Achter de scherm bij het lesje driften voor Max Verstappen in een Mazda RX-7

Max Verstappen is on fire. Bijna letterlijk. Een enorme vlam spuit uit de uitlaat van zijn auto, en hij heeft zojuist het koppelingspedaal met zoveel venijn laten klappen dat een F1-versnellingsbak er bij de start van een Grand Prix van zou ontploffen. ‘Meer toeren, alles wat ie heeft!’ schreeuwt de man naast hem, terwijl de rest van de lucht gevuld wordt door het geluid van een behekste bijenkorf. Dan exploderen ze voorwaarts, of om nog preciezer te zijn: zijwaarts. Heel, heel erg zijwaarts.

F1-coureurs driften normaal gesproken niet. Als ze het doen, is het meestal een voorbode van een crash of een forse glijpartij. Bovennatuurlijke controle over een auto is een haast heilig gegeven, en in die kerk is overstuur een scheldwoord. Maar vandaag is de huidige wereldkampioen F1 op een missie om een nieuwe vaardigheid aan zijn toch al indrukwekkende arsenaal toe te voegen. Max Verstappen leert driften.

Nu is de comfortzone van Max, als het op racen aankomt, inmiddels zo groot geworden dat hij nog net geen driezitsbank en een enorme flatscreen aan boord van zijn almachtige Red Bull RB19 heeft gehesen. Maar hij blijft erbij dat er hier gewoon gewerkt moet worden. ‘Ik heb nog nooit van mijn leven gedrift. Ik heb me hier ook totaal niet op voorbereid, dus dat maakt het alleen maar beter’, zegt hij met een schaapachtige lach.

Verstappen wil in de F1 ook wel eens driften

‘Ik heb hier en daar mijn F1-auto weleens dwars gezet, maar dat is niets vergeleken met wat we vandaag gaan doen. Ik ben benieuwd of iets van de skills die ik de afgelopen jaren heb opgedaan me hierbij kan helpen.’ Hier en daar, zegt hij. Skills. Dat getuigt toch van enige valse bescheidenheid.

Denk maar eens terug aan die totaal verregende GP van Brazilië in 2016, waarin Max de laatste bocht uit kwam met wat je niet anders kúnt beschrijven dan maximaal overstuur en er op de een of andere manier in slaagde zijn auto niet in de muur te zetten (wat onmogelijk leek).

Nog imposanter was de powerslide die hij twee jaar eerder, tijdens een trainingssessie op datzelfde circuit, liet zien in de Toro Rosso van Jean-Éric Vergne (die ging viraal, JEV verhuisde naar de Formule E). We weten dat Max de neiging heeft nogal zijn ellebogen te gebruiken tijdens een race, en dat hij grip kan vinden waar die er schijnbaar helemaal niet is, maar ook dat ie een F1-auto kan laten dansen.

Het driftmonster waar Verstappen in gaat rijden

Vandaag is echter andere koek. TopGear is uitgenodigd op het testterrein van Millbrook om te zien hoe Max zijn eenzitter tijdelijk zal omruilen voor een Mazda RX-7 uit 1992 die bekendstaat onder de naam Madbul: een gorgelend, briesend steroïdenmonster gemaakt door een man die ‘Mad’ Mike Whiddett heet.

Mike, 41 jaar oud, is professioneel drifter, geboren in Auckland, Nieuw-Zeeland, en zijn extreme activiteiten hebben hem doen belanden bij de kudde van Red Bull. Hij moet een goede tandarts hebben, want het is onmogelijk een foto van hem te vinden waarop hij niet breed grijnzend zijn stralende kauwgerei tentoonstelt, vergezeld van een handgebaar waarbij zijn vingers hoorntjes vormen.

Hij is een dreadlocksdragende non-conformist met een bizar hoog octaangetal, die hoogst ongebruikelijke dingen kan doen met absurd krachtige auto’s. Mike was toch al niet het type dat je boekhouder zag worden. Zijn pad naar mondiale erkenning in de geheimzinnige wereld van het pro-driften zou een pracht van een Netflix-serie zijn.

