Er komen de laatste tijd steeds meer restomods, merkt Chris op. Maar er is er één die eruit springt
De restomod-scene begint filevorming te vertonen; de maandagspits is er niets bij. Al is er in het enorme aanbod nog altijd ruimte voor sommige diamanten om helderder te glinsteren dan andere. De helderste op dit moment heeft die kwalificatie niet te danken aan de hardst denkbare variëteit van koolstofvezel, maar aan een carrosserie die zo onbehoorlijk fraai is dat je je afvraagt of het niet een goudklompje was dat is omgesmolten en gegoten in de vorm van Butzi’s legende.
Hij heet 911K en is het werk van het Britse Tuthill Porsche. Hij ziet er niet eens bijzonder woest of ondeugend uit – de vormen zijn de generieke van een ouderwetse 911. Voor de nerds: qua velgen en wielkasten heeft de K de vorm van een ST. Voor de niet-nerds: de wielkasten zijn wat voluptueuzer dan die van een 2.7 RS, en dan zonder de ducktail-spoiler. Hij is klein, delicaat en oogt als een ukkie naast een moderne 911.
De 911K kwam er omdat Richard Tuthill altijd een fan is geweest van alles wat Leichtbau was. Zijn toewijding aan die filosofie gaat zo ver dat hij er zelf uitziet alsof ie hooguit 32 kilo weegt. Hij vatte het plan op om de lichtste 911 te maken die hij zich maar kon voorstellen en kwam op de proppen met een machine die, zelfs met alle vloeistoffen aan boord, 846 kilo weegt. Dat gaat nergens over.
Nog ridiculer is de motor, die een inhoud heeft van 3,1 liter en is ontworpen en gebouwd door Swindon Powertrain. Zijn maximale toerental is 11.000 tpm. Nee, dat is geen tikfout: hij loopt riant voorbij de 10.000 toeren per minuut. Dus wat we hier hebben, is misschien wel de ultieme expressie van wat de meeste mensen die van rijden houden denken te zoeken in een auto: laag gewicht, veel vermogen, atmosferische beademing en dun rubber.
Ik heb de 911K een etmaal geleden gereden en ik ben er nog steeds niet helemaal uit waar ik nou precies in heb gezeten. De ultieme ouderwetse Porsche? Een boze krokodil in de vorm van een auto? Een motorfiets op vier wielen, wellicht? Het was hoe dan ook weer een moment waarop ik me realiseerde hoezeer de knappe koppen van de autowereld de basisregels van de natuurkunde van het rijden hebben verbogen.
‘Ik heb de 911K net gereden en ik ben er nog steeds niet uit waar ik nou precies in heb gezeten’
Zware auto’s trekken nu makkelijk op vanuit lage toeren, omdat turbo’s zo verschrikkelijk goed door de elektronica worden gemanaged. Maar deze ouderwetse 11.000-toerenmachine zal je blijven verrassen met zijn acceleratie bij 3.000 tpm, omdat zijn omhulsel nu eenmaal lichter is dan de vleugel van een zwaluw.
Bij 5.000 toeren sleurt de K er zo hard aan dat je met je hoofd ‘ja’ zit te knikken van waardering, bij 7.000 toeren zegt je brein dat het tijd wordt de volgende versnelling in te leggen – en dan gaat ie nog gewoon even door. De herrie wordt dan een stuk heviger tussen de 10.000 en 11.000 toeren. Dat laatste beetje is snerpend, alsof de kleppen willen laten weten dat aan het werk zijn als een powerlifter.
Het is ontzettend leuk als je al 25 jaar in deze business bezig bent en plots iets geheel nieuws meemaakt. Deze combinatie van zulke hoge toeren en zo’n laag gewicht in een auto die rijdt als een oude 911 ben ik nog niet eerder tegengekomen. De versnellingsbak is afgeleid van een 915 en wil worden behandeld met die wat ongemakkelijke mix van voorzichtigheid en stevigheid die ze allemaal lijken te vereisen.
De remmen zijn volledig koolstofkeramisch en helemaal geweldig, het interieur in spaarzaam aangekleed en mijlenver verwijderd van dat van een Singer, de auto waar iedereen de K mee zal willen vergelijken. Maar ze zijn appels en peren; de enige overeenkomst is de pen van Butzi. Dit is een aanslag op je zintuigen.
Geluidsisolatie schittert alleen door totale afwezigheid – als iemand zou zeggen dat ie van plan was ermee naar Stuttgart te rijden, zou je hem van harte aanraden om professionele hulp te zoeken. Maar het is rijplezier in zijn allerpuurste vorm. Je rijdt zo goed als zonder massa, elektronica en, zelfs na korte tijd, trommelvliezen. Dank je, Richard, dat je hem hebt gebouwd.
