Is de Citroën Ami Buggy niet gewoon een opgewaardeerde scootmobiel?

Ik heb altijd sterk het gevoel gehad dat als je een cabrio hebt en het regent niet, het dak gewoon open moet. Het zou deel uitmaken van het pakket maatregelen dat ik als minister-president zou invoeren. (Samen met de introductie van modepolitie op straat. Mannen van boven de 50 met een korte broek boven de knie? Bam: 50 euro boete. En zo nog een paar.)

Dat zeg ik niet zomaar. Ik heb deze opvatting ook in de praktijk gebracht. Ooit, toen ik nog haar had om mijn hoofd warm te houden, had ik een Saab 900 Cabrio met stoelverwarming – en het was geweldig. Wie kan er nou niet bij snelheden tot 50 km/u even 18 seconden geduld opbrengen? Mensen die met het cabriodak omhoog rijden, missen de verbeeldingskracht om echt van het leven te genieten. Ze omhelzen het ware cabrioleven niet.

Ik heb onlangs deelgenomen aan een zeer wetenschappelijk onderzoek van Fiat, dat ten doel had te bewijzen dat het rijden in een cabrio je gelukkiger maakt. Dat bleek ook zo te zijn – hoewel niet zozeer voor mij, mijn geluksgevoel bleef hetzelfde. Ik denk dat ik al blij was dat ik een ochtendje niet naar kantoor hoefde. Hoewel ik ook een andere hypothese heb, mocht iemand zich geroepen voelen om dat experiment eens te herhalen met Ferrari’s.

Deze Citroën was zo uitverkocht

Toen de Citroën Ami Buggy voor het eerst op de markt kwam (in een serie van 50 exemplaren in Frankrijk, die in 17 minuten uitverkocht was; deze hier komt uit een oplage van 40, alleen voor het VK, en is ook al uitverkocht) vroeg ik me af hoe rekkelijk die regel is. Het kan niet oké zijn om een lifestyle-auto te kopen en hem vervolgens niet te gebruiken waarvoor hij is bedoeld, toch?

Het is me alleen niet helemaal duidelijk op welke lifestyle de Buggy precies mikt. Vast niet op die onwaarschijnlijke sportactiviteiten die alleen sexy mensen in reclame-uitingen doen, zoals paragliden of surfen of rijden door een stadscentrum van glas waar verder geen enkele andere auto te vinden is.

Wat is er anders aan de Buggy?

Er is een aantal verschillen met de standaard-Ami. De Buggy heeft geen deuren, maar wel een leuk zonnedakje dat je open kunt rollen. En de knop om te kiezen of je voor- of achteruit wilt rijden, zit opeens aan de rechterkant van het stuur. Ik had geen idee waarom ze hem niet aan de linkerkant hebben laten zitten, tot ik door de regen reed en de nu lege knoppen daar zeiknat werden.

De Ami rijdt nog altijd niet harder dan 45 km/u en heeft een bereik van 75 kilometer, dus wat voor levensstijl je ook voor ogen had, hij moet wel grenzen aan of gekarakteriseerd worden door een verbijsterende stompzinnigheid.

Heel ver kom je niet met de Ami Buggy

De kust was de voor de hand liggende keuze – de ware Britse lifestyle draait helemaal om kuieren over de boulevard, verbranden op het strand en krijsend in het rond rennen terwijl zeemeeuwen je eten proberen te stelen. De Franse Rivièra in een elektrische auto? Been there, done that. Met de Ami Buggy zul je je ambities enigszins naar beneden moeten bijstellen – grote afstanden zijn niet echt z’n ding. En dus wordt het Margrate. Het is geen Nice, maar toch nice.

Ik zal niet al te veel uitweiden over de reis, want je kunt het het karretje moeilijk kwalijk nemen dat een of andere idioot besluit hem voor een roadtrip te gebruiken waar ie absoluut niet voor is ontworpen. Ik zal het ook niet hebben over de twaalf uur die ik deed over de 137 kilometer van zuid-Londen naar m’n bestemming, en dat ik de dag dat ik werd geboren al vervloekte toen ik er pas zo’n 40 kilometer op had zitten.

