Lamborghini Sián

Z’n organen zijn een grote klomp thermodynamica en chemie verweven met semi-magische materialen; een onvoorstelbare hoeveelheid computervermogen en elektronen die hun werk zorgwekkend dicht bij exploderende vloeistoffen en gloeiend hete gassen doen. De Lamborghini Sián is, met een aanzienlijke voorsprong, de meest gecompliceerde auto die Lamborghini ooit heeft geproduceerd. Jazeker, ze hebben ons de Terzo Millennio laten zien die z’n carrosseriepanelen als batterijen gebruikte, en de V10 plug-in hybride Asterion – maar dat waren slechts conceptcars. De Lamborghini Sián is de eerste geëlektrificeerde productie-Lambo en is dus gewoon te koop. Nou ja, was – hij is al uitverkocht, zijn prijs van ruim 2,5 miljoen euro ten spijt.

Hij laat je giechelen

Ondanks al dat nerdy onderhuidse gedoe en de nieuwe wereld die hij dapper betreedt, is de Sián nog steeds in staat om te doen wat Lamborghini’s het beste doen: volwassen mensen reduceren tot giechelende verlegen kindjes. Een groep wegwerkers legt het gereedschap neer en loopt te hoop om te zien hoe de auto van de vrachtwagen wordt gereden – een paar fluitgeluiden, een beetje geduw en getrek om het schouwspel te kunnen zien en een muur van telefooncamera’s. De Lamborghini Sián speelt ze eerlijk gezegd ook nogal in de hand: hij onthult z’n hagedisgroene body stukje bij beetje terwijl de damp uit z’n uitlaten hem in nevelen hult op deze koude februariavond. Z’n achterlichten priemen door de mist als een stel demonenkijkers. Hij zet vier wielen op het asfalt en blijft daar even staan, borrelend en puffend, intimiderend, tot we de schaardeuren openen en plaatsnemen. Geen auto is zo goed in drama als een Lamborghini. En geen auto veroorzaakt zo snel samengeknepen billen in een krappe parkeergarage als een Lamborghini. We schakelen de neuslift in en vragen drie mensen of ze ons langs de slagboom kunnen dirigeren, en daarna om ons de hellingen op te gebaren zodat we de 21-inch Oro Electrum-wielen niet langs hoge betonnen randen schrapen, en halen uiteindelijk heelhuids de bovenste verdieping. De grote stressfactor is hier niet de rijdbaarheid – de Lamborghini Sián laat zich net zo makkelijk op kruiptempo in het rond tuffen als een VW Golf met automaat. Het probleem zijn de breedte en het zicht naar buiten. Recht vooruit gaat het prima, maar als je wat kleiner van stuk bent, is het puur een gok waar de buitenkanten van je wielen zich bevinden. Het zicht naar achteren? Alsof je door de jaloezieën naar je buren zit te gluren.

Eigenlijk is de Lamborghini Sián een Aventador

De motor uit, stilte en een kans om het onder de tl-verlichting eens allemaal in ons op te nemen. Het is bewonderenswaardig hoeveel moeite Lamborghini heeft gedaan om die astronomische prijs te rechtvaardigen voor iets wat in feite een opnieuw vormgegeven Aventador met wat elektrohulp is. Is ie 2,5 miljoen waard? Niet van die gekke vragen stellen. Maar Lamborghini realiseert zich beter dan de meesten dat interessante techniek, een blockbusteruiterlijk en zeldzaamheid tegenwoordig een lucratieve combinatie vormen.

En de kans is niet groot dat je snel een tweede tegenkomt, want Lamborghini bouwt slechts 63 coupés en negentien roadsters. Die getallen zijn een verwijzing naar het jaar waarin Ferruccio Lamborghini het merk oprichtte: 1963 dus, niet 6319. Maar dat is niet de enige manier waarop deze Lambo de nodige konten kust; zijn volledige naam is Sián FKP 37. Sián betekent flits of bliksem in Bolognees dialect, FKP is een verwijzing naar de oud-topman van de VW Groep, wijlen Ferdinand Piëch. En 37? Dat slaat op 1937, het jaar waarin hij werd geboren.

