Lange-afstandsraket van het Jaar 2018: Aston Martin DBS Superleggera

Een simpele auto, deze DBS Superleggera. Misschien wat vreemd om te zeggen van een wulpse Aston Martin die zo’n 255.000 euro kost (in Engeland dan…) en één en al leer en luxe is. Dat vraagt dus om enige uitleg. Het is duidelijk waar hij voor staat: het is een super-GT, een auto die bedoeld is om kilometers te maken en je daarbij een vorstelijk gevoel te geven.

Hij doet alles moeiteloos, maar ondertussen laat hij je voelen wat hij allemaal in zijn mars heeft. Dat kan hij alleen maar doen als al z’n onderdelen één kant op wijzen. En hem heel hard die kant op stuwen. Wat heel zeker voor de motor geldt. Vergeet die 725 pk – waar het om gaat, is dat koppel van 900 Nm.

Dat is ruim 135 Nm meer dan een BMW M5, en het is bepalend voor hoe de DBS zich gedraagt. De vierde versnelling de belangrijkste, je hoeft alleen maar de hoek van je voet af en toe wat te veranderen – een klein beetje betekent hier héél veel. Dit heeft nog maar weinig met simpel accelereren te maken. Van 0 tot 100 km/u? Een DBS-bezitter zou zich nooit met zoiets triviaals bezighouden. Maar van 80 naar 160 km/u in 4,2 seconden? Kijk, dat gaat ergens over.

De Lange-afstandsraket van het Jaar 2018 kreeg een andere transmissie

Aston kon de 5,2-liter twin-turbo V12-motor van de DB11 in de DBS de vrije teugels geven omdat er een heel andere versnellingsbak wordt toegepast. Wel een ZF met acht versnellingen, maar een uitvoering die meer koppel aankan en daarvoor onder meer fysiek andere tandwielen meebrengt. Het grotere gewicht van de versnellingsbak wordt ruim gecompenseerd door slimme afslanking.

Neem het plaatwerk van koolstofvezel dat ervoor zorgt dat de DBS 72 kilo lichter is dan zijn zusje. Je denkt vast nog steeds dat ze van hetzelfde laken een pak zijn, maar zijn mission statement spreekt klare taal, en omdat hij in alles zo uitermate beheerst is, is hij een veel samenhangender machine.

Één doelstelling

Je zou kunnen zeggen dat hij het moeilijke werk moeiteloos laat lijken. Het is een beetje als Mo Farah zien rennen: door zijn snelheid weet je dat er veel kracht in het spel is, maar het lijkt allemaal zo makkelijk te gaan. Dat is de DBS uit en te na: alles is ontworpen vanuit maar één doelstelling, en dus lijkt het een heel simpele auto.

De grootste geesten pleiten voor eenvoud. ‘Eenvoud is de ultieme verfijning’, zei Leonardo da Vinci. En Sir Isaac Newton stelde: ‘De natuur houdt van simpel. En de natuur is niet dom.’ De kunst en de wetenschap zijn het helemaal met elkaar eens. Wie zijn wij om tegen zoveel intellectueel geweld in te gaan? Een simpele auto met een duidelijk doel, weergaloos uitgevoerd; dat verdient een prijs.