Ferrari 812 Competizione

‘Hare Majesteit’, dat is hoe Ferrari zijn machtige V12 omschrijft tijdens de als gebruikelijk ellenlange technische briefing van de Ferrari 812 Competizione. En het blok verdient die koninklijke status ook – net als onze Máxima zijn de monsterlijke motoren uit Maranello iconisch, krachtig en staan ze afgebeeld op mokken die je in souvenirwinkels kunt kopen. Het probleem is: de aderen van de natuurlijk ademende V12 zijn al een tijdje aan het verkalken. Zou dit echt het moment kunnen zijn waarop het infarct plaatsvindt?

Het maakt niet uit hoe vaak – of hoe brutaal – ik het vraag, Ferrari’s in Puma gehulde technische lui ontwijken de vraag als een stel aalgladde politici. Maar of we het nu leuk vinden of niet, we weten allemaal dat er een uiterste verkoopdatum kleeft aan deze grote, dorstige, opwindende twaalfcilinders.

De V12 wordt met uitsterven bedreigd

De EU wil de verkoop van nieuwe benzine- en dieselauto’s in 2035 stopzetten (als het aan Nederland en nog een handvol andere landen ligt, gebeurt dat zelfs al vijf jaar eerder). En we hebben al gezien hoe turbo’s en hybridetechniek werden aangewend om de pk’s bij Ferrari op te krikken en onderwijl de verbruiks- en uitstootcijfers te ontzien.

Met de 488 verdween de atmosferische V8 uit het gamma van het merk: aan de kant gezet in ruil voor een kleiner, geblazen exemplaar, waarmee meteen de komst werd ingeluid van Ferrari’s eerste auto met turbo-middenmotor sinds de legendarische F40. Dat was nog maar het begin. Sindsdien is er een nieuw vlaggenschip op het toneel verschenen, de SF90. Een Ferrari die niet wordt aangedreven door de gebruikelijke V12, maar door een V8 en drie elektromotoren. En nu komt de 296 eraan – een supercar met een turbo-hybride zescilinder (zes!) die beide filosofieën samenbrengt in één potente, 830 pk sterke cocktail.

De Ferrari 812 Competizione is de laatste V12 zonder hulpjes

Je hoeft niet helderziend te zijn om te weten waar dit toe zal leiden. Daarom ben ik bereid om mijn nek uit te steken (of zelfs iets anders pijnlijks) en te beweren dat de Ferrari 812 Competizione de laatste productie-Ferrari is die zo’n heerlijke, schor blaffende atmosferische V12 zonder enige e-assistentie meekrijgt. En als dit inderdaad het einde van dit motorentijdperk is, dan mogen we het een opmerkelijke laatste ronde noemen.

De Ferrari 812 Competizione volgt op een scherpe stamboom van op racers geïnspireerde Ferrari’s met een V12 in de neus en achterwielaandrijving. Zowel de voorhoofdzweetopwekkende 599 GTO als de heb-ik-recent-nog-wel-mijn-testament-bijgewerkt F12tdf vereisten voor een goede stoeipartij toch een paar forse cojones. En het nieuwste product van de evolutie is niets minder beangstigend.

Kijk eens naar ’m.

Hij is bloeddorstig, hoekig en kwaad. Een technische en visuele representatie van trickle-down techniek uit Ferrari’s miljardairsclubje annex R&D-afdeling, het XX-programma. Hij ziet eruit als een moderne straatversie van de 599XX-raceauto. Omdat ie dat in feite ook is.

Laten we beginnen bij die motor. Het is hetzelfde 6,5-liter blok als in de 812 Superfast ligt, maar z’n interne delen zijn verder verfijnd en drievoudig gedistilleerd om er nog meer performance uit te wringen. De zuigers werden nieuw ontworpen, de titanium drijfstangen zijn 40 procent lichter en een diamant­achtige carboncoating omhult de zuigerpennen. Ook heeft ie een opnieuw gebalanceerde krukas (3 procent lichter dan voorheen), nieuwe cilinderkoppen, nokkenassen met F1-tech, een nieuw ontworpen inlaatsysteem (van spruitstuk tot gasklephuis) en inlaatkanalen met variabele geometrie.

De toerenbegrenzer van de Ferrari 812 Competizione ligt verder

Nog beter: de rode lijn heeft zichzelf opgerekt tot een haast goddelijke 9.500 tpm. Het vermogen bedraagt nu een exorbitante 830 pk en het koppel is niet minder dan 692 Nm. Alles gaat via een sneller schakelende zeventraps dubbelkoppeltransmissie naar de achterwielen. Brr. Maar als je de motor al schokkend vindt, heb je de carrosserie nog niet gezien.

De Ferrari 812 Competizione is 38 kilo lichter dan een standaard-812 en draagt een harnas van snelheid – als dit is hoe de V12 naar het automobiele abattoir wordt geleid, dan geeft ie zich niet zonder slag of stoot gewonnen. De aerodynamische CFD-simulaties die we bij de technische presentatie te zien krijgen, zijn zo kleurrijk en levendig dat ik het idee heb dat er eigenlijk een sjamaan aanwezig moet zijn. Maar de aanpassingen werken, want deze 812 genereert 30 procent meer downforce op de vooras dan de Superfast.