Specificaties Lamborghini Sián

Genoeg teruggeblikt – dit moet immers de verst vooruitkijkende Lamborghini ooit zijn. En de snelste, want hij bevat een getunede versie van de 6,5-liter V12 uit de Aventador SVJ, in zijn eentje alleen al goed voor 785 pk – 15 meer dan die SVJ eruit haalde. Daar worden 34 elektro-pk’s aan toegevoegd voor een totaal van 819 pk, genoeg voor een sprint van 0 naar 100 km/u in minder dan 2,8 seconden en een top van ruim 350 km/u. Dat komt in de buurt van hypercarprestaties – en dat mag ook wel. Je dient er immers een hypercarprijs voor te betalen.

Het is ook niet zomaar een willekeurig hybridesysteem: het gebruikt een lithium-ion supercondensator in plaats van een accupakket. Hou je vast, want hier komt die wetenschap: zo’n supercondensator is om meerdere redenen interessant, want hoewel hij niet zoveel energie kan opslaan als een gewone ­lithium-ion batterij van hetzelfde formaat en gewicht, kan hij deze wel veel sneller afgeven. Z’n vermogensdichtheid, de snelheid waarmee energie wordt geleverd, is drie keer zo groot. Ze kunnen ook snel worden opgeladen, vrijwel onmiddellijk. Dus telkens als je hebt geremd, zit je supercondensator weer vol en kan ie de koppelonderbrekingen tijdens de schakelmomenten opvullen of boost toevoegen als je begeesterd op het gas gaat.

Een licht hybridesysteem

De Lamborghini Sián laadt zichzelf ook bij via overmatig koppel van de benzinemotor, als je bijvoorbeeld met constante snelheid cruiset en het niet nodig hebt. Een ander voordeel van al dit snelle laden en ontladen is dat de hoeveelheid energie die wordt opgeslagen niet erg groot hoeft te zijn, en de supercondensator daarom compacte afmetingen kan hebben. Het hele hybridesysteem van de Lamborghini Sián weegt slechts 34 kilo, oftewel evenveel als een flinke lunch en een reiskoffer op je passagiersstoel. Op een autogewicht van 1.600 kilo is het zelfs nagenoeg verwaarloosbaar – slechts 1 kilo extra per pk.

Wie ooit een Aventador heeft gereden, zal het interieur herkennen, waarin veel van de knoppen en architectuur werd overgenomen – zij het met een herontworpen middenconsole en de toepassing van de duurste materialen en verwerkingsprocessen die je kunt bedenken. Dikke gekruiste stiksels op het dashboard, hectares aan cognackleurig leer, geen oppervlak zonder koolstofvezel. Het scherm staat nu in de portretstand, net als in de Huracán Evo, een badge tussen de stoelen herinnert je aan het feit dat er een ‘supercap’ (voor supercapacitor) achter je zit, en de stoelen zelf omhelzen je met boterzacht leer.

De buitenkant van de Sián

De Sián is een visueel meedogenloos apparaat. Vooral die koplampen zorgen voor een buitenaards voorkomen. Ze zijn afkomstig van de Terzo Millennio-conceptcar en blikken vooruit op het front van de volgende generatie Lambo’s. Aan de achterkant is het de pop-up spoiler die de show steelt: als hij omhoogkomt, sluit hij aan op de koolstofvezel vinnen aan weerszijden, een tevredenstemmend gezicht. Toch gaat onze aandacht vooral uit naar de vier vierkante openingen onder de versneden motorkap. Ze gaan open als de uitlaatgastemperatuur een bepaalde waarde bereikt, maar ze werken zonder enige elektronica – alleen een setje veren en een magisch materiaal (nee, Lamborghini wil ons niet vertellen wat het is) dat bij extreme hitte vervormt. Slim spul. Dat en het elektrochromische dak, dat je met een druk op de knop van ondoorzichtig naar helder kunt schakelen, mag je indelen in de categorie ‘coole dingen om aan je maatjes te laten zien’.