Ik zal niet eens de existentiële angst aanstippen die je in zijn greep krijgt als je je derde uur op een parkeerterrein in gaat terwijl je zit te kijken hoe je auto elektriciteit opslorpt met een tempo waarvan zelfs de gemiddelde huisjesslak ongeduldig wordt. Maar goed, ook daarvan kan ik alleen mezelf de schuld geven.

De prachtige omgeving waarin we ons bevinden

Naar de kust gaan, ik ben er dol op, echt. Strand, friet, souvenirwinkels, ijsjes. De voorpret bouwt zich op als je de stad achterlaat, over de grotere wegen jaagt en langzaam het asfalt ziet slinken, tot je op een klein B-weggetje bent beland dat zich richting de zee kronkelt. Die eerste glimp van het water, als je nog niet precies kunt zien waar de donkere lucht eindigt en de grijze golven beginnen. Sommigen zeggen dat het platteland Groot-Brittannië onderscheidt van de rest, maar ik durf te stellen dat niemand ‘de kust’ zo doet als de Britten. Nog zo’n fraaie erfenis van de Victoriaanse tijd.

Als Kent de Tuin van Engeland is, moet Margrate wel de patio zijn. Ik ben helemaal klaar voor een rondje golf, zandkastelen bouwen op het strand en wat typische jaren-’50 misogynie. Niets dat je daar zo voor in de stemming brengt als een halve dag rijden. Ik ga er vroeg tegenaan – de zon heeft al twee keer op de snoozeknop gedrukt en lijkt klaar voor de winter – en ik zigzag me een weg naar de golfbaan van North Foreland, langs de gebruikelijke Victoriaanse terrassen, fonkelende speelhallen en brutalistische flats.

Lekker zweten in de Citroën Ami Buggy

Het lijkt een dag te worden die veel warmer is dan past bij de tijd van het jaar, maar het proces van het ontmantelen van de hele plek voor het laagseizoen is alvast begonnen. Ik ontmoet Alan bij het clubhuis; de parkeerplaats is nog leeg, maar loopt straks in drie minuten vol wanneer opgewonden clubleden arriveren voor de Ladies’ Day.

Tijd om de koffie van Tracy in het café van het clubhuis achterover te klokken en de groene grazige weiden op te zoeken. Alan heeft ergens achter in de zaak een klein zakje stokken tevoorschijn gehaald (ik heb nog nooit eerder gegolfd) en geeft me een paar tips, zodat ik hopelijk niet uitzie als een totale idioot.

De Ami Buggy delft het onderspit op de golfbaan

Alan is hier al meer dan 30 jaar lid en heeft onlangs de taak op zich genomen om alle sportactiviteiten te runnen. Ik kan zijn E-Z-Go buggy maar nauwelijks bijhouden door het ruige terrein. Er zijn elektrische golfkarretjes voor de leden; een bereik van 13 kilometer is blijkbaar meer dan genoeg voor achttien holes. Het witte karretje heeft zo zijn voordelen boven de Citroën: het is groter, kost 3.000 euro minder en biedt ruimte aan twee personen en hun golftassen.

Dat is hier vast een sterk verkoopargument. Geen van beide voertuigjes heeft deuren, iets dat Citroën onmiddellijk ook weer heeft gepareerd door een openzwaaiend hekwerk te monteren, zodat je er tenminste niet uitvalt als dat niet direct de bedoeling is. Mijn favoriete moment van de dag: wanneer ik ontdek dat je het op slot kunt doen. Mijn tweede favoriete moment: wanneer ik me realiseer dat je gewoon naar binnen kunt reiken om aan de andere kant van de A-stijl aan een hendeltje te trekken, waarmee het alsnog opengaat.

We zijn naar hole 5 gereden, bij de Toren van Neptunus, een bouwsel dat is neergezet door de controversiële achttiende-eeuwse politicus Lord Holland, de eigenaar van het imposante Kingsgate Castle aan de andere kant van de baai. Het is een prachtige plek met onberispelijke gazons, aan de top van een angstaanjagende witte klif.

