Uitgelicht: Volkswagen Dakar Touareg

VW beweert dat de Parijs-Dakar-bestendige Touareg onverwoestbaar is. Dus stuurden we onze meest genadeloze, hardhandige rijder eropuit om ‘m onder handen te nemen.

 

Heel even heerst er rust in de VW Dakar Touareg. De bestuurder, Dieter Depping, heeft het gaspedaal wat laten opkomen, waardoor het motorgeluid is afgezwakt tot een dieselachtig gebrom, en door de raampjes zie ik alleen maar blauwe hemel. In de lucht zijn een donzige wolk en wat condensstrepen zichtbaar. Het voelt opmerkelijk sereen, in aanmerking genomen dat we anderhalve meter boven de grond vliegen.

 

Ik voel nog wel wat nerveuze spanning om dat wat zal gaan komen. Omdat – als je ons het cliché wilt vergeven – wat naar boven gaat, ook weer naar beneden moet komen. En in ons geval is dat bijna tweeduizend kilo Touareg-wedstrijduitvoering.

 

De horizon verschijnt weer in het gezichtsveld en het vage gevoel van onrust slaat langzamerhand om in onvervalste, ouderwetse paniek. De skyline is bepaald schokkerig en, erger nog, hij is schokkerig in mijn richting. De Touareg stevent af op een weinig zachtzinnige landing, en hij zal precies op míjn kant terechtkomen. Omdat ik naar de wolken heb zitten kijken, heb ik geen idee op wat voor soort terrein we neer zullen komen – hobbelig of glad, begroeid met struiken of met gras, vlak of aflopend.

 

Kraak. Dreun. Hoofd klapt naar voren. Ruggenwervel in elkaar gedrukt. Een zo harde schok dat het lijkt of we net met 160 km/u ergens tegenaan zijn gereden: een stenen muur. En het enige wat schade heeft geleden en over zijn toeren is, dat ben ik.

 

Dit gaat er hard aan toe. Dieter, die heeft begrepen dat de Touareg de klap glansrijk heeft doorstaan, gaat meteen weer op het gas en tuurt vooruit, op zoek naar mogelijkheden om ’m nog meer op z’n donder te geven. We staan met elkaar in verbinding via de in-car-radio, en ik besef dat ik hier het meeste lawaai maak. Dieter is stil en zegt alleen iets als er tegen hem gesproken wordt, terwijl ik van mijn kant een onafgebroken stroom gelach, gekreun en gevloek ten gehore breng. Het contrast had niet groter kunnen zijn.

 

Op zo’n moment begrijp je hoe ijzersterk deze hele VW-equipe is – de rijder en de bijrijder en de Touareg zelf. Hij gaat zó verschrikkelijk hard over deze moordende ondergrond dat elk zwak punt in het systeem fataal zou kunnen zijn. Nog drie van dit soort rondjes en ik ben er geweest. Dieter houdt er een Parijs-Dakar-tempo in en de pijn van de paar ribben die ik een tijdje geleden heb gebroken, is ondraaglijk.

 

Even een pauzetje, dan maar. Ik heb het twee minuten weten te verdragen – Parijs-Dakar-deelnemers houden het zeven uur vol bij dit tempo. In vergelijking hiermee is een scrummage met een professioneel rugbyteam een makkie. Ik ben gebroken en het zweet druipt van me af, en dan voer ik nog niet eens wat uit. Alles wat ik gedaan heb, is op m’n kont zitten en me vasthouden.

 

Dit is oorlog. Mens versus machine versus natuur. Het is autosport op een welhaast bovenmenselijk niveau – en een WRC-auto lijkt in vergelijking hiermee een draaimolenpaardje.

 

Wat de reden is dat iemand die voor de eerste keer meedoet aan Parijs-Dakar nooit wint. Deze wedstrijd vereist een incasseringsvermogen dat de keiharde praktijk je heeft bijgebracht. Weten wanneer je voluit moet gaan en wanneer het even rustiger aan moet, wanneer je het er even met je bijrijder over kunt hebben hoe de volgende zandheuvel, rivierbedding of blinde sprong genomen moet worden. Hoe het ook voelt als Dieter rijdt, het is niet de hele tijd een kwestie van plankgas.

 

Dat is het vreemde aan deze Parijs-Dakar-auto – hij, en Parijs-Dakar zelf, vereisen eigenlijk finesse. Niet omdat je de VW met fluwelen handschoentjes moet aanpakken – de race-Touareg doet de hele Parijs-Dakar, ruim 14.000 kilometer, met maar twee sets schokdempers – maar omdat het biologische materiaal in de cabine niet bestand is tegen het tempo en het geweld die de auto wél aankan, en omdat als je de uitdaging met Parijs-Dakar aangaat, Parijs-Dakar meestal wint.