‘De Sián is een visueel meedogenloos apparaat’

Een hybride dus, maar ook een voorzichtige teen in het water voor Lamborghini, en een voorbode op wat we straks van de opvolgers van de Aventador en Huracán mogen verwachten. Het schijnt dat die auto’s hun atmosferische V12- en V10-motoren in leven zullen houden met toegevoegde elektriciteit, waarschijnlijk in een meer conventionele plug-in hybride set-up in plaats van de techniek van de Sián. Maar dat is straks, dit is nu, en een V12 aan de supercaps is waar we het vandaag mee gaan doen. Het speelkwartier is aangebroken.

Het rijden in de Lamborghini Sián

Het is 11:00 uur en we rennen met twee man over het Dunsfold-terrein naast het TopGear-circuit om jerrycans te verzamelen. Je zou verwachten dat je op deze plek, van oorsprong een basis van de Britse luchtmacht en nu vol met keuringstations, klassieker- en autosportspecialisten en transportbedrijven, hele stapels van die dingen zou kunnen vinden. Dit complex is een grote ode aan benzine. En toch weten we slechts één jerrycan te scoren. We zullen het ermee moeten doen. We haasten ons naar het dichtstbijzijnde benzinestation, waar we elke container die ze hebben van de plank grijpen. Het personeel gaat in de opslagkamer voor ons op zoek naar extra exemplaren. Voorzichtig rijden we terug naar Dunsfold met 45 liter aan hoog-octaanbenzine klotsend achter in onze test-Honda e. De ironie ontgaat ons niet.

We zagen nooit eerder een auto zó snel benzine verslinden als de Lamborghini Sián. Dit is dus de nieuwe wereld van Lamborghini’s eerste hybride. De tank zat halfvol toen hij hier kwam… Vier rondjes en een beetje stationair toeren-maken-voor-de-vlammetjes later heeft ie nog maar een kwart over. Na een kilometer of 15 heeft ie dus, wat, 15, 18 liter verbruikt? Dat is op z’n best 100 liter op 100 kilometer. We vragen ons vaak af wat we zouden doen met het laatste beetje benzine op aarde. Sommigen zouden er zo lang mogelijk van willen genieten. Lamborghini heeft nu een manier gevonden om het sneller te kunnen verbranden dan met een vreugdevuur.

De Sián is anders

Maar in plaats van hitte en as houd je aan deze methode tenminste nog herrie en snelheid over. Wacht eens – is dat niet het hele verhaal van de supercar in een notendop? Je gooit er benzine in en krijgt er geluid en snelheid voor terug. Wat maakt de Sián dan anders dan andere? Oppervlakkig bezien niet veel. Hij is onderhuids immers vooral een Aventador en het hybridesysteem biedt niet meer vermogen of meer voordelen dan dat van de LaFerrari, acht jaar geleden. Je kunt niet eens stilletjes van je oprit af rollen. De supercondensatortechniek is interessant, maar je kunt er niets van zien, zelfs niet als je de achterkant uit één stuk verwijdert. Je krijgt alleen een afbeelding op het scherm waarop je het laden en ontladen kunt zien wanneer je remt en accelereert. En heel misschien – zou het? – ja, een heel licht jankend geluid dat dan wel van de elektromotor zal zijn. Niet meer dan 34 pk en 35 Nm. Het is een pipetje op een damdoorbraak van vermogen.