Overal zitten vortexgeneratoren. De meest prominente vind je op de koolstofvezel plaat die de plek van de achterruit heeft ingenomen. Daaruit steken drie paar carbon boemerangs die de luchtstroom opbreken en ’m niet alleen naar buiten dirigeren, maar ook richting de hogere spoiler die zich over de volle breedte van de opgeblazen carrosserie uitstrekt. Die vreemde wrat midden op dat achterruitpaneel? Een camera ter vervanging van de binnenspiegel – net als in een XX-raceauto.

Effectief luchtmanagement is cruciaal voor de koeling van de V12-hoogoven voorin

In de wangen van de voorbumper zitten twee enorme ‘luchtvangers’ die als een stel emmers zoveel mogelijk frisse lucht in de motor en remmen scheppen. De koolstofvezel vin die dwars over de motorkap ligt, maakt het front niet alleen visueel korter om het geheel een agressiever en minder GT-achtig uiterlijk te geven, maar onttrekt ook hitte aan de motorruimte terwijl hij als aero-hulpje de nodige lucht over het dak en langs de flanken geleidt. En hij heeft nog een vierde functie, iets wat Ferrari een ‘3D livery’ noemt: hij verwijst, op zijn eigen manier, naar de beroemde uitdossing van het Belgische Ferrari-team Ecurie Francorchamps.

Wellicht vraag je je ook af waar die drie horizontale sleuven achter het achterwiel voor zijn. Zij bewijzen vooral eer aan Ferrari’s uit het verleden, onder meer en meest recent de F12tdf. Maar ook deze hebben niet slechts één functie: ze verlichten de druk in de wielkasten en helpen om lucht te voeden aan dat beest van een diffuser tussen die twee doelmatige motorsportuitlaten.

Naast het feit het een privilege is om hier te worden uitgenodigd om de 812 Competizione te testen en nog één laatste onbezonnen feestje met zijn vroeg of laat ten dode opgeschreven motor te vieren, is dit vooral ook een bedevaartstocht. Naar het spirituele en fysieke thuis van Ferrari, Maranello. Om precies te zijn naar de snelheidskern van het dorp: Fiorano.

De Ferrari 812 Competizione maakt bang

Wanneer ik in de pitstraat zit te wachten op mijn beurt durf ik best toe te geven dat ik een beetje bang ben. De Ferrari 812 Competizione is namelijk een bruut intimiderend ding om bij in de buurt te zijn. Dat vind ik prima. Auto’s als deze moeten een beetje eng zijn. En het feit dat ie al bijna zes euroton kost (net geen vijf in België) voordat je ook maar over de optielijst hebt nagedacht – en daarmee kun je gerust nog eens een bedrag met zes cijfers aan het totaal toevoegen – zorgt dat je het liefst even een lijntje vlammen wilt snuiven, jezelf in het gezicht wilt meppen en je gemoedstoestand wilt opkloppen voor je jezelf vastgespt.

Wanneer ik de pits uit rijd, wordt me nog even met niet mis te verstane worden ingeprent dat de 275 millimeter brede Michelin Pilot Sport Cup 2 R’s op de voorwielen in koude toestand ongeveer zo nuttig zijn als een derde oksel. Dus ik slinger tijdens het eerste rondje uit man en macht heen en weer om er wat hitte in te kneden, zeg mijn schietgebedje, grijp het stuur nog steviger vast en trap het gas in. ‘Holy shiiiiii…’

Uiteraard is de Ferrari 812 Competizione opwindend

Ongeacht waar je zwakte ligt – suiker, koffie, seks of Minecraft – je eerste shot na een periode van onthouding is altijd uiterst opwindend. En met het huidige bombardement en de democratisering van EV’s op de automarkt wordt ons aardig wat sensatie en plezier van verbrandingsmotoren ontzegd. Daarom valt het openen van de gaskleppen van de 812 Competizione, en daarmee het vrijuit laten denderen van zijn 830 pk en de furie die daarmee gepaard gaat, goed te vergelijken met een hulpeloze terugval naar zwarte-teerheroïne. Denk ik.

Ik weet niet precies hoe Ferrari het doet, maar deze V12 is opnieuw beter dan de vorige. Een natuurlijk ademend wonder met een breed en bruikbaar toerenbereik dat steeds meer momentum opbouwt naarmate je je eigen limieten opzoekt en je rechtervoet steeds dieper begraaft. Je krijgt er niet alleen woeste snelheid voor terug, maar ook een symfonie aan lawaai en boosheid zoals je nooit eerder meemaakte – ondanks dat deze 812 nu is uitgerust met het door de EU verplichte partikelfilter. De naald van de toerenteller klimt hoger dan bij welke straat-V12 van het merk ook – een visuele hint en fysieke vertaling van het slopende mechanische spektakel dat zich vlak voor je afspeelt. Er is nauwelijks iets dat zich met deze ervaring laat vergelijken. Dit overstijgt alles.