 

 

Het vreemde is dat de Touareg verrassend makkelijk te rijden is. De meeste hoogstaande raceauto’s hebben een zware koppeling, maar de Touareg rijdt weg zonder op wat voor manier ook moeilijk te doen. Hij stuurt lekker en het gaspedaal is progressief en soepel. Zelfs als je met een behoorlijke snelheid flinke hobbels moet nemen, geeft je rechtervoet het pedaal geen opdonder.

 

Maar wat echt opvalt aan de race-Touareg, is hoe uitgebalanceerd hij aanvoelt. Hij maakt jou tot het middelpunt, en vanaf het moment dat je wegrijdt boezemt ie je vertrouwen in. Al snel heb je door dat de rem en het gaspedaal evenzeer de richting die je uitgaat, kunnen bepalen als het stuur. Hij heeft heel weinig onderstuur, slechts een fractie bij het ingaan van de bocht, voordat de dieselmotor met zijn 306 pk en 599 Nm koppel er door een knikje van je rechtervoet mee afrekent. Hij mag dan vierwielaandrijving hebben, maar het lijkt of de Touareg al z’n vermogen op de achterwielen overbrengt: het is kinderlijk eenvoudig om op afroep overstuur te krijgen.

 

Diezelfde uitgebalanceerdheid zorgt ervoor dat ie zo handelbaar is. Hij is verre van angstaanjagend. Als de motor begint te lopen, klinkt hij van buiten als een monster uit een tekenfilm – een en al turbogefluit en dieselgebrul. Maar hij toont geen verborgen kanten als je eenmaal je gordels hebt omgegespt, en hij laat je met alle plezier merken wat ie zal gaan doen.

 

Gezien het geweld dat de VW voortbrengt, bezorgt ie je een opmerkelijk relaxed gevoel – bijgestaan door al die feedback. Hoewel de ondergrond een combinatie is van stenen en zand, zit je zo strak in je stoel dat alles linea recta op je achterwerk wordt overgebracht. Een niet bepaald troostrijke gedachte als Dieter weer achter het stuur kruipt.

 

Opeens verdwijnt het vriendelijke karakter van de Touareg – nu is ie weer op en top het wilde beest. Toen ik met Loeb in zijn WRC C4 zat, observeerde ik diens voeten en handen, hoe hij alles bediende. Daarbij is bij Dieter geen sprake. Het enige wat ik nu doe is voor me uit kijken en me schrap zetten voor de volgende klap. Ik ben veel te gespannen, grijp de zijkanten van mijn stoel vast en voel de spieren in mijn nek aanspannen. Waar het om gaat, is dat je moet proberen ontspannen te zijn en de auto en de ophanging het werk te laten doen.

 

Dieter gaat zo hard dat de Touareg over de top van de heuvels schéért, maar nog steeds voel je het in de cabine heftiger dan je zou hebben vermoed. Er is een lastig off-camber heuveltje waardoor de Touareg totaal de verkeerde kant op wordt geslingerd ten opzichte van de bocht – als dit een circuit zou zijn en je zou in een raceauto zitten, dan zou je dit gedeelte proberen te mijden omdat het je in de problemen brengen voor de bocht die daarop volgt. Maar Dieter gooit de Touareg er gewoon in en laat de ophanging en de banden de klap opvangen. En hij zorgt ervoor dat de 4WD er zichzelf weer uitwerkt. Het is indrukwekkend en hij lijkt geen genade te kennen voor het materiaal.

 

Maar hier gaat het niet meer om wat ‘normaal’ is. De Touareg kan voortdurend zoveel hebben, dat je hard voor hem kan – móét – zijn. Je kunt het terrein gebruiken om sneller te zijn door de uitersten van de bochten op te zoeken waar het vuil is opgehoopt en door alles te negeren wat je ooit over snel rijden hebt geleerd.

 

We hebben het over finesse. Over intelligentie. Maar het tempo en de gretigheid waarmee hij alles doet, zijn altijd meedogenloos, ver voorbij het bevattingsvermogen van de meeste mensen, waardoor ik me uiteindelijk heel sterfelijk voel. Ik ben afgemat, geknakt, gesloopt, en smacht naar een schoon T-shirt. Dieter glimlacht en de Touareg vertoont nauwelijks een smetje. Ik ben vernederd door mens en machine, maar ik had niet gelukkiger kunnen zijn. Nu nog de stress uit mijn lijf laten masseren.