Geen loze momenten bij het schakelen

De elektra is niet bedoeld om de 6,5-liter V12 van 785 naar 819 pk te helpen. Niet echt. De techniek is er vooral om de loze momenten tijdens het schakelen dicht te smeren. In 2012, toen de Aventador verscheen, koos Lamborghini ervoor om een sequentiële transmissie met enkele koppeling te monteren in plaats van een dubbelkoppelgeval. Het knikkebollen werd in de loop der jaren minder heftig – ietsje. De elektromotor van de Lamborghini Sián, gemonteerd tussen de motor en de versnellingsbak, kan de hiaten in het motorvermogen opvullen terwijl de transmissie zichzelf in z’n volgende versnelling wipt. Je hebt het probleem al geconstateerd. Hoe kan 34 pk al het vuile werk opknappen als 785 pk kortstondig wegvalt? Je hebt gelijk: dat kan inderdaad niet. Vol gas in de Corsa-stand gebeurt het schakelen eigenlijk vrij soepel omdat de versnellingen met bijna dezelfde snelheid erin worden gebeukt als bij een dubbele koppeling. Maar vlotjes vanuit stilstand optrekken in de Strada- of Sport-stand, als je alleen maar even dat irritante Golfje wilt afschudden zonder dat het lijkt alsof je er moeite voor doet… Dat is een ander verhaal. Let vooral op het schakelen van één naar twee, daarbij zou je als een amateur over kunnen komen. En dus zorg je, zoals altijd eigenlijk al, dat je de boel in eigen hand houdt en neem je gas terug op het moment dat je aan de rechterflipper trekt.

Er zijn nog meer nadelen

Met ogenschijnlijk geen enkel oog voor stadse eigenaren die tussen wolkenkrabbers in het Midden-Oosten heen en weer pendelen of zich tussen de taxi’s door Amsterdam wurmen, worstelen de differentiëlen van de Lamborghini Sián met je intenties als je uit een krappe parkeerplaats kruipt. De motor hikt en hapert wanneer je van stoplicht naar drempel rijdt. Hier worden we blij van. Het betekent dat Lamborghini de auto heeft gemaakt die ze wilden maken, een auto die z’n vermogen en motorgeluid van de daken schreeuwt, die geen barst geeft om brandstofverbruik zolang je ’m genoeg brandstof blijft serveren, die wel hybridetechnologie heeft, maar vooral ook zorgt dat die hem niet in de weg zit. Ja, het supercondensatorgebeuren is cool, en elektra in auto’s is… nodig, en de toekomst… *gaap* nou ja, die zit er ooit aan te komen. Maar tot die tijd: GENIET VAN DE V12!

‘Nog meer dan dat word je als bestuurder getrakteerd op echte, tastbare kundigheid’

Tot nu toe heeft niemand het nog voor elkaar gekregen om een echt onderhoudende elektrische hypercar te maken, buiten die forse duw in je rug. Maar dit is het soort performance dat verder gaat dan snelheid. Dit is net zozeer theatraal als fysiek. Een motor die er zo genadeloos hard aan sleurt dat de uitlaten een soort XXL-gasbranders worden, de lucht die de auto als een superhete flikkering achtervolgt. En dan het geluid. Het is volstrekt waanzinnig. We staan in de Hammerhead. Hemelsbreed ligt de Gambon-bocht ruim een kilometer verderop, met een bescheiden heuvel ertussen. En toch kunnen we exact horen wat onze collega met het gaspedaal doet, kunnen we haast zeker vaststellen bij welk toerental hij opschakelt en hoe voorzichtig of juist daadkrachtig hij te werk gaat. De Sián geeft je acties meedogenloos door aan omstanders. Durf je niet vol op het gas te gaan? Iedereen zal het weten. Het maakt niet uit in welke richting de uitlaten wijzen, de sonische impact van de Sián is aanzienlijk – een briesende, wraakzuchtige V12 vol spuwend, denderend en blakerend vuur. Binnenin is het geluid meer genuanceerd: je hoort het gekletter van de nokkenassen en de aanzuiggeluiden van de inlaat, de klappen van de zuigers en het gillen van de uitlaten.