De specificaties van de Ferrari 812 Competizione

Maar het internet en je vrienden geven blijkbaar niets om emoties. Zij houden van cijfertjes. Nou, wat dacht je van 0 naar 100 in 2,9 seconden, 0 naar 200 in 7,4 seconden, een topsnelheid van meer dan 340 km/u en een Fiorano-rondetijd van 1 minuut en 20 seconden – slechts drie tienden langzamer dan een LaFerrari.

Hard gaan in een rechte lijn is tegenwoordig een peulenschil. Lastiger is het om een auto te maken die wendbaar, stabiel en inspirerend is in snelle bochten. De meeste EV’s hebben zo ongeveer het weggedrag van een lepel jam tijdens een onrustige oversteek van het Kanaal. Maar vanaf het uitrijden van de eerste bocht, door Fiorano’s snelle sectie naar de remzone vlak voor de brug, toont de Ferrari 812 Competizione zich spectaculair en meeslepend.

De besturing van de 812

De besturing geeft heerlijke feedback, de downforce wordt je onzichtbare vriend en voert je g-krachten die je zowel plagen als straffen. En dan is er nog die motor die maar blijft vragen om meer, meer, meer. Een transmissie die de versnellingen met precisie, geweld en snelheid op je af smijt. En remmen die bovenin niet heel gretig happen, maar vervolgens krachtig genoeg blijken om je je longen te laten uitkotsen.

Verrassend genoeg zakken de angst en de cortisol na een paar ronden dusdanig ver weg dat ik me op mijn gemak begin te voelen. Ik push harder, rem later en zet de manettino een tandje verder om het vangnet van de stabiliteitscontrole te vieren. Het lijkt er sterk op dat de Ferrari-bazen de kritiek op de onvoorspelbare en griezelige achteras van de F12tdf hebben ontleed en verwerkt, want de onzekerheid en puntigheid zijn er ogenschijnlijk op magische wijze uit gecodeerd met een slim differentieel en nieuwe, onafhankelijke vierwielbesturing.

De achterwielen doen gekke dingen

Waar de tdf de eerste generatie van Ferrari’s zogeheten Virtual Short Wheelbase aan boord had, is de Ferrari 812 Competizione doorgegroeid naar het stadium waarin de achterwielen hun eigen ding doen; ze passen afzonderlijk hun stuuruitslag aan om de achterkant te stabiliseren of juist te helpen wenden, zodat de voorkant naar binnen duikt en onderstuur wordt geminimaliseerd. Het is knettergek.

Dat is nog niet alles

Ook de elektronische tovenarij in de aandrijflijn en het briljante onderstel gaat een stap verder – met Side Slip Control 7.0, ook wel bekend als de ‘hold my beer’-modus. Dit trucje werd ooit gepresenteerd op de 458 Speciale en haalt je rijkunsten en zelfvertrouwen door een glinsterend Instagram-filter. Ferrari’s systemen lijken op die van niemand anders. Niet alleen zorgen ze dat je 830 pk op de achterwielen zowaar kunt benutten, ze maken die hele ervaring ook nog eens hilarisch. Met elke subtiele draai aan een knop geeft de 812 Competizione je meer van zijn potentieel.

Maar word niet overmoedig, want deze Ferrari maakt je uit voor bal gehakt en frikandel. Het gaspedaal is vlijmscherp, de besturing akelig direct, de banden breed en de motor haast oneindig sterk, dus hij wordt niet graag geplaagd of geprovoceerd. Ga je iets te gretig te werk wanneer de veiligheidshulpjes naar de achtergrond zijn verwezen, dan zul je snel de kortste weg naar de vangrail ontdekken. Maar betrek je ’m bij je wensen en toon je het nodige respect, dan is ie verbazend handelbaar en extreem vermakelijk. Terwijl een McLaren 765LT bijvoorbeeld te serieus en gefocust is om echt vermakelijk te zijn. Nou ja, op een droge baan met warme banden, dan. Ik wil niet graag ruilen met iemand die die auto in november over een nat landweggetje moet loodsen.

De Ferrari 812 Competizione is een goede uitsmijter

Als de 812 Competizione inderdaad de laatste Ferrari blijkt te zijn met een atmosferische V12, dan had het merk geen betere uitsmijter kunnen neerzetten. Het is noch een liefdes-, noch een zelfmoordbriefje aan een fabuleuze motor, maar een gewoonweg beestachtige uiting van wat mogelijk is. Het is een auto waarvan ik zeker weet dat we erop terug zullen kijken als ‘typisch Italiaanse krankzinnigheid’ wanneer de verbrandingsmotoren in 2030 uit de prijslijsten zijn verdwenen. En zo moet het natuurlijk ook zijn. Dit is in feite punkrock in autovorm. Zoals de Sex Pistols al zeiden: God save the Queen. Het was ons een eer, Uwe Majesteit.

Specificaties Ferrari 812 Competizione (2021)