Hoe je als autogekkie zomaar ineens kunt vallen voor een oude MPV

Hij bivakkeerde al een half jaar in mijn Marktplaats-favorieten, de toch al lage prijs daalde steeds verder en uiteindelijk won de nieuwsgierigheid het van de ratio. Het was de vroege COVID-tijd, ik zat thuis en het begon te kriebelen. ‘Maar je hebt zoiets niet nodig’, ‘wat moet je ermee’, ‘waarom zou je de tijd en het geld niet in andere projecten steken die je dringend moet afmaken’… Allemaal goede redenen om toch eens te gaan kijken.

Wie langer dan een halve minuut met mij over auto’s praat, weet al snel dat ik iets heb met oude Amerikanen, specifiek van General Motors. Daar is geen aanwijsbare reden voor; het kwam uit het niets, nam al op jonge leeftijd ernstige vormen aan en is nu vergroeid met mijn identiteit. Als je op zulke auto’s het predicaat ‘tijdmachine’ kunt plakken – niet per se showroomnieuw, maar wel volledig origineel – sta ik te stuiteren. Als het dan ook nog een ‘overlever’ betreft van een bijna uitgestorven soort, heb je me helemaal te pakken.

Een auto waar je doorheen kunt lopen

Veel kinderen van de jaren ’80 en ’90 maakten de opkomst van de MPV in zijn volle glorie mee. Het was de tijd dat we door ouders van vriendjes naar zwemles en partijtjes werden geshutteld, en als ze zo’n busje hadden, was het automatisch extra feest. Een auto waar je doorheen kon lopen? Soms ook nog met een schuifdeur? Dat doet iets met een achtjarige.

Het gaafste busje van allemaal was natuurlijk de Pontiac Trans Sport, die in 1990 verscheen als antwoord op Chryslers Voyager. En, ogenschijnlijk, op ufo’s. Hij zag eruit als iets waarin RoboCop z’n boodschappen deed, en voor veel Amerikanen bleek de vormgeving te radicaal. In Europa werd een handjevol exemplaren verkocht, kennelijk genoeg om na een paar jaar een exportmodel met aangepaste verlichting, viercilinder en handbak te rechtvaardigen.

MPV’s zijn gebruiksvoorwerpen

Zoals alle oude MPV’s zijn de Trans Sports opgebruikt en uitgekotst. Na een zwaar leven bij de eerste, tweede en derde familie belandde zo’n auto op de sloop of ging ie als gare taxi naar het buitenland. Het gevolg is dat er in Nederland op dit moment nog maar achttien exemplaren met een geldige APK staan geregistreerd. Een daarvan bekeek ik op een industrieterrein net buiten Eindhoven, vier jaar geleden. En sindsdien staat hij hier voor de deur.

Foto: © TopGear

Mijn Trans Sport is nieuw in Nederland geleverd, maar is een Canadese auto van 1994, het eerste jaar van de facelift die hier officieel nooit is gevoerd. GM knotte de spitse neus af, monteerde de koplampen van een Bonneville en streek de rest van de puntige styling glad. Het resultaat kijkt wat knullig uit z’n ogen. Aandoenlijk, zou je ook kunnen zeggen – en op onze wegen is ie nog eens extra zeldzaam. Deze was 25 jaar lang van de eerste eigenaar en belandde na diens overlijden bij de handelaar waar ik hem vond. ‘Ik had ’m ook naar Polen kunnen duwen,’ zei die, ‘maar daar vond ik ’m te bijzonder voor.’

Een labrador met drie poten

Het is geen goede auto. Hij heeft een archaïsche 3.1 V6 met 122 hele pk’s, gekoppeld aan een drietraps automaat. Al bij lage snelheden giert de rijwind langs de raamrubbers. De interieurplastics waren nieuw al niet best, laat staan na 30 jaar. De carrosserie van composietspul heeft de stijfheid van een verlept bloempje, en zoals het hoort bij oude Amerikanen is de ophanging hilarisch slap. Na drempels dein je nog de halve straat na en voor het stoplicht wiegt de hele auto zachtjes onder de beweging van de enorme ruitenwissers.

Hij is een labrador met drie poten, een jacuzzi en een ietwat smoezelig kringloopclownspak in één – en ik hou van ’m. De afgelopen 40.000 kilometer deed hij nauwelijks een stap verkeerd. Het motortje start altijd en verbruikt geen druppel olie, de automaat schakelt boterzacht. Met een paar hendels haal ik er vijf stoelen uit en kan ik alles verslepen, van fietsen tot koelkasten. Zelfs mijn eega, terecht sceptisch, was na onze verhuizing overtuigd dat het toch wel handig is om zo’n ruimteschip in de reserve te hebben.

Houden we enkel van auto’s omdat ze mooi, snel of exclusief zijn? Of zoeken we uiteindelijk toch vooral een trouwe, sympathieke metgezel om het leven mee te trotseren?

Foto: © TopGear