Nog meer dan dat word je als bestuurder getrakteerd op echte, tastbare kundigheid. De Lamborghini Sián voelt voor ons minder circuitbereid aan dan de Aventador SVJ, maar omdat ie niet zo hard z’n best doet om superagressief te zijn, vloeit ie tegelijkertijd gemakkelijker de baan rond. Het verbaasde ons toen we erachter kwamen dat ie nog altijd vierwielbesturing en een variabele stuurratio heeft. Hij beweegt zich zo natuurlijk dat we echt dachten dat die achterwege waren gelaten. De informatie van de Pirelli’s bereikt je handen zo helder als het V12-geluid de oren van toeschouwers. Je kunt ’m stevig in bochten laten leunen, maar je komt eerder onderstuur tegen dan overstuur. Heeft de neus zijn plek gevonden, geef dan in z’n twee een dot gas en de achterkant komt om. Heel even maar, want meteen stuurt de 4WD de kracht naar voren, waarna je mogelijk een geraffineerde vierwieldrift kunt voortzetten. Gelukkig voor ons weet ie zich uit vrij grote drifthoeken te redden. Maar het feit dat we het vertrouwen kunnen opbrengen om een auto van 2,5 miljoen op deze manier in het rond te gooien, in de regen en met de stabiliteitscontrole uit, zegt eigenlijk al alles. De carrosseriebeheersing, de stijfheid van z’n chassis, de controle over z’n gewicht – de Sián gaat strak en samenhangend door iedere bocht. Hij voelt lichter aan dan verwacht, hoewel de massa (die Lambo niet opgeeft, maar toch minstens 1.550 kilo moet zijn) zich laat gelden wanneer je vertraagt. De eerste paar remacties gaan top, maar daarna zinkt het pedaal wat dieper en beginnen de schijven te gloeien. Moeten we de Lamborghini Sián zien als een laatste ademteug? Vast niet. Als iemand een manier kan vinden om de regels te omzeilen en de benzinemotor in leven te houden, zal het Lamborghini zijn. Het merk hangt aan elkaar van motorgeluid, drama, hoeken, vuur en vlammen, en de Sián probeert geen van die zaken in toom te houden.

Een soort eerbetoon, dan? Een showcase voor de V12?

Naarmate auto’s als deze zeldzamer worden en onze contactmomenten ermee minder talrijk, weten we ze nog meer op waarde te schatten. Misschien is dat waarom de prijs van deze aangepaste Aventador ons niet in het verkeerde keelgat schiet. Hij heeft ons overgehaald dat hij bijzonder is en op zichzelf staat, dat je niet enkel betaalt voor de waarde die aan z’n zeldzaamheid wordt gehangen.

Maar laten we de Lamborghini Sián niet tot méér maken dan wat hij is. Dat was hier ook niet de insteek – we vlogen met ’m het TG-circuit rond en genoten. Remmen lichtten op, hitte dwarrelde omhoog, blauwe tongen priemden als slangen uit de uitlaten, de atmosfeer vertoonde een rimpeling en zelfs nu het elektrohoofdstuk in de autohistorie echt op gang begint te komen, toonde de Sián zich een grootverbruiker van brandstof die zijn weerga haast niet kent. Hoe veelzeggend is het dat we ’m dat nog steeds niet kwalijk nemen?

Specificaties Lamborghini Sián FKP 37 (2021)

Motor
6.498 cc
V12 hybride
819 pk @ 8.500 tpm
720 + 35 Nm @ 6.750 tpm
Aandrijving
vier wielen
7v semi-automaat
Prestaties
0-100 km/u in <2,8 s
top >350 km/u
Verbruik (gemiddeld)
19,2 l/100 km
447 g/km CO2, G-label
Afmetingen
4.980 x 2.101 x 1.133 mm (l x b x h)
2.700 mm (wielbasis)
gewicht n.b.
tankinhoud n.b.
bagageruimte n.b.
Prijzen
€ 2.500.000 (excl. belastingen)