ronde in 1 minuut en 41 seconden. Een 650S GT3 op slicks zette daar vorig jaar in de kwalificatie een tijd neer van 1 minuut en 36 seconden. Natuurlijk kun je je Senna voorzien van slicks, maar dan is ie ineens een raceauto. En dan kun je dus net zo goed een echte raceauto kopen.

Geen knapperd

Misschien, dan, is het genoeg louter te beseffen hoe fantastisch snel de Senna is en te weten hoeveel downforce hij heeft om het rijden op de weg een opwindende ervaring te maken? (Want laten we onszelf niet voor de gek houden: McLaren maakt het beste onderstel voor straatauto’s – met een straatlengte voorsprong.) Dat is een beetje als weten dat je dodelijke ninja-vaardigheden hebt, en toch besluiten ze niet te gebruiken als de situatie op de parkeerplaats van de supermarkt weer eens uit de hand loopt. Daar kan ik op zich nog wel bij, maar dan moet de Senna zichzelf net als elke andere supercar weten te onderscheiden door zijn uiterlijke schoonheid. Dan zou ie er écht goed uit moeten zien – en iedereen die beweert dat de Senna een knapperd is, moet naarstig op zoek naar ­geestelijke bijstand.

De Senna is een afspiegeling van de wilde ontwikkelingen in het ontwerp van sportwagens gedurende het afgelopen decennium. Van het dieptepunt in 2009, toen openlijk werd getwijfeld of snelle auto’s nog veel langer zouden bestaan, zijn er nu – bijna tien jaar later – hele legioenen mensen die graag een ton meer betalen dan de prijslijst van ze verlangt, alleen maar om de kans te krijgen in een van de lelijkste auto’s ooit te rijden. Een auto bovendien waarvan de bestaansreden nooit zal worden getest, omdat dat z’n waarde zou doen kelderen.

Een gestoorde markt

Een vriend van me, die niets van auto’s weet maar had gehoord hoe oververhit de markt voor snelle auto’s is geworden, vroeg me om uit te leggen hoe de Senna werkt – waarom je er een zou kopen, wat je ermee zou doen. Tegen de tijd dat ik was uitgepraat, was hij volkomen perplex. ‘Dat is totale gekte’, zei hij, en daar heeft hij gelijk in. Vanuit de optiek van een buitenstaander is de supercarmarkt een soort dystopische Truman Show waarin een paar duizend extreem rijke mensen worden misleid door een klein aantal automakers die munt uit hen willen slaan.

Toch wil ik hem een keer rijden

Dat neemt niet weg dat ik nog steeds een Senna wil rijden. Ik wil al het werk dat erin is gestopt op waarde kunnen schatten en kunnen lachen om z’n snelheid op het circuit. Maar in principe beginnen deze ultra-straat-en-circuit-auto’s me een beetje tegen te staan. De Ferrari 488 Pista, die minder op rondetijden is gericht, vind ik minder erg, en ja: ik denk wel degelijk dat het simpele bestaan van deze idiote machines de wereld beter maakt. En net zo goed vind ik het onstichtelijk dat de voornaamste reden om een Senna te hebben, lijkt te zijn dat je aan andere mensen kunt ­vertellen dat je een Senna hebt.