Hoe Whiddett aan de bijnaam ‘Mad Mike’ komt

Hij werd als enig kind opgevoed door zijn moeder en heeft zijn vader nooit gekend. Als kind sliep hij in het bovenste gedeelte van een stapelbed, boven zijn moeder. Door het opzijleggen van dubbeltjes en kwartjes kon hij op zijn zevende een crossmotor kopen, en de dingen die hij daarmee uitvrat, zetten de boel pas echt in gang.

‘Ricky Johnson in Supercross was mijn idool’, vertelt Mike. ‘Ik wilde een Crusty Demon worden [beroemde freestyle-waaghalzen onder de motorcrossers]. Tommy Klaus kwam naar Nieuw-Zeeland en hij droeg een Red Bull-helm. Dat bleef in mijn hoofd hangen. Ik heb wat geracet, maar koppelingen en banden waren gewoon te prijzig.’

Het lijntje tussen ‘coole gast’ en ‘dronken vent op een bruiloft’ wordt steeds dunner | Foto: © TopGear / Mark Riccioni

‘Het is een wilde rit geweest, man. Ik heb elk bot in mijn lichaam wel een keer gebroken. In 2002 brak ik mijn rug, ze zeiden dat ik nooit meer zou lopen. Mijn moeder zei: “Ik kom niet eens meer kijken. Want of je staat op het podium, of ik rij achter de ambulance aan naar de Eerste Hulp en er steken botten uit je lijf.” Dat is waar de bijnaam “Mad” vandaan komt. Het probleem was dat ik alle trucs op de evenementen zelf moest leren, omdat ik geen plek had om te oefenen.’

Toen ontdekte hij driften en ging dat uiteindelijk in 2006 op professionele basis doen. ‘In Nieuw-Zeeland is dat een scene voor jongeren die het zich niet kunnen veroorloven om te gaan racen in karts of snelle auto’s. Maar die wel de hand kunnen leggen op iets goedkoops met achterwielaandrijving en dan maar gaan driften.’

Whiddett bouwt zelf driftauto’s

Australië en Nieuw-Zeeland hebben altijd iets gehad met JDM-auto’s, het spul dat Japanners alleen voor de eigen markt maakten, en even afgezien van een nogal opzienbarend experiment met een Lamborghini Huracán zijn Mazda’s Mike’s ding. ‘Wankelmotoren waren goedkoop, luid, irritant en snel,’ legt hij uit. ‘Zonder al te veel gereedschap konden mijn maten en ik ze uit elkaar halen, opvoeren, weer in elkaar zetten en er verschrikkelijk dwars mee gaan.’

Mike heeft op een circuit bij Waikato in zijn thuisland iets dat hij het Madlab noemt. Daar creëerde hij uitzinnige machines als de Badbul RX-8 en de Radbul MX-5 (‘Die was echt krankzinnig snel, maar ook gevaarlijk, waar ik al snel achter kwam toen ik hem met bijna 320 km/u crashte’, weet Mike nog goed) en zelfs een driezits Luce sedan die hij de Madcab heeft gedoopt. Maar om Max Verstappen de beginselen van het driften bij te brengen, heeft hij vandaag de Madbul RX-7 meegenomen.

‘Alleen niet aan die knopjes zitten, oké? Het duurt anders eeuwen voor ik 100% NL weer heb gevonden’ | Foto: © TopGear / Mark Riccioni

‘Het is de eerste van de FD-generatie. Ik heb er 5.000 dollar voor betaald, inmiddels zou ie 100k doen. We hebben hem helemaal aan stukken gezaagd met slijptollen en er een rolkooi in gelast. We noemen hem de Gen 8, omdat hij nu al acht keer helemaal gestript en opnieuw opgebouwd is, met andere wielen, carrosserie en livery. Maar hij is altijd Madbul blijven heten.’

Je kunt je afvragen wat er nog precies Mazda, laat staan RX-8 aan is, maar de vraag is of het wat uitmaakt (het is een schoolvoorbeeld van de ‘Schip van Theseus-paradox’; Plutarchus vroeg zich in de oudheid al af of een houten schip waarvan elke houten onderdeel al was vervangen, technisch gesproken nog hetzelfde schip was).