Ik dacht altijd dat golf een sport was voor mannen die een uur of drie bij hun vrouw weg wilden zijn, maar nu zie ik de deugd wel in van een frisse wandeling gemengd met momenten van zachtaardig geweld. Maar: geen tijd om rond te hangen, in de verte doemen dames op. Het blijkt dat ook dames weleens ergens weg bij willen zijn. We zeggen Alan gedag en de clubs gaan terug naar de gevonden voorwerpen.

De volgende bestemming: een pretpark

Het is maar een kort stukje naar het pretpark Dreamland, een soort hipster-eerbetoon aan oude kermissen en het vertier dat je vroeger langs de kust vond. Het is alleen nogal gesloten; dat had ik misschien eerst even moeten opzoeken. Ik had gehoopt een vergelijkende test te kunnen maken met een zitje in de achtbaan, want daar heeft de Ami Buggy wel iets van weg.

Ik heb tegen iedereen die dapper genoeg was om op de passagiersstoel te gaan zitten gezegd dat ze te allen tijde hun armen en benen binnenboord moesten houden. Je zit helemaal achterin, zo’n beetje op de achterwieltjes, en kijkt naar een voorkant die schijnbaar los van de rest beweegt. Ik heb gedurende mijn tijd met de auto niet kunnen uitvogelen of er enige vorm van vering en demping was gemonteerd (misschien een optie tegen meerprijs?). Op het dashboard lag een klein zakje met overgebleven schroeven, misschien dat dat het verklaart.

Is de Citroën Ami niet gewoon een opgewaardeerde scootmobiel?

Er is één ding dat me nu de hoognodige opkikker kan geven, en dat bruist in een bak vet ergens achter de toonbank van Peter’s Fish Factory. Er is uitzicht over de haven, die nu het eb is bijna droog ligt. Ik ontvang een klein bakje friet in de auto (ik schaam me niet om toe te geven dat ik later nóg een portie heb genomen) en ik ontmoet de 97-jarige Ron, die in de rij staat en schamper reageert als ik hem vertel over mijn odyssee. Volgens hem had hij me in zijn scootmobiel nog verslagen, van Londen naar hier.

Dat kan wel wezen, Ron, maar de mijne heeft tenminste een dak en ritsdeurtjes. Niet dat die erin slagen de kou of de wind buiten te houden. Geteisterd door de nachtelijke windvlagen op de weg terug naar Margrate krijg ik flashbacks naar de hachelijke kampeertrips in mijn jeugd, rillend onder het tentzeil.

Ik geef toe, er waren momenten op de reis hiernaartoe dat ik volkomen bereid was de Ami gewoon ergens te dumpen, mijn baan op te zeggen en een nieuw leven te beginnen. En toch vind ik het een leuk ding, dit vreselijke kleine autootje. Iedereen vindt hem leuk, want dat hebben ze me allemaal verteld.

De Ami is geen auto, het is een levensstijl

Het is op het strand dat ik, terwijl ik een zandkasteel bouw en de laatste warmte van het jaar in me opzuig, nog eens nadenk over die Citroën Ami Buggy-lifestyle. Ik heb zeker genoten van dit voorproefje (het heeft ergens verdacht veel weg van gefrituurde aardappels), maar ik denk onwillekeurig ook aan waar ik na twaalf uur in een gewone auto allemaal geweest had kunnen zijn.

Sommige mensen gaat het meer om de reis, anderen om de bestemming. Het is moeilijk om niet een tikje treurig te worden bij de gedachte aan deze auto die iemands garage in wordt gereden als een lollig nieuw hebbedingetje, om er vervolgens maar een paar keer per jaar weer uit gerold te worden. Ik mag dan niet de energie hebben om de Ami Buggy-lifestyle vol te houden, er is vast ergens iemand die wél tegen die taak is opgewassen.

Specificaties van de Citroën Ami Buggy (2024)