Het was een goed jaar voor supercars, maar Ferrari stak er bovenuit
Dit is een ouderwets goed jaar voor de supercar geweest. Sommige blijven zich met hand en tand verzetten tegen de dood van de interne verbrandingsmotor; Lamborghini dat op de een of andere manier nog weer nieuw leven weet te blazen in de inmiddels toch stokoude Huracán, Aston Martin dat de grootste motor die het kon vinden in de Vantage propte.
Porsche lachte natuurwetten vol in het gezicht uit met de laatste GT3 RS, waarschijnlijk de eerste productieauto die kan wonen in de schaduw van zijn eigen achtervleugel. Maserati stapte juist uit de schaduwen en schonk de wereld hun eerste supercar sinds 50 jaar. McLaren kwam ondertussen met de Artura.
Het tijdperk van de hybride supercar is aangebroken. Toch is het eerste ware icoon van die tijd niet van McLaren afkomstig, maar van Ferrari. De 296 is een fenomenale supercar, niet alleen de beste van dit jaar, maar misschien wel de beste van dit decennium.
Wat hem zo goed maakt? Dat de Italianen alles hebben gepakt wat ze hebben geleerd van de onvoorstelbaar capabele en schokkend snelle SF90, en dat als springplank hebben gebruikt. De techniek die erbij komt kijken is diep, woest ingewikkeld, maar de 296 komt juist heerlijk simpel over om te rijden. Waar de SF90 verbijsterend was, maar enorm complex aanvoelde, is deze één en al lol.
Er zijn ook minpunten. De haptische knopjes op het stuur zijn hopeloos en het kale, lege dashboard is gewoontjes en teleurstellend. En ga vooral niet voor het Assetto Fiorano-pakket – 30k aan euro’s aftikken om 12 kilo kwijt te raken en er vooral een hoop gebrek aan comfort voor terug te krijgen, is niet de manier om deze juist zo complete, benaderbare supercar recht te doen.
De V6 is een juweeltje en je zult niets ontwaren van de samenwerking met de elektromotor als de gecombineerde 830 pk zich een weg naar de achterwielen baant. En al die power is zo eenvoudig onder controle te houden.
Geen enkele andere auto met deze hoeveelheid vermogen is ooit ‘speels’ genoemd, althans niet zonder dat de bestuurder praatte langs op elkaar geklemde kaken en in het bezit was van een terminaal gevoel voor understatement.
En hij rijdt zo behendig en wendbaar. Zelfs de bagageruimte is groot genoeg voor echte bagage, en je kunt kleine stukjes doodstil rijden op elektriciteit. Een ouderwets rijk jaar en dáárin dan boven alles uitsteken: dit is de meest complete supercar die er nu is.
bellissimo ferrari ,wonderfull