Vier rotors, geen turbo

Op een zeker moment had de Madbul de neus van een RX-3 aangemeten gekregen, en er zijn talloze andere modificaties doorgevoerd in de loop der jaren. Alleen de motor is min of meer intact gebleven: het is een turboloze 26B met vier rotors, die vandaag ‘slechts’ 600 pk levert, maar in staat is 1.200 pk uit te spugen.

Mike zegt dat de Le Mans-winnende Mazda 787B van 1991 een inspiratiebron was. De auto heeft (ga hier maar even rustig voor zitten) EFI-gaskleppen, een roestvrijstalen uitlaat van 90 millimeter en een ECU van Haltech Elite, de transmissie is een sequentiële zesbak van HKS, er is een OS Giken 1.5 sperdifferentieel en de ophanging is voorzien van drievoudige schroefveren van KW Competition, met Megan Racing-draagarmen en een hydraulische handrem van ASD. Yep, deze jongens spreken een andere taal.

We spreken Verstappen achter de schermen

Max Verstappen doet overduidelijk niet aan nervositeit, maar hij is niet beland waar hij nu is door ook maar ergens slecht in te zijn. Red Bull filmt deze reis naar het onbekende, dus er zijn overal een hoop mensen druk in de weer. Een heel scala aan assistenten volgt Max als wespen die achter een ober met een dienblad vol cola aan zitten.

Hoe is hij in het echt? Net als bij Lewis Hamilton vragen veel mensen zich dat af. Hij werd opgeleid door zijn compromisloze vader Jos, en Max 1.0 was ongelooflijk snel, maar ook wonderbaarlijk… prikkelbaar. Hij is rustiger geworden, daar bestaat geen twijfel over, en hij is vriendelijk en benaderbaar, zelfs als we even op hem afstappen voor een off-the-record praatje zonder dat de pr-mensen in de buurt zijn.

Maar goed, Adrian Newey heeft hem een van de beste F1-auto’s aller tijden gegeven, een auto waarmee hij een sublieme eenheid vormt, en als wij het 2023-seizoen hadden dat hij heeft, zouden we er net zo vrolijk bij lopen. Heeft hij echt geen plezier in een stiekem beetje dwarsgaan af en toe?

Tips van vader Jos maken van Max een regenmeester

‘Normaal gesproken gebeurt dat omdat je een momentje hebt gehad. Ik vind het niet erg om een beetje te driften, maar ik ga liever gewoon rechtuit’, zegt hij. ‘Thuis rij ik echt niet zoveel en als ik het doe, ben ik er niet op uit om in elke bocht uit te breken, tenzij ik op een circuit ben. Ik heb wel wat gerally’d in de auto van mijn vader [Jos won al eens in een Skoda Fabia RS Rally2].’

Maar hoe krijg je het dan voor elkaar om grip te vinden op een natte baan, waar dat niemand anders lijkt te lukken? ‘Het gaat allemaal om gevoel, gewoon rondkijken. Verschillende dingen proberen, niet altijd dezelfde lijn rijden. Soms werkt iets goed in de ene bocht maar zul je voor de volgende iets anders moeten proberen. Daar hamerde mijn vader al op toen ik nog klein was: blijf proberen te verbeteren, kijk om je heen. Hou gewoon je ogen open.’

‘Wees niet te bescheiden met de toeren’

Dan wordt hij geroepen. De camera’s zijn klaar, de drones ook, de auto wordt gestart. ‘Dit ding is lúíd!’ zegt Max. Mike gooit er een van zijn bekende grijnzen tegenaan. ‘Hij heeft mij gemaakt tot wie ik ben’, -antwoordt hij. ‘Dit is jouw kindje – verder geen druk op mij vandaag, hè?’ lacht Max terug. ‘Nah… go hard’, zegt Mike. ‘En wees niet te bescheiden met de toeren!’

Whiddett zal Max de basisbeginselen leren van donuts, achtjes rijden, de Scandi-flick en wat hij een wall ride noemt. Wat zijn Mike’s drie beste tips om goed te driften? ‘Eerst en vooral: doe het met toewijding en wees niet bang.’

‘Ten tweede: Max is gewend altijd het stuur vast te houden. Wij doen veel stuurrotaties van het ene tot het andere uiterste, wat veel meer is dan hij gewend is en zo snel gaat dat je het stuur af en toe los moet laten. Dat is iets wat in het begin heel onnatuurlijk aanvoelt. Dan is er de coördinatie die je nodig hebt voor de hydraulische handrem. Dat zal hem echt uit zijn comfortzone sleuren.’

F1-reflexen doen het goed bij het driften

Het is niet erg verrassend dat Verstappen een snelle leerling is in het driften en de reflexen van een ninja heeft. Andere verrassingen zijn er wel. F1-auto’s zijn op veel manieren gewelddadig en fysiek, maar de Madbul heeft veel meer brute kracht nodig dan Max had gedacht. Mad Mike wil méér toeren, meer agressie bij het schakelen, méér bloed en donder.

Het draaien van achtjes kost Max geen enkele moeite, maar hij heeft wat tijd nodig om de hydraulische handrem onder de knie te krijgen. Je moet tegelijkertijd de koppeling indrukken, en dan wat bijremmen met je linkervoet. Er komt iets meer bij kijken dan ‘gewoon’ een auto zijwaarts rossen en de balans erin houden, zelfs voor een F1-kampioen.

Om de film zo spectaculair mogelijk te krijgen, is de Madbul ook uitgerust met Toyo-rubber dat wat robuuster is en meer grip heeft, al oogt het allemaal nog altijd hilarisch glibberig. ‘We willen er niet in een paar ronden 1.000 dollar aan banden doorheen jagen’, zegt Mike in een van de zeldzame momenten dat hij zowaar rationeel overkomt.

Het klapstuk van het lesje driften voor Max Verstappen

Als grote finale stelt hij voor Max iets op wat hij de Horner Corner noemt: levensgrote uitsnedes van de baas van Red Bull Racing, compleet met een reusachtige rechterhand. ‘Geef hem een high five met de achterkant van de auto’, zegt Mike. ‘Je krijgt één kans. Ik bedoel, je bent wel de wereldkampioen F1.’ Al snel liggen de grote handen van Horner overal verspreid. Verstappen is blij, maar weet dat er nog meer in zit. Veel meer.

‘Geef me een hele dag in een driftauto en ik zal er waarschijnlijk nog een stuk beter in worden, het begint al iets natuurlijker aan te voelen. Het werkt gewoon zo anders in je hoofd, de manier waarop je de auto in het rond smijt, vergeleken met een raceauto. Ik ben niet gewend aan dwarsgaan, of aan dit soort besturing… Het is totaal anders, de hele manier waarop ie is afgesteld’, vertelt hij.

Hoe deed Verstappen het volgens ‘Mad’ Mike?

Drie dagen later zal hij nog naar deze ervaring verwijzen in zijn interview na de race op Silverstone, nadat hij zijn zesde overwinning op rij heeft geboekt. ‘Waar ik nog veel benieuwder naar was, was de manier waarop hij zijn persoonlijkheid kon uiten in zijn manier van rijden, want dat is wat ik zo graag doe’, zegt Whiddett.

‘Die auto is mijn persoonlijkheid. Zoals hij eruitziet, zoals hij klinkt en zoals hij rijdt. Maar Max ging er meteen mee aan de slag. Hij was in het begin nog wat voorzichtig met het gaspedaal, probeerde lagere toerentallen te gebruiken en de wielsnelheid omlaag te krijgen, wat meer precisie oplevert.’

‘Het gaat om het vinden van vertrouwen, om de durf te hebben er een stuk sneller ín te gaan, de auto dwars te gooien en het stuur los te laten. Maar het was zijn eerste keer en raceprecisie is zijn ding. En er komt zoveel meer bij kijken in de F1, alleen het strategiegedeelte is al zó groot. Het gaat niet alleen om jou en je auto. Terwijl dit gewoon zo rauw is als het maar kan. Je moet bruut zijn voor de versnellingsbak, wreed voor de koppeling en niet bang zijn voor hoge toeren: alles wat ie heeft!’